Ο συμπαθέστατος κύριος στη φωτογραφία είναι ο Μαρκήσιος Frescobaldi, ένας ζωντανός θρύλος του Ιταλικού και όχι μόνο κρασιού (δίπλα του ο εγγονός του). Το γεγονός ότι τόσο ο ίδιος όσο και το όνομά του συνθέτουν ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα Ιταλικά οινικά brands δεν τον εμπόδισε να βρίσκεται ο ίδιος στο περίπτερο του οινοποιείου του στην πρόσφατη έκθεση Decanter Great Italian Fine Wine Encounter, που έγινε στο Λονδίνο, όπου σέρβιρε κρασί, συζητούσε με τον κόσμο, ζητούσε τη γνώμη του κοινού για τα κρασιά του, κλπ.
Τον συνάντησα και πιάσαμε αμέσως την κουβέντα, ξεκινώντας με το εγκώμιο που έπλεξα για το wine bar που φέρει το όνομά του στο Αεροδρόμιο Fiumicino της Ρώμης, το οποίο, όπως ίσως θυμάστε από προηγούμενο post, τίμησα δεόντως ταξιδεύοντας (μέσω Ρώμης) για τη Βαρκελώνη. Στη συνέχεια του είπα τις (θετικότατες) εντυπώσεις μου από ένα κρασί του, το Lucente του 96, το οποίο είχαμε διαπιστώσει ότι είχε παλαιώσει τέλεια, σε μία όμορφη χειμωνιάτικη συμμάζωξη στο σπίτι της Μαριάννας και του Πέτρου (ίσως το θυμάστε επίσης από σχετικό περασμένο post).
Ο Μαρκήσιος με ευχαρίστησε για τα καλά μου λόγια, αφού προφανώς κολακεύτηκε, ωστόσο άρπαξε την ευκαιρία να μου μιλήσει με πάσα ειλικρίνεια, και αποδίδω τα λόγια του όσο πιο πιστά μπορώ:
"Είναι ωραίο να παλαιώνουμε τα κρασιά μας, και χαίρομαι που τα δικά μου έχουν αυτή τη δυνατότητα, φοβάμαι όμως ότι τελικά κάπου το παρακάνουμε... Δηλαδή, όταν έχεις μπροστά σου ένα ωραίο, ζουμερό, δυνατό κομμάτι κόκκινο κρέας, όπως ας πούμε μια bistecca (σ.σ. Fiorentina), θες ένα κρασί δυνατό, γεμάτο, ταννικό, να μπορεί να τα βάλει μαζί της. Αν το κρασί έχει παρα-κομψύνει από την παλαίωση, τι να το κάνεις; Γι αυτό εγώ χαίρομαι να ακούω τις διηγήσεις όσων παλαιώνουν τα κρασιά τους για χρόνια και χρόνια, στο δικό μου το τραπέζι όμως θέλω το κρασί να είναι σχετικά νεαρό, για να διατηρεί τη ζωντάνια και τη δύναμή του στο έπακρον!"
Να το σχολιάσω; Μα ποιος είμαι εγώ να μιλήσω, όταν τάδε έφη ο ίδιος ο Μαρκήσιος Frescobaldi; Απλά, συμφωνώ και επαυξάνω! Εσείς;...
Τον συνάντησα και πιάσαμε αμέσως την κουβέντα, ξεκινώντας με το εγκώμιο που έπλεξα για το wine bar που φέρει το όνομά του στο Αεροδρόμιο Fiumicino της Ρώμης, το οποίο, όπως ίσως θυμάστε από προηγούμενο post, τίμησα δεόντως ταξιδεύοντας (μέσω Ρώμης) για τη Βαρκελώνη. Στη συνέχεια του είπα τις (θετικότατες) εντυπώσεις μου από ένα κρασί του, το Lucente του 96, το οποίο είχαμε διαπιστώσει ότι είχε παλαιώσει τέλεια, σε μία όμορφη χειμωνιάτικη συμμάζωξη στο σπίτι της Μαριάννας και του Πέτρου (ίσως το θυμάστε επίσης από σχετικό περασμένο post).
Ο Μαρκήσιος με ευχαρίστησε για τα καλά μου λόγια, αφού προφανώς κολακεύτηκε, ωστόσο άρπαξε την ευκαιρία να μου μιλήσει με πάσα ειλικρίνεια, και αποδίδω τα λόγια του όσο πιο πιστά μπορώ:
"Είναι ωραίο να παλαιώνουμε τα κρασιά μας, και χαίρομαι που τα δικά μου έχουν αυτή τη δυνατότητα, φοβάμαι όμως ότι τελικά κάπου το παρακάνουμε... Δηλαδή, όταν έχεις μπροστά σου ένα ωραίο, ζουμερό, δυνατό κομμάτι κόκκινο κρέας, όπως ας πούμε μια bistecca (σ.σ. Fiorentina), θες ένα κρασί δυνατό, γεμάτο, ταννικό, να μπορεί να τα βάλει μαζί της. Αν το κρασί έχει παρα-κομψύνει από την παλαίωση, τι να το κάνεις; Γι αυτό εγώ χαίρομαι να ακούω τις διηγήσεις όσων παλαιώνουν τα κρασιά τους για χρόνια και χρόνια, στο δικό μου το τραπέζι όμως θέλω το κρασί να είναι σχετικά νεαρό, για να διατηρεί τη ζωντάνια και τη δύναμή του στο έπακρον!"
Να το σχολιάσω; Μα ποιος είμαι εγώ να μιλήσω, όταν τάδε έφη ο ίδιος ο Μαρκήσιος Frescobaldi; Απλά, συμφωνώ και επαυξάνω! Εσείς;...
