Κανείς δεν έβγαλε μιλιά, τα είπε όλα η φλωριά!
Τον περασμένο Ιούνιο, εν μέσω Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου, βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη καθ' οδόν για το γάμο ενός φίλου λίγο πιο βόρεια.
Τον περασμένο Ιούνιο, εν μέσω Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου, βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη καθ' οδόν για το γάμο ενός φίλου λίγο πιο βόρεια. Το βράδυ λοιπόν που έμεινα στην εριστική πόλη, άραξα με παρέα σε καφετέρια της οδού Γούναρη στο ύψος της πλατείας Ναυαρίνου για να δω ένα ματσάκι. Είναι φυσικά γνωστό ότι την περιοχή νέμονται χασομέρηδες κι επαγγελματίες αλάνια κάθε είδους. Ένας απ' αυτούς λοιπόν, καβάλα στο ποδήλατό του, αποφάσισε να «μας την πει» που χάνουμε τον καιρό μας βλέποντας ποδόσφαιρο.
Την ώρα της διακοπής του ημιχρόνου —μπράβο του που σεβάστηκε το θέαμα— πέρασε με τ' όχημά του μπροστά απ' την τηλεόραση, την έφτυσε και μας αποκάλεσε όλους αποβλακωμένους, νεκρούς και άλλες τέτοιες ηθικολογικές παπαριές, συνέχισε δε την παρενόχληση περνώντας απ' τη φραστική σε κανονική επίθεση. Διέσχισε με το ποδήλατο το στενό διάδρομο ανάμεσα στις δυο ομάδες τραπεζιών, χτυπώντας τα με το τιμόνι και κλωτσώντας τα για να ρίξει κάτω τις μπίρες. Η ηθικολογία φυσικά δε σταμάτησε κι ακούσαμε κι άλλα συνθηματολογικά κηρύγματα απ' το συνειδητοποιημένο μέλος της αγίας τελευταία συνομοταξίας των «νέων».
Την ώρα που συνέβαινε αυτό εγώ σηκώθηκα όρθιος βρίζοντας προς πάσα κατεύθυνση, παρ' ότι ήμουνα στη μέση και δεν κινδύνευα να πέσει το τραπέζι μου. Με έκπληξη όμως ανακάλυψα ότι κανένας άλλος δεν είχε εξοργιστεί απ' αυτό το τραμπουκιλίκι, ούτε καν οι άμεσα θιγόμενοι, ενώ η παρέα μου με κοιτούσε σαν εξωγήινο και με προέτρεπε συγκαταβατικά να ηρεμήσω ή καλύτερα... να χαλαρώσω. Κάποιος μάλιστα δικαιολόγησε τον αυτόκλητο επαναστάτη κριτή του Άδη αφού τα τραπεζάκια —στα οποία καθόταν κι έπινε τη μπίρα του— είχαν καταλάβει λέει το πεζοδρόμιο. Ποιον έπρεπε να δείρω λοιπόν;
Δεν μπορούσα να μη θυμηθώ αυτό το περιστατικό όταν έμαθα για τη γελοία ακτιβιστική παρέμβαση στα εγκαίνια της Νέας Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου και διάβασα το ανακουφιστικό άρθρο του Βασίλη Αγγελικόπουλου στην Καθημερινή. Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο τελικά, οι τσαμπουκάδες αριστερόμπατσοι ή οι ενοχικοί κρετίνοι που υποκύπτουν σε όποιον τους δώσει μια ανάστροφη σφαλιάρα σα μικρά παιδάκια. Φλώροι! Έχουμε τους επαναστάτες που μας αξίζουν!
Καλά Χριστούγεννα.
Την ώρα της διακοπής του ημιχρόνου —μπράβο του που σεβάστηκε το θέαμα— πέρασε με τ' όχημά του μπροστά απ' την τηλεόραση, την έφτυσε και μας αποκάλεσε όλους αποβλακωμένους, νεκρούς και άλλες τέτοιες ηθικολογικές παπαριές, συνέχισε δε την παρενόχληση περνώντας απ' τη φραστική σε κανονική επίθεση. Διέσχισε με το ποδήλατο το στενό διάδρομο ανάμεσα στις δυο ομάδες τραπεζιών, χτυπώντας τα με το τιμόνι και κλωτσώντας τα για να ρίξει κάτω τις μπίρες. Η ηθικολογία φυσικά δε σταμάτησε κι ακούσαμε κι άλλα συνθηματολογικά κηρύγματα απ' το συνειδητοποιημένο μέλος της αγίας τελευταία συνομοταξίας των «νέων».
Την ώρα που συνέβαινε αυτό εγώ σηκώθηκα όρθιος βρίζοντας προς πάσα κατεύθυνση, παρ' ότι ήμουνα στη μέση και δεν κινδύνευα να πέσει το τραπέζι μου. Με έκπληξη όμως ανακάλυψα ότι κανένας άλλος δεν είχε εξοργιστεί απ' αυτό το τραμπουκιλίκι, ούτε καν οι άμεσα θιγόμενοι, ενώ η παρέα μου με κοιτούσε σαν εξωγήινο και με προέτρεπε συγκαταβατικά να ηρεμήσω ή καλύτερα... να χαλαρώσω. Κάποιος μάλιστα δικαιολόγησε τον αυτόκλητο επαναστάτη κριτή του Άδη αφού τα τραπεζάκια —στα οποία καθόταν κι έπινε τη μπίρα του— είχαν καταλάβει λέει το πεζοδρόμιο. Ποιον έπρεπε να δείρω λοιπόν;
Δεν μπορούσα να μη θυμηθώ αυτό το περιστατικό όταν έμαθα για τη γελοία ακτιβιστική παρέμβαση στα εγκαίνια της Νέας Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου και διάβασα το ανακουφιστικό άρθρο του Βασίλη Αγγελικόπουλου στην Καθημερινή. Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο τελικά, οι τσαμπουκάδες αριστερόμπατσοι ή οι ενοχικοί κρετίνοι που υποκύπτουν σε όποιον τους δώσει μια ανάστροφη σφαλιάρα σα μικρά παιδάκια. Φλώροι! Έχουμε τους επαναστάτες που μας αξίζουν!
Καλά Χριστούγεννα.
