Παλιά στο Τέξας

Όταν υπηρέτησα κι εγώ ως φοιτητής (ή σπουδαστής, ότι κι αν σημαίνει αυτό), ήταν σ' ένα ΤΕΙ, το ΤΕΙ Ηλεκτρονικής Θεσσαλονίκης, το οποίο δεν ήταν στη Σίνδο μαζί με τα υπόλοιπα, αλλά στην εσχατιά του Ευκλείδη, φιλοξενούμενο του κτιρίου της ΣΕΛΕΤΕ και γειτονεύον με τεχνικά λύκεια και νυχτερινά σχολεία της πόλης. Λόγω αυτής της απόστασής μας απ' την κεντρική διοίκηση είμασταν κάτι σαν αυτόνομο κρατίδιο και παίρναμε τις δικές μας αποφάσεις. Αυτή η ιδιαιτερότητα (μαζί με την πυκνή συγκέντρωση κάφρων που έκραζαν σε μια σχολή με ελάχιστο θυληκό πληθυσμό) συνέβαλλε στο να εξομαλυνθούν κάπως οι κομματικές διαφορές.

Όταν όλα τα ΤΕΙ βγήκαν στους δρόμους για τα επαγγελματικά τους δικαιώματα στην μεγάλη κόντρα με το Υπουργείο, το ΤΕΕ και το Πολυτεχνείο, απ' όλους τους φοιτητές των ΔΑΠοκρατούμενων ΤΕΙ Θεσ/νίκης κατέβηκαν 5 μόνο λεωφορεία, τα 3 του δικού μας (παρ' ότι προνομιούχοι ως ηλεκτρονικοί, είχαμε κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα από πολύ παλιότερα) τμήματος με συμφοιτητές-συναδέλφους απ' όλες τις παρατάξεις παρόντες. Ήμουν εκεί, κυρίως επειδή ο σκοπός της διαμαρτυρίας ήταν συγκεκριμένος και με επηρρέαζε άμεσα (δεν ήξερα τότε ότι το πτυχίο του ηλεκτρονικού δε θα το χρησιμοποιούσα ποτέ). Φυσικά, κανένας άλλος φοιτητής (εκτός ίσως απ' τους κομμουνιστές που δείχνουν, αν μη τι άλλο, μεγαλύτερη αλληλεγγύη μεταξύ τους) δεν κατέβηκε για τα δικά μας δικαιώματα, ούτε έκανε κατάληψη στη σχολή του. Γιατί;

Επειδή, προφανώς, τα δικά τους συμφέροντα ήταν αντικρουόμενα με τα δικά μας. Δε ζητήσαμε καλύτερη παιδεία, ούτε περισσότερες δουλειές, ούτε ειρήνη στον κόσμο (εκτός απ' τους κομμουνιστές όπως αναμενόταν). Ζητήσαμε την κατοχύρωση του πτυχίου μας στον ανταγωνιστικό κόσμο που μας περίμενε, ενός πτυχίου για το οποίο παλεύαμε 4 χρόνια (εντάξει κάποιοι από εμάς περισσότερα, παραλίγο θα γινόμασταν γιατροί). Δε συμμερίστηκαν όλοι όμως το πολύ συγκεκριμένο πρόβλημά μας, ούτε καν οι ένθερμοι αριστεροί εκ των σπουδαίων γραφειοκρατών του ΤΕΕ.

Με την ευκαιρία της λίστας Τσίπρα με τις αποκαλούμενες προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για καλύτερη Ελλάδα, μια λίστα σα χριστουγεννιάτικο ευχολόγιο γεμάτη από πράγματα που όλοι θα θέλαμε αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει Άι-Βασίλης, οπότε θα πρέπει να τα κάνουμε μόνοι μας, σκέφτηκα πόσο εύκολο είναι να συστρατευθούμε πίσω από μεγάλους κι αόριστους σκοπούς που δε βλάπτουν ουσιαστικά κανένα (παρά μόνο εκείνη την αόριστη εξουσία... ουουουου!), λες και το συμφέρον του ενός ταυτίζεται με το συμφέρον όλων στον πραγματικό κόσμο.

ΠΡΟΣΟΧΗ! ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΑΙΣΧΡΗ ΣΧΗΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ, ΜΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ. Η κοινοτοπία είναι ένα τεράστιο λευκό χιονισμένο τοπίο, όπου όλοι περνούν καλά κάτω απ' τον χειμωνιάτικο ήλιο. Οι πρωτότυπες σκέψεις είναι σα χιονανθρωποι που ξεχωρίζουν στην βαρετή ασπρίλα απ' το πορτοκαλί καρότο που έχουν για μύτη. Κάτι τέτοιες θυελλώδεις περιόδους όπως η τρέχουσα όμως, η κοινοτοπία γίνεται χιονοστοιβάδα και παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά της και φυσικά τους χιονανθρώπους και τα καρότα τους μαζί. Εκτός κι αν οι χιονάνθρωποι τα πάρουν στο κρανίο και πιάσουν τα καρότα και γυρίσουν και τα βάλ...

Και να φανταστείτε ότι το ξεκίνησα για παιδικό παραμύθι!