Mind the Koukouloforoi

Ένα ιδιαιτέρως επίκαιρο άρθρο έκανε την εμφάνισή του σαν κεντρικό αφιέρωμα στο Guardian Weekly της περασμένης εβδομάδας. Ο τίτλος του πιασάρικος, «Children of the Revolution» και το θέμα του, τι άλλο; Η διαρκής εξέγερση που βιώνει η ελληνική κοινωνία απ' το Δεκέμβρη και μετά (!!!).

Επειδή η ημερομηνία έγραφε 22 Φεβρουαρίου (Observer), υπέθεσα ότι το εκτενές κείμενο, υπογεγραμμένο από 2 συντάκτες παρακαλώ, αποτελεί πιθανότατα προϊόν εξαντλητικής έρευνας και συνδυαστικής σκέψης και παρατήρησης μιας και πλέον ζούμε τα μεθεόρτια και ακόμη κι οι περισπούδαστες αναλύσεις μοιάζουν παρωχημένες... Μια ματιά στην εισαγωγή πείθει για το αντίθετο:

«A heavy chain binds the iron gates of the philosophy faculty of the university of Athens, the city where the notions of philosophy and of university were invented in the shadow of the Acropolis. But this does not mean that the building is empty, or that there is not effervescent discourse in progress; quite the reverse, the place is teeming with people and ideas. It has been - as have thousands of colleges, schools, city halls, offices and every other kind of building across Greece – occupied.»

Απ' το ακριβές ρεπορτάζ που, λογικά, διήρκεσε 2 ολόκληρους μήνες προέκυψε κάτι όχι και τόσο αληθοφανές. Ότι «χιλιάδες» πανεπιστήμια, σχολεία, δημαρχεία, γραφεία (γενικώς;) και όλων των ειδών τα κτίρια (όπως π.χ. φάροι, εκκλησίες και υδραγωγεία;) τελούν υπό κατάληψη.

Πρέπει λοιπόν, να κινούμαι σε κάποια πολύ ελιτίστικη περιοχή (το κέντρο της Αθήνας συγκεκριμένα) για να μην έχει πέσει στην αντίληψή μου μια δεκάδα έστω απ' τις χιλιάδες των κτιρίων κάθε είδους! Εκτός κι αν δεν κατάλαβα τον ρομαντικό τόνο του άρθρου που σκοπό έχει να μεταφέρει το πνεύμα κι όχι το γράμμα των γεγονότων. Μπορεί νά 'ναι κι έτσι. Μπορεί να είμαι ένας κυνικός λεπτολόγος κι οι αριθμοί από μόνοι τους να μην έχουν κανένα νόημα, έχουν όμως όταν τους χρησιμοποιούμε κατά προσέγγιση. Την προσέγγιση, φυσικά, που μας βολεύει.

Ψιλά γράμματα.

Το κείμενο παρακάτω γίνεται πολύ πιο συναρπαστικό. Διαθέτει άπειρες δηλώσεις (του πιο παρωχημένου είδους πάντα) από φοιτητές, μέλη αριστερών πολιτικών οργανώσεων και παρατάξεων, αναρχικών, έως και του Τσουκαλά από το... «lofty apartment, lined with venerable books, which he especially likes for "its asymmetry" and view of the Acropolis.»

Ο διανοούμενος παρακολουθεί απ' το λοφτ και αποφαίνεται. Γιέα! Έχει όμως και αναφορές στην ιστορία της Ελλάδος, απ' την αρχαία έως και τη σύγχρονη, στο χαρακτήρα της Μέριλ Στριπ στο «Μάμα Μια» (;;;), στους Μπίτλς και στον Τσε, στον Χίτλερ, στη Γένοβα, στα στέκια των Εξαρχείων, στη θρυλική Σεντ Πάουλι και φυσικά στην ΑΕΚ. Τά 'λεγε κάποτε ο δόλιος ο Αγγελάκας, «μουσική και ποδόσφαιρο δεν πάνε μαζί!» Απ' ότι φαίνεται, επανάσταση και ποδόσφαιρο πάνε και παραπάνε.

Χμ! Τώρα αρχίζω και καταλαβαίνω. Εν όψει καλοκαιριού και λίγο μετά την ταξιδιωτική οδηγία της αμερικάνικης πρεσβείας, ο ντόρος αυτός θα μπορούσε να βοηθήσει στην τόνωση του επαναστατικού τουρισμού εκ Βρετανίας. Μπορούμε άραγε να γίνουμε η νέα Κούβα; Τα χτένια τα έχουμε, αλλά από γένια...

Τέλος πάντων. Το όλο θέμα πήρε ακόμη πιο βλακώδεις διαστάσεις με την πρόσφατη «επιδρομή-παρέλαση» στο εμβρόντητο Κολωνάκι (Μηλιώνη και Τσακάλωφ έμειναν ανέπαφες) και την ανακοίνωση της πρόθεσης να ποινικοποιηθεί η χρήση της κουκούλας.

Δεν έχει νόημα ούτε να γελάσει κανείς μ' ένα μέτρο που θα ήταν καταδικασμένο να γελοιοποιηθεί ακόμα και στην πειθαρχική επιτροπή του συνδικάτου των κλόουν, πόσο μάλλον σ' ένα κανονικό δικαστήριο.

Εμένα πάλι, πιο πολύ απ' τις κουκούλες, με φοβίζουν οι μανδύες...