Και στο βούρκο... άνθρακες

Τη μεγάλη (επικοινωνιακή) μπόρα με το ντόπινγκ την περάσαμε. Οι Ολυμπιακοί του Πεκίνου τελείωσαν, τα σχετικά φώτα της δημοσιότητας έσβησαν, μείναμε συνοπτικά στην αφάνεια, μακριά από διακρίσεις, όπως μάλλον ταιριάζει περισσότερο- όχι βέβαια στην ανώτερη ράτσα μας- αλλά στα στατιστικά του ελληνικού πληθυσμού.

Όταν ο θόρυβος από την απουσία των ελληνικών επιτυχιών κόπασε, βολευτήκαμε με τη λήθη των γεγονότων και (κάπως πιο άβολα) με των αλλοτινών μας πανηγυρισμών.

Το νέο επεισόδιο με την χαμηλών τόνων Αθανασία Τζουμελέκα θυμίζει ότι το πρόβλημα δεν φεύγει αν απλώς κλείσουμε τα ματάκια μας. Μπερδεμένοι και οι ίδιοι οι αθλητές για το ποιες ουσίες είναι νόμιμες και ποιες ουσίες είναι απαραίτητες για τον πρωταθλητισμό, καταλήγουν σε τραυλίσματα αντί δικαιολογιών και προφανώς αναρωτιούνται τι θα έπρεπε να έχουν κάνει διαφορετικά.

Γιατί όποιος νομίζει ότι ένα παιδί στα 17- 18 που αποφασίζει ότι θα συνεχίσει στο άθλημα στο οποίο διακρίνεται ως έφηβος έχει άλλες εναλλακτικές από το να πάρει «ενισχυτικά απόδοσης» είναι γελασμένος.

Ετυχε μέσα στις γιορτές να μιλήσω με έναν νεαρό και υποσχόμενο αθλητή, αν θυμάμαι καλά, των 200 μέτρων. «Θα συνεχίσεις;», τον ρώτησα. «Και αν συνεχίσεις μπορείς να το κάνεις χωρίς να παίρνεις σκόνες;». Ήταν ξεκάθαρος: «Δεν γίνεται να μην παίρνεις τίποτα. Αν συνέχιζα θα ήταν για μια θέση σε κάποια σχολή, αλλά αφού έχω ήδη περάσει το μόνο που θα μπορούσε να με ενδιαφέρει είναι η θέση στο δημόσιο. Αλλά για αυτό πρέπει να είσαι ολυμπιονίκης. Και αυτό απαιτεί πολλές πολλές σκόνες!».

Είτε ο συνομιλητής μου ήξερε πως ακριβώς είναι τα πράγματα είτε όχι, εδώ προφανώς υπάρχει ένα λάθος. Εκτός και αν δεν θεωρούμε λάθος μια πολιτεία να εμφανίζεται επιβραβεύουσα την επιτυχημένη φαρμακευτική αγωγή, με μια θέση στο δημόσιο.

Το πρώτο λοιπόν που πρέπει να γίνει, εάν και εφόσον αποφασίσουμε να «καθαρίσουμε» τον αθλητισμό, είναι όσοι συλλαμβάνονται «ντοπέ» να χάνουν προνόμια που απέκτησαν μέσω της αθλητικής τους δράσης- ακόμα και αν δεν αποδειχτεί ότι τα κατορθώματά τους ήταν άμεση απόρροια της λήψης σκευασμάτων.

Γιατί δια της επιβράβευσης, όπως και δια της τιμωρίας, η αρχή «ποιεί ήθος» και δεν είναι ο καλύτερος τρόπος να ποιείς ήθος το να αφήνεις τον παραβάτη στο απυρόβλητο.