Η ιστορία μιας απαγωγής (part II)

Τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν τον θυμάστε; Εκείνος πάντως σίγουρα δεν μας έχει ξεχάσει μια που ήταν οι ενέργειες της ελληνικής πλευράς που τον οδήγησαν στα χέρια των Τούρκων και στην καταδίκη σε θάνατο. Τώρα μάλιστα, υποβάλει μήνυση κατά του ελληνικού δημοσίου για αποζημίωση. Έτσι είναι όμως: Ουδείς αγνωμονέστερος του ευεργετηθέντος (;).

γράφει:Ιοβόλος 5 Δεκεμβρίου 2008 Παλαιότερο των 360 ημερών

Παρά το ότι οτιδήποτε συμβαίνει είναι «ιστορία»- με την τυπική ένοια του όρου, είναι λίγες οι περιπτώσεις κατά τις οποίες γεγονότα «μένουν στην ιστορία».

Και, κατά την προσωπική μου άποψη, είναι αδιευκρίνιστα τα κριτήρια με τα οποία η ιστορία «επιλέγει» τι θα συμπεριλάβει στους καταλόγους της όχι σώνει και καλά ως σπουδαίο γεγονός, αλλά έστω και ως πιπεράτο συμβάν.

Μία από αυτές τις ιστορίες ήταν η περιπέτεια του Αμπντουλάχ Οτσαλάν και το υποτιθέμενο πολιτικό άσυλο που θα του έδινε η χώρα μας. Θα θυμάστε ίσως εννέα χρόνια πριν, το κάζο με την ελληνική πρεσβεία στην Κένυα και τους ιλαρούς χειρισμούς του τότε υπουργού Εξωτερικών και πάντα συμπαθούς κ. Θ. Πάγκαλου που ούτε λίγο ούτε πολύ εμπιστεύθηκε τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες (!), οι οποίες- για να τον ανταμείψουν;- παρέδωσαν τον Κούρδο ηγέτη στους Τούρκους.

Τώρα λοιπόν, ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν, από το σκοτεινό κελί του, καταδικασμένος σε θάνατο, μηνύει μέσω του πληρεξουσίου δικηγόρου του το ελληνικό δημόσιο, ζητώντας την αναγνώριση των ευθυνών του ελληνικού δημοσίου για τα όσα υπέστη, και αποζημίωση 20.000 ευρώ υπέρ του αγώνα του κουρδικού λαού.

Κοίτα να δεις τελικά πως λειτουργούν οι γκάφες. Μία κάνεις και είναι συνέχεια εκεί. Ίσα για να σού θυμίζει – ίσως σε εσένα μόνο και σε κανέναν άλλον- ότι κανείς δεν είναι τόσο έξυπνος...