Η Αλλαγή στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου
Στην κωμόπολη Ομπάμα της Ιαπωνίας, οι πολίτες ξέσπασαν σε πανηγύρια για τη νίκη του συνονόματου και ο δήμαρχος ανακοίνωσε την πιθανή ανέγερση αγάλματος του νέου αμερικανού προέδρου...
Στην κωμόπολη Ομπάμα της Ιαπωνίας, οι πολίτες ξέσπασαν σε πανηγύρια για τη νίκη του συνονόματου και ο δήμαρχος ανακοίνωσε την πιθανή ανέγερση αγάλματος του νέου αμερικανού προέδρου και την ανακύρηξη της 4ης Νοεμβρίου ως επίσημης επετείου για τον τόπο. Γελοίο;
Κι όμως, οι γιαπωνέζοι απ' την Ομπάμα, μέσα στην γελοιότητά τους, ίσως είναι οι μόνοι που έχουν έναν απτό λόγο να πανηγυρίζουν. Ταυτίστηκαν ανέξοδα και με μηδενικό ρίσκο με το πιο διάσημο πρόσωπο αυτή τη στιγμή στον πλανήτη, αναγκάζοντάς τον μάλιστα να τους αναφέρει στον αέρα ευχαριστώντας τους γι' αυτήν την αναπάντεχη (όσο κι ανούσια) υποστήριξη εξ ανατολάς. Ένιωσαν για λίγο σούπερ-γαμάτοι απ' τη νίκη τους ως οπαδοί, κέρδισαν μια τοπική αργία (και δε νομίζω να διαφωνήσει κανείς ότι αυτό είναι σημαντικό) κι ίσως και το άγαλμα κάποιου που θ' αναγνωρίζουν όλοι οι επισκέπτες για δεκαετίες. Επισκέπτες είπα; Ο δήμαρχος Τοσίο Μουρακάμι ήλπιζε να τονώσει τον τουρισμό του τόπου εκμεταλλευόμενος κάτι που, φυσικά, ξεκίνησε ως αστείο. Αν τα καταφέρει τότε μπορεί να καυχιέται ότι μας έπιασε όλους κότσους.
Ο Μπάρακ Χουσεΐν Ομπάμα ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση την κατάλληλη στιγμή. Απ' ότι φαίνεται, κέρδισε με σύνθημα την αλλαγή (όχι όμως εδώ και τώρα) και χωρίς να κάνει ούτε μια ριζοσπαστική προαναγγελία, όχι μόνο λόγω των απίστευτων χρημάτων που του έδωσαν εκείνοι που τώρα θα πρέπει να ανακαλέσει εις την τάξη, αλλά επειδή ήταν απλώς αξιοπρεπής, ψύχραιμος και στοιχειωδώς έξυπνος κι όλ' αυτά με απόλυτη συνέπεια. Μετά την Χίλαρι, ο γέροντας αποδείχτηκε παιχνιδάκι για τον αφρο-αμερικανό και το ντέρμπι (τι ντέρμπι δηλαδή με 10/1 στον Μακέιν κι 1.03/1 στον άλλον) έγινε περίπατος.
Η ουσία είναι ότι ο μόνος λόγος που κατά βάθος πανηγυρίζουμε δεν είναι τόσο που κέρδισε αυτός όσο που έφυγε ο άλλος. Ο οποίος ουσιαστικά χαντάκωσε τον Μακέιν με την ανακοίνωση της στήριξής του, όσο τον χαντάκωσαν κι εκείνοι που τον έκαναν χαμαιλέοντα στην διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας και τον πέταξαν έξω απ' το ρόλο που είχε μάθει μέχρι τώρα, αυτόν του περιθωριακού συντηρητικού, του αντιδραστικού ρεπουμπλικάνου. Ο Μακέιν τόνιζε ότι δεν είναι διάδοχος του Μπους κι ήθελε τον ανεξάρτητο δημοκρατικό Τζο Λίμπερμαν (εκείνος βέβαια δεν ψηνόταν) για αντιπρόεδρο, αλλά οι σύμβουλοί του τον έπεισαν για την Σάρα Πέιλιν, την προσωποποίηση του συνδυασμού καιροσκοπισμός-άγνοια-καρέκλα με τα γνωστά αποτελέσματα. Αν περνούσε το δικό του ίσως να μην είχαμε την ευκαιρία να δούμε σήμερα έναν ευφυή (απ' ότι φαίνεται) άνθρωπο στο τιμόνι των ΗΠΑ μετά από πολύ καιρό.
