Κλίνατ΄επ΄αριστερά

Γράφοντας κάποιος για την ελληνική αριστερά ως σύνολο, κινδυνεύει να τσακωθεί με τον εαυτό του.

Ετσι, ενώ στο δρόμο συμβαίνουν πράγματα και θάματα, εδώ και περίπου ένα μήνα παρατηρούμε ένα ακόμη επεισόδιο αυτοχειρίας στην ιστορία της ελληνικής αριστεράς. Γιατί πάντα έτσι ήταν οι ηγέτες «κομμουνιστές» στην χώρα μας- πλην ελαχίστων εξαιρέσεων: εριδόφιλοι, κοντόφθαλμοι και μόνο κατ΄ επίφαση στρατευμένοι στο ιδεώδες της λενινιστικής προοπτικής των «μεταβατικών περιόδων».

Κομμουνιστικό Κόμμα και Συνασπισμός έχουν από τις αρχές Δεκεμβρίου αλληλοσπαράσσονται με φόντο γεγονότα που αποτελούν το όνειρο των απανταχού αριστερών ηγεσιών στην Ευρώπη.

Το ΚΚΕ σε βολική «συμφωνία» με την Κυβέρνηση ανέλαβε το ρόλο της ταύτισης του ΣΥΡΙΖΑ με τους κουκουλοφόρους, μια που είδε και για τον εαυτό του ουκ ολίγα εκλογικά οφέλη και μια που θεωρεί ότι τα πράγματα ή πρέπει να γίνονται με τον τρόπο του ΚΚΕ ή καθόλου.

Στην Κουμουνδούρου πάλι, είχαν ένα πρόβλημα. Παλαιοαριστεροί και αυτοί, και άρα οπαδοί του η-ομάδα-έχει-σημασία-και-όχι-τα-άτομα δεν άντεχαν συνειδησιακά να ορίσουν νέα πρόσωπα επιφορτισμένα με καθαρά επικοινωνιακό ρόλο. Έτσι εφευρέθηκε η «διαρχία», με την ομάδα του Αλέξη Τσίπρα να αναλαμβάνει το δημόσιο πρόσωπο του κόμματος και οι δημοσκοπήσεις έγιναν σημαντικές και για τους «μη έχοντες πρόταση διακυβέρνησης».

Ο χειρισμός της δολοφονίας Γρηγορόπουλου αποδείχτηκε μετριότατος για το ΣΥΡΙΖΑ που τρέχει τώρα να σώσει ό,τι μπορεί. Στο πνεύμα αυτό, επιτέθηκε στο ΚΚΕ καταλογίζοντάς του ότι γράφει «μαύρη σελίδα» στο χώρο της αριστεράς.

Δεν θα μπω στην ουσία των ισχυρισμών ένθεν και ένθεν. Θα παρατηρήσω μόνο ότι τελικά, υποτίθεται για ευγενέστερους από ό,τι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ λόγους, και τα δύο μείζονα κόμματα της ελληνικής αριστεράς επιδίδονται σε ψηφοθηρία και σε κινήσεις τακτικής προκειμένου να επηρεάσουν το εκλογικό σώμα προς όφελός τους.

Και σε όλο αυτό το παιχνίδι, που μπορεί να μην είναι παιχνίδι εξουσίας αλλά είναι σίγουρα παιχνίδι δύναμης, οι ιδεολογίες πηγαίνουν περίπατο. Αν δε αυτές οι διελκυστίνδες κατηγοριών και εντυπώσεων συνεχιστούν, ο μέσος ψηφοφόρος δεν θα έχει πλέον κανένα λόγο το «ράπισμα στο δικομματισμό».

Γιατί για αυτόν λίγη σημασία θα έχει τελικά αν το στημένο παιχνίδι της πολιτικής ακούει στο όνομα «δικομματισμός» ή «τετρακομματισμός». Εκτός, και αν εφαρμόζεται το λενινιστικό μοντέλο της πάλης του καπιταλισμού "με τους δικούς του όρους"- που αναρωτιέμαι αν υπάρχει έστω και ένας που μην το θεωρεί "ξοφλημένη και ευφυή δικαιολογία", όπως έλεγε και ο Άσιμος.   

Αλλά τι σημασία έχουν αυτά σύντροφοι; Το σημαντικό είναι να καταλήξουμε για το τι ακριβώς ήθελε να επιτύχει το Μεταβατικό Πρόγραμμα της Τέταρτης Διεθνούς του 1938, έτσι;

Όλα τα άλλα θα τα βρούμε...