Ανθρώπινες συνθήκες για τον σύντροφο Τατούλη τώρα!

Από τα χρόνια της πολιτικής αναζήτησης, πίστευα ότι το επίπεδο μιας κοινωνίας κρίνει- περισσότερο από οτιδήποτε άλλο- η αντιμετώπισή της προς τις ομάδες του πληθυσμού που φύσει ή θέσει είναι ευπαθείς, ήτοι τους ασθενείς τους ηλικιωμένους, τα παιδιά και τους φυλακισμένους.

Εδώ και λίγες ημέρες λαμβάνει χώρα η μεγαλύτερη ειρηνική εξέγερση κρατουμένων στη χώρα με περίπου 5.000 κρατουμένους να επιδίδονται σε αποχή συσσιτίου και αρκετούς από αυτούς σε απεργία πείνας. Ζητούν οι συνθήκες στις φυλακές να πάψουν να είναι απάνθρωπες, να πάψουν να ζουν καθημερινά το «Εξπρές του Μεσονυκτίου», και να σταματήσουν να κοιμούνται σε τουαλέτες και να σταβλίζονται 150 άνθρωποι σε χώρο προδιαγραφών για 100.

Δεν είναι η πρώτη φορά που φτάνουν στο φως της δημοσιότητας παρόμοιες καταγγελίες για την κατάσταση στις φυλακές. Είναι όμως η πρώτη φορά που τόσοι πολλλοί αποφασίζουν πως δεν πάει άλλο και πως κάτι πρέπει να γίνει.

Ποιοι πολιτικοί θα τολμήσουν να είναι κοντά στους κρατούμενους όταν η συντηρητική κεντροδεξιά (δηλαδή το 80% του εκλογικού σώματος) ζητά περισσότερη αστυνόμευση και «ασφάλεια»;

Κατά την εκτίμηση του Ιοβόλου το θέμα των φυλακών είναι περισσότερο «πολιτικό» θέμα από το εάν κάποιος πρώην υφυπουργός θύμωσε που δεν είναι πλέον υφυπουργός και τον έδιωξαν από την κοινοβουλευτική ομάδα. Ακόμα και αν κάνει τελικά κόμμα ή μεταπηδήσει σε ήδη υπάρχον.