Τα ιερά και τα (αν)ο(ύ)σια

Μετά το Ζιγκ Ζαγκ στις Νεραντζιές, η μία, αγία και καθολική ένωση κράτους εκκλησίας επανέρχεται για να δείξει τα δόντια της, την παντελή έλλειψη χιούμορ και την άρνηση αναγνώρισης ότι από το Μεσαίωνα έχουν περάσει 700 (επ-τα-κό-σια, κύριοι, αυτό είναι εφτά αιώνες) χρόνια… Αυτή τη φορά με αφορμή μια θεατρική παράσταση, το Εγώ Είμαι το Θείο Βρέφος.

Το κάτωθι δελτίο τύπου έφτασε σήμερα, πρωί πρωί, στο mailbox του Ιοβόλου.

Δύο χρόνια μετά την παράσταση «Εγώ είμαι το Θείο Βρέφος», οι συντελεστές της και συγκεκριμένα ο συγγραφέας και σκηνοθέτης Γιάννης Καλαβριανός, οι ηθοποιοί Αναστασία Μποζοπούλου, Ευθύμιος Παπαδημητρίου, Μαρία Κοσκινά, Χρήστος Θεοδωρίδης καθώς και ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου του Νέου Κόσμου Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, δικάζονται στις 14 Ιανουαρίου 2009 για προσβολή των Θείων και της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Θεωρούμε τουλάχιστον προκλητικό το γεγονός να μηνύονται καλλιτέχνες για μία θεατρική παράσταση, ιδίως όταν δεν είχαν καμία διάθεση προσβολής.

Σε μια εποχή που η χώρα ταλανίζεται από το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, κάποιοι επιμένουν να κατασκευάζουν εχθρούς και να ψάχνουν παντού ενόχους, εκτός από τον εαυτό τους.

Δεν είχα δει την παράσταση, αν και η υπόθεση μου είχε φανεί ενδιαφέρουσα –για την ακρίβεια, μου είχε θυμίσει κάτι από το Life of Brian των Monty Pythons, που υποθέτω ότι και το Βατικανό θα είχε αντίστοιχα καταραστεί/αφορίσει στην εποχή του. Από τα λίγα σχόλια που άκουσα, πέραν του ότι ήταν καλή, συγκράτησα πως τελικά κατέληγε ότι ο θεός, ή ο συμβολισμός του εν πάση περιπτώσει, είναι ένας, υπεράνω δογμάτων, ερμηνειών, μύθων ή… πλαστοπροσωπιών. Αλλά το θέμα δεν είναι εκεί.

Δεν είναι, πλέον, πως οτιδήποτε περιέχει τη λέξη «θείο» στον τίτλο και ολίγη από σάτιρα, ή έστω χιούμορ, στο περιεχόμενο προκαλεί τη μήνη της «Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας». Δεν είναι καν ότι η μήνις αυτή έχει γίνει τόσο συνηθισμένη ώστε να προκαλεί συγκαταβατικά χαμόγελα –όπως ένα αυτιστικό παιδάκι που πάει να σε χτυπήσει– αντί για έκπληξη.

Το θέμα είναι πώς, εν έτει 2009, η «προσβολή των Θείων και της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας» δύναται να αποτελεί κατηγορία δίκης. Και όχι, δε θα ρωτήσω πού είναι η περιβόητη ελευθερία έκφρασης που εκχωρεί στους πολίτες του ένα κράτος που στο Σύνταγμά του κάνει λόγο για ανεξιθρησκία.

Θα ρωτήσω όμως, στην καρέκλα του μηνυτή ποιος θα καθίσει; Κάποιος από τους συν-αγίους του Εφραίμ;