Η εν πολλαίς αμαρτίαις

 Όταν ένας φυλακισμένος αιτείται την αποφυλάκισή του στο συμβούλιο αναστολών ή ένας τρόφιμος ψυχιατρείου ζητά τον τερματισμό του εγκλεισμού του, καλείται να επιλέξει ανάμεσα σε δύο πρακτικές:

Η μία προβλέπει να ισχυριστεί ότι αδίκως κρατείται. Ότι πρόκειται περί παρανοήσεως, η οποία όσο γοργότερα λυθεί τόσο το καλύτερο για το «δίκαιο».

Η άλλη, προβλέπει την εκ μέρους του υπό περιορισμόν ατόμου παραδοχή ότι δικαίως τιμωρήθηκε/ ενεκλείσθη. Ότι σωστά αντιλήφθηκε την περίπτωσή του η κοινωνία, ότι επέλεξε την προσφορότερη για το συμφέρον της λύση και ότι εν πάση περιπτώσει τώρα έχει καταλάβει τις πλάνες του και όντας συμμορφωμένος είναι έτοιμος να ενταχθεί.

«Θα είμαι όμως απόλυτα ευθύς μαζί σας (…) Παραγνώρισα το ότι σε μια δύσκολη οικονομική συγκυρία ένας πολιτικός δεν μπορεί να προκαλεί τους πολίτες με επιλογές lifestyle», είπε ο προσφάτως αποπεμφθείς υπουργός, κ. Γιώργος Βουλγαράκης δηλώνοντας μετανοούσα Μαγδαληνή και ζητώντας συγγνώμη από τους ψηφοφόρους της παράταξής του. Μόνο από αυτούς.

Ερωτηθείς από το δημοσιογράφο του Βήματος για το κατά πόσον μετανιώνει για την ιστορική φράση «ό,τι είναι νόμιμον είναι και ηθικόν» που κατά πολλούς σφράγισε το ύφος διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας ο υπουργός απάντησε ότι μετανιώνει και για αυτή. Τι τού κοστίζει άλλωστε; 

Υ.Γ. Το χιούμορ πρέπει να εκτιμάται από όπου και αν προέρχεται- ακόμα και αν η πηγή είναι υπουργικό στέλεχος και μάλιστα του οικονομικού επιτελείου. Εξηγούμαι. Όπως άκουσα χθες στη Βουλή υπήρξε σοβαρή αντέγκληση του υφυπουργού Οικονομίας Νικόλαου Λέγκα και του Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελου Βενιζέλου. Το ενδιαφέρον στη βαρετή αυτή είδηση είναι ότι πολύ σοβαρά ο πρώτος κατηγόρησε τον κ. Βενιζέλο, για τι λέτε; Για «ελαφρότητα»!

Ποτέ άλλοτε δε βρήκα τα εισαγωγικά τόσο μα τόσο απαραίτητα...