The road to hell

Την ώρα που όλο και πληθαίνουν να κρούσματα οδηγών οι οποίοι αρνούνται να πληρώσουν διόδια, οι ιθύνοντες της γέφυρας Ρίου- Αντιρρίου αποφασίζουν την εκ νέου αύξησή τους έως τα 11,70 ευρώ για απλή διέλευση Ι.Χ.

Η νέα απόφαση που τέθηκε σε ισχύ από σήμερα Δευτέρα μοιάζει να μην λαμβάνει υπόψη της καθόλου τα τεκτενόμενα στο εθνικό οδικό δίκτυο. Για την ίδια τη γέφυρα, ως σύλληψη και ως εξυπηρέτηση της οδικής κυκλοφορίας, από ό,τι ακούω, παράπονο οι οδηγοί δεν έχουν. Το κόστος διέλευσης βέβαια είναι άλλη ιστορία.

Το σημαντικό όμως στην προκειμένη περίπτωση, δεν είναι το κατά πόσον επιλέγει κάποιος να πληρώσει το υπέρογκο ποσό της διέλευσης ή προτιμά την παραδοσιακή «παντόφλα», αλλά το ότι ουδείς στέργει να δει το οδικό δίκτυο ως ενότητα και όχι ως συγκεκριμένα μέτρα που κατασκεύασε ο τάδε ή ο δείνα κατασκευαστής.

Τι εννοώ; Δεν είναι δυνατόν να έχεις περάσει από τον άθλιο δρόμο Κορίνθου- Πατρών, ο οποίος ανά 100 μέτρα είναι σηματοδοτημένος με μακάβριες πινακίδες του στυλ «Εδώ γίνονται ΣΥΝΕΧΕΙΑ θανατηφόρα ατυχήματα», και στο τέλος του να σού ζητούν να πληρώσεις 12 ευρώ για λίγα μέτρα σωστής οδικής κατασκευής.

Δεν αμφιβάλλω ότι πιθανότατα οι κατασκευαστικές εταιρίες που ανέλαβαν το αυτοχρηματοδοτούμενο έργο της γέφυρας έχουν αντίστοιχες συμφωνίες που τους επιτρέπουν να αυξάνουν τα διόδια κατά το δοκούν ή εν πάση περιπτώσει όχι κατά το δοκούν, αλλά κατά συγκεκριμένο ποσοστό.

Πέρα όμως από τις συμφωνίες, κάποιος πρέπει να έχει την ευθύνη και την εποπτεία για το σύνολο του οδικού δικτύου και την ορθολογικότητα στο κόστος χρησιμοποίησής του.

Και δεν βρίσκω ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός, αν όχι το κράτος.