It's a dirty job

Άκουγα εδώ και αρκετό καιρό καλά λόγια για το «Λιωμένο Βούτυρο», την παράσταση που ανεβαίνει στο θέατρο Χώρα της οδού Αμοργού στην Κυψέλη. Ετσι, βρίσκοντας με κόπο εισιτήρια, αποφάσισα να πάω να την δω.

Η παράσταση ήταν πολύ συμπαθής, αν και όχι συγκλονιστική. Με τις πενιχρές μου γνώσεις περί θεάτρου τολμώ να πω ότι η σκηνοθεσία του Σ. Κακάλα ήταν ρηξικέλευθη και υπηρέτησε σωστά το συχνά ευφυές κείμενο.

Η όλη παράσταση θυμίζει πρόβα κάτι που δίνει στο κοινό την διασκεδαστική αίσθηση ότι «κρυφοκοιτάζει» στα παρασκήνια, και η διανομή είναι εξαιρετική. Για περισσότερα επί της παράστασης, ορίστε η γνώμη του ειδικού.

Η κακή εντύπωση ήρθε στο τέλος και λίγη σχέση είχε με το έργο. Μετά το καθιερωμένο (αλήθεια, γιατί;) τριπλό και τετραπλό χειροκρότημα, στο οποίο ποτέ δε συμμετέχω από τσαντίλα, οι τρεις ηθοποιοί βγήκαν ξανά στη σκηνή και ο γηραιότερος εξ αυτών ανέγνωσε θέση- παρέμβαση επί των τεκτενομένων στην κοινωνικό- πολιτική ζωή του τόπου.

Εν ολίγοις, οι συμπαθείς καλλιτέχνες μας καλούσαν να κλείσουμε την τηλεόραση, να βγούμε στους δρόμους, να αντιδράσουμε για όσα συμβαίνουν, να καταγγείλουμε την αναλγησία της πολιτείας και των κυβερνήσεων, και να αφουγκραστούμε τον κόσμο που δεν αντέχει άλλο.

Εντελώς συμπτωματικά, σε γενικές γραμμές, αντίρρηση σε αυτά που έλεγαν δεν έχω.

Δε μπορώ όμως να καταλάβω με ποιο δικαίωμα, εκτός της παράστασης που πήγαμε να δούμε, έπρεπε να ακούσουμε και το μανιφέστο τους, με το οποίο κάποιος θα μπορούσε κάλλιστα να διαφωνεί.

Εκτός και αν πιστεύουν ότι με τον τρόπο αυτό θα άνοιγε ένας (δημιουργικός;) διάλογος με τους θεατές, πράγμα στο οποίο δεν βοήθησε το ότι εκφώνησαν ένα λογύδριο από σκηνής και το ότι αποχώρησαν αμέσως μόλις αυτό τελείωσε.

Αν ως καλλιτέχνες είχαν τύψεις που έπαιζαν σε ένα θεατρικό το οποίο ουδεμία σχέση έχει με την (ας πούμε εν εξελίξει) κοινωνική αναταραχή, ας ανέβαζαν ένα άλλο.

Αν υποθέσουμε ότι ο καλλιτέχνης έχει «κοινωνικό καθήκον» αυτό σίγουρα δεν υπηρετείται με τις αιφνιδιαστικές και από άμβωνος εξαγγελίας της προσωπικής άποψής του.

Γιατί τότε μοιάζει να θεωρεί ο ίδιος ότι είναι κάτι παραπάνω από τους υπόλοιπους.

Και δεν είναι.