Τα δέντρα που πληγώσαμε

Αναρωτιέμαι καμιά φορά, τι ακριβώς λένε οι σύμβουλοι του κ. Κακλαμάνη στον ίδιο για τις δέουσες δράσεις της δημοτικής αρχής. Αναρωτιέμαι επίσης, τι από αυτά που ίσως του λένε λαμβάνει υπόψη του και τι αγνοεί ως περιττή "επικοινωνιολογία".

Όπως με την περίπτωση του θεάτρου του Λυκαβηττού το καλοκαίρι, έτσι και σήμερα, τα όσα συνέβησαν στην οδό Πατησίων καταδεικνύουν ότι η δημοτική αρχή δεν έχει επαφή με τα όσα απασχολούν τον κόσμο. Και αυτά για να αφήσω κατά μέρος την ηθική πλευρά του πράγματος και να ασχοληθώ με την πολιτική, που φαντάζομαι ότι αφορά και τον ίδιο τον δήμαρχο.

Κύπρου και Πατησίων, λίγο μετά την Πλατεία Αμερικής υπάρχει ένα παρκάκι. Εδώ και αρκετά χρόνια – νομίζω περίπου δέκα- οι κάτοικοι της περιοχής έχουν ξεκινήσει μια διελκυστίνδα με τις ανά εποχή δημοτικές αρχές, ώστε να καταφέρουν ο ακάλυπτος αρχικά αυτός χώρος να μετατραπεί σε ένα μικρό παρκάκι. Σε αυτό βοηθούσαν και τα 40- 45 υπεραιωνόβια δέντρα που φιλοξενούνταν στην έκταση αυτή.

Όντως μετά από δικαστικούς και όχι μόνο αγώνες, το παρκάκι αυτό ήταν γεγονός και κοσμούσε την περιοχή. Πρακτικά βεβαίως επρόκειτο για «σταγόνα στον ωκεανό» (τι να κάνουν λίγες δεκάδες τετραγωνικά πρασίνου στην Πατησίων;), συμβολικά όμως ήταν μια νίκη της οικολογικής συνείδησης και της επιθυμίας των κατοίκων για ποιότητα ζωής. Και έτσι, είχε σημασία.

Τα τερτίπια του νόμου όμως είναι περίεργα και έτσι, με την νομιμοποίηση ανά χείρας, σήμερα το πρωί, συνεργείο του δήμου έκοψε τα δέντρα και άνοιξε ξανά το δρόμο για να μετατραπεί αυτό το μικρό λάβαρο, σε υπόγειο πάρκινγκ.

Μέσα σε λίγη ώρα η Πατησίων έκλεισε από αυθόρμητη συνάθροιση κατοίκων και ως φυσικό επόμενο τα ΜΑΤ έκαναν την εμφάνισή τους.

Ο δήμος υπόσχεται πως μετά την κατασκευή του πάρκινγκ η επιφάνεια θα δεντροφυτευθεί. Οι κάτοικοι δεν πείθονται και αντιτείνουν ότι το υπόγειο κτίσμα δεν επιτρέπει την ανάπτυξη «υψηλού πρασίνου».

Χώρια από τις προθέσεις του κ. Κακλαμάνη, που φαντάζομαι ότι τώρα θα μουρμουρίζει ότι έχει να κάνει με ανεγκέφαλους και στενόμυαλους, είναι βασικό χαρακτηριστικό του επιτυχημένου πολιτικού να μπορεί να αφουγκραστεί το αίσθημα του κοινού, και όταν δεν επιζήμιο για τους περισσότερους, να το εφαρμόσει. 

Ο κ. Κακλαμάνης δεν δείχνει πρόθυμος (ή ικανός;) να το αντιληφθεί αυτό.