Κι ο δήμαρχος της Ομπάμα, να μην μπορούσε να οραματιστεί μια νέα εποχή για την οικονομία του τόπου του...
Κι όμως, οι γιαπωνέζοι απ' την Ομπάμα, μέσα στην γελοιότητά τους, ίσως είναι οι μόνοι που έχουν έναν απτό λόγο να πανηγυρίζουν. Ταυτίστηκαν ανέξοδα και με μηδενικό ρίσκο με το πιο διάσημο πρόσωπο αυτή τη στιγμή στον πλανήτη, αναγκάζοντάς τον μάλιστα να τους αναφέρει στον αέρα ευχαριστώντας τους γι' αυτήν την αναπάντεχη (όσο κι ανούσια) υποστήριξη εξ ανατολάς. Ένιωσαν για λίγο σούπερ-γαμάτοι απ' τη νίκη τους ως οπαδοί, κέρδισαν μια τοπική αργία (και δε νομίζω να διαφωνήσει κανείς ότι αυτό είναι σημαντικό) κι ίσως και το άγαλμα κάποιου που θ' αναγνωρίζουν όλοι οι επισκέπτες για δεκαετίες. Επισκέπτες είπα; Ο δήμαρχος Τοσίο Μουρακάμι ήλπιζε να τονώσει τον τουρισμό του τόπου εκμεταλλευόμενος κάτι που, φυσικά, ξεκίνησε ως αστείο. Αν τα καταφέρει τότε μπορεί να καυχιέται ότι μας έπιασε όλους κότσους.
Ο Μπάρακ Χουσεΐν Ομπάμα ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση την κατάλληλη στιγμή. Απ' ότι φαίνεται, κέρδισε με σύνθημα την αλλαγή (όχι όμως εδώ και τώρα) και χωρίς να κάνει ούτε μια ριζοσπαστική προαναγγελία, όχι μόνο λόγω των απίστευτων χρημάτων που του έδωσαν εκείνοι που τώρα θα πρέπει να ανακαλέσει εις την τάξη, αλλά επειδή ήταν απλώς αξιοπρεπής, ψύχραιμος και στοιχειωδώς έξυπνος κι όλ' αυτά με απόλυτη συνέπεια. Μετά την Χίλαρι, ο γέροντας αποδείχτηκε παιχνιδάκι για τον αφρο-αμερικανό και το ντέρμπι (τι ντέρμπι δηλαδή με 10/1 στον Μακέιν κι 1.03/1 στον άλλον) έγινε περίπατος.
Η ουσία είναι ότι ο μόνος λόγος που κατά βάθος πανηγυρίζουμε δεν είναι τόσο που κέρδισε αυτός όσο που έφυγε ο άλλος. Ο οποίος ουσιαστικά χαντάκωσε τον Μακέιν με την ανακοίνωση της στήριξής του, όσο τον χαντάκωσαν κι εκείνοι που τον έκαναν χαμαιλέοντα στην διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας και τον πέταξαν έξω απ' το ρόλο που είχε μάθει μέχρι τώρα, αυτόν του περιθωριακού συντηρητικού, του αντιδραστικού ρεπουμπλικάνου. Ο Μακέιν τόνιζε ότι δεν είναι διάδοχος του Μπους κι ήθελε τον ανεξάρτητο δημοκρατικό Τζο Λίμπερμαν (εκείνος βέβαια δεν ψηνόταν) για αντιπρόεδρο, αλλά οι σύμβουλοί του τον έπεισαν για την Σάρα Πέιλιν, την προσωποποίηση του συνδυασμού καιροσκοπισμός-άγνοια-καρέκλα με τα γνωστά αποτελέσματα. Αν περνούσε το δικό του ίσως να μην είχαμε την ευκαιρία να δούμε σήμερα έναν ευφυή (απ' ότι φαίνεται) άνθρωπο στο τιμόνι των ΗΠΑ μετά από πολύ καιρό.
Κι ο δήμαρχος της Ομπάμα, να μην μπορούσε να οραματιστεί μια νέα εποχή για την οικονομία του τόπου του...
