Την ευχή μου...

Δεν είμαι θρήσκος, ούτε νιώθω καμία ιδιαίτερη συμπάθεια για όσους ανήκουν σε δόγματα που καταπιέζονται απ' τα επικρατέστερα, πέρα απ' την προβλεπόμενη υπέρ-αδυνάτου στήριξη, εκείνη που στα μουντιάλ δίνουμε συνήθως στις αφρικανικές ομάδες ή στην Ελβετία. Παρ' όλ' αυτά, δε μπορώ με τίποτε να χωνέψω το λεγόμενο κίνημα του Νέου Αθεϊσμού που υπεροπτικά κι αυθαίρετα συμπεριλαμβάνει στις τάξεις του όσους από εμάς δε δηλώνουμε -γιατί πραγματικά δεν είμαστε- ΤΙΠΟΤΑ!!!

Αντιλαμβάνομαι λίγο-λίγο πόσο δύσκολο είναι πλέον να δηλώνεις ότι δεν είσαι κάτι, ότι δεν ασχολείσαι, που λένε κι όσοι δεν είναι με καμιά ομάδα στο ποδόσφαιρο -αν και τελευταία δηλώνουν κι αυτοί Εθνική μπουχτισμένοι πιθανότατα απ' τα βλέμματα δυσπιστίας που αντιμετωπίζουν. Και γι' αυτό δε φταίει παρά ο περίφημος γλωσσικός μας πλούτος που εδώ στο δυτικό κόσμο τουλάχιστον δεν έχει αφήσει τίποτα που να μην το έχει περιγράψει με μια καταραμένη συγκεκριμένη λέξη. Άθεοι, άθρησκοι και αγνωστικιστές εναντίον χριστιανών, αφού οι υπόλοιπες θρησκείες δεν παίζουν μπάλα κι οι μουσουλμάνοι παίζουν μόνοι τους και δεν τους παίζει κανένας. Συζητήσεις επί συζητήσεων, επιστημονικοφανείς κι επιστημονικές (πιο σπάνια) αναλύσεις για ένα θέμα, εκείνο της πίστης, που είναι τόσο υποκειμενικό, που παίζει και ν' αποτελούμε ο καθένας ένα δόγμα μόνος του.

Κι όμως οι μεν κατηγορούν τη θρησκεία για καπήλευση της απόλυτης αλήθειας, αλλά φέρονται σα να την κατέχουν εκείνοι, οι θεματοφύλακες της κοινής λογικής, ποπ είδωλα κάθε αγανακτισμένου νεο-επαναστάτη και οι δε επιμένουν να διερευνούν και να πιστεύουν όσα δεν απαιτούν καμία διερεύνηση εξ αρχής, να παντρεύουν τον Ιησού με την επιστήμη και τον Δαρβίνο με τον Χίτλερ, να χαρακτηρίζουν το δικό τους θεό ως απαραίτητο για να υπάρξει ισορροπία στην ανθρώπινη ύπαρξη. Λες κι όσοι είχαν άλλους πιο παράξενους, έζησαν όλοι δυστυχείς και ανισόρροποι.

Τα πράγματα είναι τόσο απλά που νιώθω γελοίος και μόνο που το λέω. Οι φιλοσοφικές μάχες γίνονταν πάντοτε επί ματαίω αφού δεν είναι δυνατό να υπάρξει νικητής ή ηττημένος στη σφαίρα της αοριστολογίας και του υποκειμενικού. Η πραγματική δοκιμασία βρίσκεται στην εφαρμογή κι εκεί είναι που η αποτυχίες συνθλίβουν τους θεωρητικούς και τους κάνουν ν' αμύνονται ή να επιτίθενται με τέτοιους σπασμωδικούς τρόπους. Θυμάστε εκείνο το επιτραπέζιο παιχνίδι στρατηγικής που παίρναμε στρατούς και κατακτούσαμε χώρες κάνοντας γεννοκτονίες και σφαγές με τα ζάρια; Λεγόταν «RISK», αλλά αν οι νονοί του ήταν ειλικρινείς θα έπρεπε να λέγεται «NO RISK AT ALL».

Η μάχη για την επικράτηση της λογικής έναντι της θρησκευτικής πίστης δεν έχει πρακτική αξία παρά μόνο σαν αντανακλαστική αντίδραση στη μονοκρατορία της δεύτερης. Είναι σα να παίζουν δυο ομάδες σε διαφορετικό γήπεδο και να νικά εκείνη που θα βάλει τα πιο πολλά γκολ σε κενή εστία, αφού η κάθε μια απ' αυτές τις έννοιες περιγράφει κι εξυπηρετεί κάτι τελείως διαφορετικό. Το πρόβλημα το έχουν όσοι τα μπλέκουν κι επιζητούν την αποθέωση σα νιόφερτοι γκολτζήδες σε νεόπλουτη επαρχιακή ομάδα.

Ε, λοιπόν φτάνει! Την απόλυτη αλήθεια την κατέχω εγώ ο Εγγαστρίμυθος κι όσοι δε με γνωρίζουν ή δε με διαβάζουν δεν είναι άτυχοι, απλώς θύματα της φυσικής επιλογής. Συγχωρήστε τους, δεν ξέρουν τι μαλακία κάνουν...