Πλάκα με κάνεις!
Κάποτε στη Θεσσαλονίκη, έπεσε το μάτι μου σε μια ταμπέλα καταστήματος με θωρακισμένες πόρτες που έγραφε με στόμφο: «Κερκόπορτα»...
Κάποτε στη Θεσσαλονίκη, έπεσε το μάτι μου σε μια ταμπέλα καταστήματος με θωρακισμένες πόρτες που έγραφε με στόμφο: «Κερκόπορτα». Είτε ο εμπνευστής διέθετε τεράστιο χιούμορ είτε απαράμιλλη άγνοια.
Την ταινία του Κώστα Γαβρά, την είδα μέχρι τη μέση. Η αλήθεια είναι πως όλο το πακέτο, απ' το μεταναστευτικό δράμα-ρόουντ μούβι και το τεμπέλικο σλόγκαν (Κάθε άνθρωπος έχει μια ιστορία —σώπα!) μέχρι την ποπ επιλογή του ωραίου και χοτ ιταλού Ρικάρντο Σκαρμάτσιο, μου βρώμαγε από χιλιόμετρα. Το μισό λοιπόν που κατάφερα να δω, δεν ήταν δράμα αλλά παρωδία, με μια καρικατούρα μετανάστη που όλοι θέλουν να τον εκμεταλλευτούν σεξουαλικά (γυναίκες και άντρες), που παρ' ότι διαβάζει εδώ κι ένα χρόνο γαλλικά δεν είναι ικανός για μια απλή συνεννόηση, που παίζει καλή μπάλα (φυσικά αφού είναι φτωχός και τριτοκοσμικός) και δε διστάζει να βάλει το χέρι του στα σκατά, που εντυπωσιάζεται απ' τον πιο γελοίο ταχυδακτυλουργό στην ιστορία του σινεμά σαν παιδάκι που του βγάζουν κέρματα απ' τ' αυτί, που θέλει να μείνει τίμιος και να μην κλέψει απ' το πορτοφόλι της πλούσιας, αλλά ο πειρασμός νικά δευτερόλεπτα πριν η καλοσύνη της τον κάνει να ντραπεί για την έκπτωσή του και που όταν τον εκμεταλλεύονται τελικά σεξουαλικά, οι κτηνώδεις επιδόσεις του είναι πολύ καλύτερες απ' του μέσου παρηκμασμένου δυτικού.
Γύρω απ' αυτόν τον πολύ πιστευτό χαρακτήρα είχε στηθεί μια παρωδία δυτικού κοσμικού θερέτρου, όπου οι πελάτες κάνουν μπάνιο γυμνοί και διοργανώνουν ύποπτα πάρτι με κελεμπίες στην παραλία, οι γυναίκες (ωραίες οι περισσότερες) βλέπουν τους μετανάστες εργαζόμενους σα θήραμα, οι άνθρωποι συνεννοούνται μεταξύ τους σε διαφορετικές γλώσσες κι εντυπωσιάζονται απ' τον πιο γελοίο ταχυδακτυλουργό στην ιστορία του σινεμά σαν παιδάκια που τους βγάζουν κέρματα απ' τ' αυτιά, διασκεδάζουν παίζοντας «βρες τον μετανάστη μέσα στη νύχτα μ' ένα φακό» μαζί με τους υπεύθυνους και τους υπαλλήλους κι ανάμεσά τους υπάρχει φυσικά κι ο καταπιεσμένος ομοφυλόφιλος δείγμα για να μην ξεχνιόμαστε...
Άραγε είν' όλοι αυτοί έρμαια μιας ανώτερης δύναμης; Θύματα του συστήματος που δεν οίδασι τι ποιούσι; Δεν έμεινα να το διαπιστώσω.
Αν πάλι ο δημιουργός ήθελε να μας πει ότι για μας τους δυτικούς οι μετανάστες ειναι κλισέ με πόδια, τότε τα κατάφερε αφού, ως δυτικός κι ο ίδιος, επιφύλαξε για τον μετανάστη του αυτήν ακριβώς την αντιμετώπιση.
Όποιος θέλει να δει ταινία με αληθινούς ανθρώπους που ψάχνουν μια καλύτερη ζωή στην ξενιτιά μπορεί να δει αδερφούς Νταρντέν κι όποιος ψάχνει ρόουντ μούβι και αγωνία το «In This World» του Μάικλ Γουίντερμποτομ θα τον καλύψει πλήρως. Η ταινία του Γαβρά μοιάζει με επιχρωματισμένη ιταλική κωμωδία του '50 κι οι καρικατούρες του με ντουμπλαρισμένους κομπάρσους της παλιάς καλής σινετσιτά.
