Συγκάτοικοι είμαστε...
Οδηγώ εδώ και 13 χρόνια κι είχα και δικό μου ΙΧ μέχρι πριν λίγους μήνες που αποφάσισα να το πουλήσω και να ησυχάσω...
Οδηγώ εδώ και 13 χρόνια κι είχα και δικό μου ΙΧ μέχρι πριν λίγους μήνες που αποφάσισα να το πουλήσω και να ησυχάσω. Ομολογώ ότι, αν και αρκετά υπομονετικός στο θέμα του παρκαρίσματος αφού πάντα είχα πολύ χρόνο στη διάθεσή μου, πάρκαρα πολλές φορές όπου βρήκα. Επάνω σε πεζοδρόμια, σε διαβάσεις, σε ράμπες αναπήρων, σε γωνίες που στρίβουν λεωφορεία. Μπροστά σε κάδους, σε εισόδους γκαράζ, κάθετα με τον κώλο να εμποδίζει τη διέλευση, διαγώνια με την πόρτα του οδηγού ν' ανοίγει ίσα-ίσα ώστε η πιο άνετη έξοδος να γίνεται μέσω πορτ-μπαγκάζ και με κάθε ευφάνταστο τρόπο που σκεφτόμουν μόνος μου ή ξεπατίκωνα απ' τα άπειρα παραδείγματα που μας προσφέρει απλόχερα το ελληνικό αστικό τοπίο.
Είχα γίνει πραγματικός αίλουρος, νόμιζα ότι το αυτοκίνητό μου είναι από καουτσούκ έτσι όπως το μανουβράριζα για να βουλώσει τις πιο απίθανες τρύπες. Και γέλασα με την ψυχή μου όταν βρήκα επάνω στον υαλοκαθαριστήρα ένα σημείωμα που έλεγε: «Ντροπή σας κύριε. Μου κλείσατε την έξοδο.» Γέλασα γιατί αν ήταν αίλουρος σαν κι εμένα θα είχε βγεί απ' την υποτιθέμενη «κλειστή» έξοδο στο χρόνο που του πήρε να ξινίσει τα μούτρα του και να σκαλίσει τη θλιβερή του καταγγελία απογοητευμένος σίγουρα απ' την ανθρωπότητα που πηγαίνει κατά διαόλου. Γέλασα όπως είδα κάποιον να γελάει όταν είδε ένα αυτοκόλλητο που τον αποκαλούσε γάιδαρο κολλημένο στο παρμπρίζ του —κάπως άτσαλα ειν' η αλήθεια (από τεχνικής άποψης εννοώ)— παρκαρισμένου αυτοκινήτου του. Γελώντας λοιπόν, άνοιξε την πόρτα του, μπήκε μέσα κι έφυγε για να ξαναπαρκάρει πιθανότατα με παρόμοιο τρόπο την επόμενη φορά που θα έτρωγε ένα μισάωρο ψάχνοντας κανονικό πάρκινγκ, αφού κανείς δε θέλει να βρει το αμάξι του γδαρμένο εξαιτίας του τρόπου που το άφησε εκτεθειμένο.
Αυτές τις μέρες είδα ακόμα ένα τέτοιο αυτοκόλλητο. Κάποιος είχε παρκάρει σ' ένα στενό πεζοδρόμιο απ' το οποίο δεν μπορούσες να περάσεις. Ως εκ-πεποιθήσεως πεζός πλέον θά 'πρεπε ίσως ν' αγανακτήσω κι εγώ, αλλά η περίοδος που ήμουν οδηγός κι ο δρόμος με τα πέριξ του μου ανήκε δεν είναι ακόμα αρκετά μακριά. Αυτό που έκανα ήταν να υποθέσω τι μπορεί να είχε συμβεί: Είτε το αυτοκόλλητο ήταν φρέσκο κι είχε να κάνει με το συγκεκριμένο (άψογο τεχνικά) παρκάρισμα είτε ήταν παλιότερο κι ο οδηγός απλώς το άφησε, όπως βάζαμε κάποτε τις παλιές κλήσεις για να μη μας ξαναγράψουν. Όπως και νά 'χει το συγκεκριμένο αστείο έχει παλιώσει. Γελάσαμε όλοι με την ψυχή μας κι όμως δε φαίνεται να συμμορφώθηκε κανείς ή να έχασε τον ύπνο του απ' τις τύψεις που δεν πάρκαρε σωστά.
