Και η τηλεόραση που μας αξίζει

Σάββατο βράδυ, Κυριακή πρωί, Κυριακή μεσημέρι, Κυριακή βράδυ... «έβλεπα» τηλεόραση και δυσκολευόμουν να το πιστέψω: Η αναφορά του θανάσιμου τραυματισμού του εφήβου είχε σε όλα τα δελτία περιοριστεί στην ξερή αναφορά του συμβάντος και μάλιστα σε πολλά δελτία δεν είχε καν την πρώτη θέση!

Δεν είμαι πρόθυμος να εφευρίσκω συνωμοσίες σε κάθε γωνία, αλλά μπαίνω στον πειρασμό. Θυμίζω ότι μιλάμε για τα ίδια δελτία που χώνουν τα μικρόφωνα και τις κάμερες στη μούρη της όποιας χαροκαμένης μάνας/γυναίκας/ αδελφής. Αυτά τα δελτία προτίμησαν να αποστασιοποιηθούν (για χάρη της κοινωνικής ειρήνης, άραγε;) και να χειριστούν το θέμα κάπως... διπλωματικά.

Το «παρακράτος των Εξαρχείων» όμως βρέθηκε ξαφνικά και στην υπόλοιπη Αθήνα. Και στη Θεσσαλονίκη. Και στην Καβάλα.Και στην Κέρκυρα. Και εγώ περίμενα κάποιον να μού εξηγήσει πως τόσο γρήγορα ταξίδεψαν ως εκεί οι «λίγες δεκάδες γνωστοί άγνωστοι που αναστάτωσαν το κέντρο της Αθήνας».

Περίμενα ακόμη κάποιους από τους παλιούς υπουργούς Δημόσιας Τάξης να μου εξηγήσουν τι ήταν όλα αυτά που έλεγαν περί «αμυντικής στάσης της αστυνομίας» ή περι «αγαλματακίων ακουνήτων και αμιλήτων».

Αλλά ούτε αυτό το είδα.