Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε

Κατά τη λίστα του περιοδικού Forbes, φέτος οι δισεκατομμυριούχοι όλου του κόσμου ήταν μόλις 793, αριθμός μειωμένος κατά το 1/3 έναντι της αντίστοιχης περσινής περιόδου.

Ο Ιοβόλος επιθυμεί κατ΄ αρχάς να εκφράσει τη θλίψη του προς αυτούς τους δόλιους τους 332 που... κατάντησαν να έχουν περιουσία (που λέει ο λόγος- γιατί για ψίχουλα πρόκειται) έως 999 εκατ. δολάρια.

Είναι προφανώς αληθές αυτό που λένε οι αναλυτές ότι πρόκειται για κρίση που αφορά και τους πλούσιους. Άσχετα όμως με το στατιστικώς σημαντικό εύρημα που σχετίζεται με το επίπεδο διαβίωσης των ευπορότερων τάξεων, αναρωτιώμουν πάντα ποιον αφορούν αυτά τα στοιχεία.

Μάλλον όμως η απάντηση είναι απλή: πρόκειται για το ίδιο περίπου κοινό που καταπίνει αφειδώς πληροφορίες στυλ rich and famous. Η διαφορά είναι ότι όσοι ενδιαφέρονται για τις πολυτέλειες της καθημερινής ζωής των πλουσίων άντε πες και – αν το βάλουν στόχο της ζωής τους- θα καταφέρουν να έχουν κάποιες από αυτές τις ανέσεις π.χ. χρυσές λεκάνες και ασημένιες μπατονέτες ή δεν ξέρω τι άλλο. Οι άλλοι που ασχολούνται με το πόσα εκατομμύρια έχασε ή κέρδισε ο Μπιλ Γκαίητς τι θα καταλάβουν;

Το τρελό είναι πως πιστεύω ότι υπάρχει και μια κατηγορία ανθρώπων που θεωρούν τους μεγιστάνες αυτού του κόσμου κάτι σαν πυλώνες σταθερότητας.

Σαν μια σταθερά που ασχέτως αν είναι συμπαθής ή όχι είναι εκεί και εγγυάται ότι ο κόσμος στον οποίο προσπαθούν να επιβιώσουν είναι όπως τον ξέρουν. Όπως κάτι ξεχασμένοι δεξιοί που νοιάζονται για τον «τέως» και καμαρώνουν που λαμβάνουν κάρτες από τη βασιλική οικογένεια. Δεν είναι ιδεολογικό το ζήτημα. Ψυχολογικό είναι.

Τι και αν δε μπορείς να πληρώσεις τα δάνειά σου, τις κάρτες σου ή το στεγαστικό σου; Τι και αν δε μπορείς να υποστηρίξεις οικονομικά την επιχείρησή σου; Αν μπορείς να μαθαίνεις ότι τα πρότυπά σου υποφέρουν και αυτά, ο πόνος μοιάζει μισός…