Μόνο για πλάκα.
Την ταινία του Κώστα Γαβρά, την είδα μέχρι τη μέση. Η αλήθεια είναι πως όλο το πακέτο, απ' το μεταναστευτικό δράμα-ρόουντ μούβι και το τεμπέλικο σλόγκαν (Κάθε άνθρωπος έχει μια ιστορία —σώπα!) μέχρι την ποπ επιλογή του ωραίου και χοτ ιταλού Ρικάρντο Σκαρμάτσιο, μου βρώμαγε από χιλιόμετρα. Το μισό λοιπόν που κατάφερα να δω, δεν ήταν δράμα αλλά παρωδία, με μια καρικατούρα μετανάστη που όλοι θέλουν να τον εκμεταλλευτούν σεξουαλικά (γυναίκες και άντρες), που παρ' ότι διαβάζει εδώ κι ένα χρόνο γαλλικά δεν είναι ικανός για μια απλή συνεννόηση, που παίζει καλή μπάλα (φυσικά αφού είναι φτωχός και τριτοκοσμικός) και δε διστάζει να βάλει το χέρι του στα σκατά, που εντυπωσιάζεται απ' τον πιο γελοίο ταχυδακτυλουργό στην ιστορία του σινεμά σαν παιδάκι που του βγάζουν κέρματα απ' τ' αυτί, που θέλει να μείνει τίμιος και να μην κλέψει απ' το πορτοφόλι της πλούσιας, αλλά ο πειρασμός νικά δευτερόλεπτα πριν η καλοσύνη της τον κάνει να ντραπεί για την έκπτωσή του και που όταν τον εκμεταλλεύονται τελικά σεξουαλικά, οι κτηνώδεις επιδόσεις του είναι πολύ καλύτερες απ' του μέσου παρηκμασμένου δυτικού.
Γύρω απ' αυτόν τον πολύ πιστευτό χαρακτήρα είχε στηθεί μια παρωδία δυτικού κοσμικού θερέτρου, όπου οι πελάτες κάνουν μπάνιο γυμνοί και διοργανώνουν ύποπτα πάρτι με κελεμπίες στην παραλία, οι γυναίκες (ωραίες οι περισσότερες) βλέπουν τους μετανάστες εργαζόμενους σα θήραμα, οι άνθρωποι συνεννοούνται μεταξύ τους σε διαφορετικές γλώσσες κι εντυπωσιάζονται απ' τον πιο γελοίο ταχυδακτυλουργό στην ιστορία του σινεμά σαν παιδάκια που τους βγάζουν κέρματα απ' τ' αυτιά, διασκεδάζουν παίζοντας «βρες τον μετανάστη μέσα στη νύχτα μ' ένα φακό» μαζί με τους υπεύθυνους και τους υπαλλήλους κι ανάμεσά τους υπάρχει φυσικά κι ο καταπιεσμένος ομοφυλόφιλος δείγμα για να μην ξεχνιόμαστε...
Άραγε είν' όλοι αυτοί έρμαια μιας ανώτερης δύναμης; Θύματα του συστήματος που δεν οίδασι τι ποιούσι; Δεν έμεινα να το διαπιστώσω.
Αν πάλι ο δημιουργός ήθελε να μας πει ότι για μας τους δυτικούς οι μετανάστες ειναι κλισέ με πόδια, τότε τα κατάφερε αφού, ως δυτικός κι ο ίδιος, επιφύλαξε για τον μετανάστη του αυτήν ακριβώς την αντιμετώπιση.
Όποιος θέλει να δει ταινία με αληθινούς ανθρώπους που ψάχνουν μια καλύτερη ζωή στην ξενιτιά μπορεί να δει αδερφούς Νταρντέν κι όποιος ψάχνει ρόουντ μούβι και αγωνία το «In This World» του Μάικλ Γουίντερμποτομ θα τον καλύψει πλήρως. Η ταινία του Γαβρά μοιάζει με επιχρωματισμένη ιταλική κωμωδία του '50 κι οι καρικατούρες του με ντουμπλαρισμένους κομπάρσους της παλιάς καλής σινετσιτά.
Μόνο για πλάκα.
