Τι να την κάνουμε τη συγγνώμη;

Τα mea culpa σε αυτή τη χώρα είναι κάτι αντίστοιχο με τις «επιτροπές» που το δημόσιο ορίζει για να «διερευνήσει όλα τα θέματα», όπως σοφά έλεγε ο σερ Χάμφρεϋ στην πανέξυπνη σειρά του BBC των αρχών του 1980 «Μάλιστα, κ. υπουργέ».

Δεν είχε- λέει- ο Πρωθυπουργός καταλάβει σωστά το μέγεθος του προβλήματος, και αυτό είναι ένα λάθος που δεν το χρεώνει σε κανέναν άλλο. Δηλαδή, επί τέσσερις μήνες να μην παίρνεις χαμπάρι ότι βουίζει ο τόπος για το τι έχει γίνει; Και είσαι αυτός που διοικεί αυτή τη χώρα;

Πως είναι ο πολίτης σίγουρος ότι ένας τέτοιος Πρωθυπουργός καταλαβαίνει τα απλά καθημερινά του προβλήματα που είναι και πολύ πιο αθόρυβα από τα σκάνδαλα του Βατοπαιδίου και δεν τα προβάλει και η τηλεόραση- που ως γνωστόν ο κ. Καραμανλής αυτές τις ημέρες βλέπει πολύ;

Ή μήπως οι ευθύνες ενός Πρωθυπουργού ξεκινούν από τη στιγμή που θα αναγνωρίσει ότι έχει «πλήρως αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος» και μετά;

«Είναι η πρώτη φορά που ο Πρωθυπουργός ζητά συγγνώμη», λένε. Και τι με νοιάζει εμένα αν είναι η πρώτη, η τριακοστή τέταρτη ή εκατοστή όγδοη; Για ποιο πράγμα τελικά ζητά συγγνώμη ο Πρωθυπουργός; Από ποιον ζητά συγγνώμη; Τι νόημα έχει αυτή η συγγνώμη; Τι αφορά; Ότι επικοινωνιακά διαχειρίστηκε λάθος την κρίση;

Δε νομίζω ότι η συγγνώμη έχει νόημα στην πολιτική.

Νομίζω ότι πρώτα πηγαίνεις στο σπιτάκι σου και μετά, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, ζητάς συγγνώμη από τους συνεργάτες σου που το φούνταρες το μαγαζί και χάσατε όλοι μαζί την εξουσία, και από τη γυναίκα σου που δεν είναι πια η πρώτη κυρία.