Γιατί; Επειδή το πρόβλημα όσο κι αν θέλουμε να το αναβαθμίζουμε σε ζήτημα παιδείας ή νοοτροπίας —προφανώς επειδή είναι έννοιες αόριστες που δεν άπτονται καμίας συγκεκριμένης πρακτικής λύσης— είναι πάνω απ' όλα πρακτικό. Οι δρόμοι μας είναι στενοί, τα πεζοδρόμια μικρά, οι πυλωτές γίνονται καταστήματα, οι θέσεις πάρκινγκ είναι λίγες και τ' αυτοκίνητα πάρα, μα πάρα, πολλά. Και κανείς δεν μπορεί να ξέρει το λόγο που κάποιος πάρκαρε όπως πάρκαρε επειδή όλοι έχουμε βρεθεί στη δύσκολη θέση να πρέπει ν' αφήσουμε κάπου το αυτοκίνητό μας, όπου τουλάχιστον δε θα το μαζέψουν επειδή παρεμποδίζει την κυκλοφορία. Μπορούμε βέβαια να τριγυρίζουμε με τα μούτρα μας ξυνισμένα κάνοντας τσκ-τσκ κάθε φορά που η ανθρωπότητα μας απογοητεύει, μοιράζοντας αμετροεπώς κυρήγματα σωστής συμπεριφοράς, όπως ο γέρος που με είχε λούσει κάποτε με κοσμητικά επίθετα —κι όλη τη νεολαία μαζί μου— που δε σηκώθηκα στο λεωφορείο, παρ' ότι εγώ γυρνούσα από δουλειά κι εκείνος απ' το πάρκο.
Αλλά το πρόβλημα θα είναι πάντα εκεί, όχι μόνο επειδή είμαστε όλοι γάιδαροι, σκιτζήδες και μπαλωματζήδες, αλλά επειδή ζούμε πλέον πάρα πολύ κοντά ο ένας στον άλλον, είμαστε σχεδόν συγκάτοικοι. Κι ο συγκάτοικος, όπως έμαθα τα τελευταία χρόνια, δεν πρέπει μόνο να βλέπει αλλά και να παραβλέπει. Είναι πιο δύσκολο αλλά χρήσιμο σε οποιαδήποτε συμβίωση. Πιο χρήσιμο, σίγουρα, απ' τα μούτρα και τα δηκτικά σημειωματάκια στο ψυγείο.
Είχα γίνει πραγματικός αίλουρος, νόμιζα ότι το αυτοκίνητό μου είναι από καουτσούκ έτσι όπως το μανουβράριζα για να βουλώσει τις πιο απίθανες τρύπες. Και γέλασα με την ψυχή μου όταν βρήκα επάνω στον υαλοκαθαριστήρα ένα σημείωμα που έλεγε: «Ντροπή σας κύριε. Μου κλείσατε την έξοδο.» Γέλασα γιατί αν ήταν αίλουρος σαν κι εμένα θα είχε βγεί απ' την υποτιθέμενη «κλειστή» έξοδο στο χρόνο που του πήρε να ξινίσει τα μούτρα του και να σκαλίσει τη θλιβερή του καταγγελία απογοητευμένος σίγουρα απ' την ανθρωπότητα που πηγαίνει κατά διαόλου. Γέλασα όπως είδα κάποιον να γελάει όταν είδε ένα αυτοκόλλητο που τον αποκαλούσε γάιδαρο κολλημένο στο παρμπρίζ του —κάπως άτσαλα ειν' η αλήθεια (από τεχνικής άποψης εννοώ)— παρκαρισμένου αυτοκινήτου του. Γελώντας λοιπόν, άνοιξε την πόρτα του, μπήκε μέσα κι έφυγε για να ξαναπαρκάρει πιθανότατα με παρόμοιο τρόπο την επόμενη φορά που θα έτρωγε ένα μισάωρο ψάχνοντας κανονικό πάρκινγκ, αφού κανείς δε θέλει να βρει το αμάξι του γδαρμένο εξαιτίας του τρόπου που το άφησε εκτεθειμένο.
