Η ισότητα και η ισοπολιτεία

Το δίκαιο της ιστορίας του κινήματος της ισότητας των δύο φύλων είναι υπεράνω αμφισβήτησης. Έπρεπε να συμβεί και συνέβη.

Σήμερα ωστόσο, 35 χρόνια μετά οι επιδράσεις του- και όχι οι σκοποί του- μοιάζουν αρκετά αμφιλεγόμενοι. Οι γυναίκες πέτυχαν το ουσιαστικό δικαίωμα στην επαγγελματική ανέλιξη έναντι των υποχρεωτικών οικοκυρικών και της καταναγκαστικής παραμονής στο σπίτι για γαλούχηση των παιδιών.

Οι εποχές όμως που η εργασία ήταν γυναικείο «δικαίωμα» έχουν προ πολλού περάσει. Ετσι έχουμε το 50% του πληθυσμού να είναι πλέον υποχρεωμένο να εργαστεί, έχοντας ιδίοις χερσίν απεμπολήσει το κοινωνικό (και βεβαίως δεσμευτικό) του απυρόβλητο.

Όλως περιέργως δε (;) παρούσα είναι ακόμη η επιθυμία των γυναικών για προσωπική τους ανάμιξη στην ανατροφή των παιδιών- απόλαυση που, αντίθετα με τα όσα νομίζονταν το ’70, δεν αντικαταστάθηκε ούτε από την αύξηση της αγοραστικής τους δύναμης, ούτε από το «καρότο» της επαγγελματικής δόξας.

Ακόμα όμως και αν ήθελαν να υπαναχωρήσουν, τώρα δε μπορούν. Το ίδιο το επιχείρημα της ισότητας στρέφεται τώρα εναντίον των οικογενειών που ανήμπορες να αντιδράσουν παρατηρούν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο να εκδίδει απόφαση, κατά την οποία το όριο συνταξιοδότησης των γυναικών αυξάνεται έως τα 65 έτη- ίδιο με αυτό του άλλου φύλου.

Προφανώς και είναι άλμα λογικής για την σημερινή επιδείνωση των εργασιακών συνθηκών να κατηγορηθεί το φεμινιστικό κίνημα που ζήτησε και εν μέρει πέτυχε δίκαιες αλλαγές. Όπως θα ήταν παράλογο να κατηγορηθεί κάποιος σήμερα για το ότι υπήρξε αριστερός το ΄70, μόνο και μόνο επειδή στη συνέχεια ο υπαρκτός σοσιαλισμός κατέρρευσε.

Αλλά, τι σου είναι οι άτιμοι οι συνειρμοί!