Είμαστε όλοι σκύλοι!

Η αριστερή διανόηση (sic) αισθάνεται εδώ και δεκαετίες αναγκασμένη να επιδεικνύει τις ευαισθησίες της σε θέματα που θεωρεί ότι άπτονται του προφίλ της.

Συχνά δε οι φορείς των προοδευτικών απόψεων θεωρούν εαυτούς πραγματικούς πρέσβεις της ευαισθησίας και του ρομαντισμού που “by the book” διέπουν τον κόσμο στον οποίο ζούσαν πάντα οι μαρξιστές ή/και οι λενινιστές όταν φυσιογνωμίες όπως ο Στάλιν, αποκηρύσσονταν.

Ένα συμβάν που η φαντασία του Ιοβόλου τολμά να εντάξει στο άνωθι είδος συμβάντων, μαθαίνω ότι έλαβε χώρα σε σημαντικό εκδοτικό συγκρότημα της πρωτεύουσας.

Στην είσοδο του κτιρίου όπου στεγάζεται το συγκρότημα, τα βράδια συνήθιζε να κοιμάται ένας σκύλος. Οι εργαζόμενοι του συγκροτήματος περιέβαλαν το συμπαθές τετράποδο με ειλικρινή αγάπη- από αυτήν που σού επιτρέπει να θυμηθείς την δική σου ανωτερότητά έναντι του αποδέκτη της, και που οι καλοπροαίρετοι καλούν φιλοζωία.

Ξάφνου, και για λίγες ημέρες ο σκύλος χάθηκε από το βραδινό του στέκι. Βαριά απλώθηκε η σκιά της απουσίας του. Οι πιο ψύχραιμοι πήραν γρήγορα απόφαση ότι «καμιά φορά τα πράγματα συμβαίνουν και έτσι». Οι άλλοι, οι πιο μαχητικοί, μετ΄ου πολύ ξεκίνησαν να ερευνούν τους υπαίτιους της αναίτιας εξαφάνισης.

Οι υποψίες δεν άργησαν να πέσουν στον βραδινό φύλακα τυο κτιρίου- θέση που ούτως ή άλλως θυμίζει στους έχοντες ταξικά αντανακλαστικά τον αλοτινό θυρωρό που δεν δίσταζε να καρφώνει τους ενοίκους όταν είχαν παραμάσχαλα τις λάθος εφημερίδες.

Μια «βαριά υπογραφή» ανέλαβε να συγκεκριμενοποιήσει (ανυπόγραφα) τις κατηγορίες ρίχνοντας ρητά την ευθύνη στον φύλακα. Ήταν αυτό που περίμενε το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Οι υποψίες έγιναν βεβαιότητες και οι υπογραφές άρχισαν να συγκεντρώνονται με αίτημα την απόλυση του άσπλαχνου φύλακα.

Πάνω που ο φύλακας είχε αρχίσει να αποδέχεται το πεπρωμένο του, ο σκύλος εθεάθη μερικά τετράγωνα μακρύτερα από το εκδοτικό συγκρότημα προτού ο υπεύθυνος τιμωρηθεί (όπως ούτως ή άλλως του άξιζε).

Τώρα- λέει ο θρύλος- ο φύλακας περνάει τα βράδια νανουρίζοντας τον περί ου ο λόγος σκύλο στην αγκαλιά του, και με βωβούς λυγμούς αναρωτιέται ρητοτρικά:
«Όχι, πες μου! Τι σού στέρησα;».
 
Λέγεται ακόμη ότι οι υπογράψαντες δεν χαλάρωσαν. Μαζεύουν υπογραφές για να αποπέμψουν τον σκύλο ως ρεβιζιονιστή...