Αυτές τις μέρες είδα ακόμα ένα τέτοιο αυτοκόλλητο. Κάποιος είχε παρκάρει σ' ένα στενό πεζοδρόμιο απ' το οποίο δεν μπορούσες να περάσεις. Ως εκ-πεποιθήσεως πεζός πλέον θά 'πρεπε ίσως ν' αγανακτήσω κι εγώ, αλλά η περίοδος που ήμουν οδηγός κι ο δρόμος με τα πέριξ του μου ανήκε δεν είναι ακόμα αρκετά μακριά. Αυτό που έκανα ήταν να υποθέσω τι μπορεί να είχε συμβεί: Είτε το αυτοκόλλητο ήταν φρέσκο κι είχε να κάνει με το συγκεκριμένο (άψογο τεχνικά) παρκάρισμα είτε ήταν παλιότερο κι ο οδηγός απλώς το άφησε, όπως βάζαμε κάποτε τις παλιές κλήσεις για να μη μας ξαναγράψουν. Όπως και νά 'χει το συγκεκριμένο αστείο έχει παλιώσει. Γελάσαμε όλοι με την ψυχή μας κι όμως δε φαίνεται να συμμορφώθηκε κανείς ή να έχασε τον ύπνο του απ' τις τύψεις που δεν πάρκαρε σωστά.
Γιατί; Επειδή το πρόβλημα όσο κι αν θέλουμε να το αναβαθμίζουμε σε ζήτημα παιδείας ή νοοτροπίας —προφανώς επειδή είναι έννοιες αόριστες που δεν άπτονται καμίας συγκεκριμένης πρακτικής λύσης— είναι πάνω απ' όλα πρακτικό. Οι δρόμοι μας είναι στενοί, τα πεζοδρόμια μικρά, οι πυλωτές γίνονται καταστήματα, οι θέσεις πάρκινγκ είναι λίγες και τ' αυτοκίνητα πάρα, μα πάρα, πολλά. Και κανείς δεν μπορεί να ξέρει το λόγο που κάποιος πάρκαρε όπως πάρκαρε επειδή όλοι έχουμε βρεθεί στη δύσκολη θέση να πρέπει ν' αφήσουμε κάπου το αυτοκίνητό μας, όπου τουλάχιστον δε θα το μαζέψουν επειδή παρεμποδίζει την κυκλοφορία. Μπορούμε βέβαια να τριγυρίζουμε με τα μούτρα μας ξυνισμένα κάνοντας τσκ-τσκ κάθε φορά που η ανθρωπότητα μας απογοητεύει, μοιράζοντας αμετροεπώς κυρήγματα σωστής συμπεριφοράς, όπως ο γέρος που με είχε λούσει κάποτε με κοσμητικά επίθετα —κι όλη τη νεολαία μαζί μου— που δε σηκώθηκα στο λεωφορείο, παρ' ότι εγώ γυρνούσα από δουλειά κι εκείνος απ' το πάρκο.
Αλλά το πρόβλημα θα είναι πάντα εκεί, όχι μόνο επειδή είμαστε όλοι γάιδαροι, σκιτζήδες και μπαλωματζήδες, αλλά επειδή ζούμε πλέον πάρα πολύ κοντά ο ένας στον άλλον, είμαστε σχεδόν συγκάτοικοι. Κι ο συγκάτοικος, όπως έμαθα τα τελευταία χρόνια, δεν πρέπει μόνο να βλέπει αλλά και να παραβλέπει. Είναι πιο δύσκολο αλλά χρήσιμο σε οποιαδήποτε συμβίωση. Πιο χρήσιμο, σίγουρα, απ' τα μούτρα και τα δηκτικά σημειωματάκια στο ψυγείο.
