Οφ- σάιντ

Αναρωτιώμουν πάντα τι δημοσιογραφική αξία αναγνωρίζουν οι αναγνώστες των αθλητικών εφημερίδων στις θέσεις που λαμβάνουν τα ΜΜΕ έναντι των εξελίξεων. Τι πιστεύουν; Ότι σε κάθε δεδομένη στιγμή απηχούν την ειλικρινή πεποίθηση των συντακτών ή της διεύθυνσης; Ότι σε κάθε δεδομένη στιγμή εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κάθε επιχειρηματία που έχει επικοινωνιακό συμφέρον από τη μεταγραφή ή την αποπομπή του προπονητή;

Μοιράζομαι με εσάς αυτή την ψευτοειλικρινή απορία του μη φιλάθλου, ορμώμενος από το χειρισμό δυο θεμάτων που, όπως έχω αντιληφθεί, απασχολούν την αθλητική δημοσιότητα αυτές τις ημέρες. Μιλώ για την αποχώρηση του Προέδρου της ΑΕΚ Ντέμη Νικολαΐδη και τη νίκη του Παναθηναϊκού στο Champions League.

Για τον μεν πρώτο, βρίσκω τίτλους εφημερίδων από τότε που ανέλαβε την ΑΕΚ, όπως και από τα δύο προηγούμενα χρόνια που φαινόταν ότι η ομάδα μπορούσε να διεκδικήσει το πρωτάθλημα: «Ο Ντέμης έφερε ξανά τον κόσμο στο γήπεδο», «Νέα ΑΕΚ με Ντέμη στο τιμόνι», «Συνταγή που κερδίζει», «Αυτή είναι ΑΕΚ!» κλπ κλπ. Τις τελευταίες ημέρες έβλεπα, από τις ίδιες εφημερίδες, τίτλους όπως «Κλείσε και την πόρτα», «Δεν πάει άλλο!», «Έφυγε!», «Επιτέλους!» και άλλα χαρούμενα.

Ομοίως για τον προπονητή του Παναθηναϊκού: από “loser” και «τελειωμένη υπόθεση», έγινε εν μία νυκτί “master of success” και «ένας σπουδαίος τακτικιστής που βελτιώνεται συνεχώς». Και αναρωτιέμαι: είναι ή δεν είναι προσβλητική για τον αναγνώστη αυτή η ραγδαία μεταστροφή;

Και, εντάξει, πες προσβλητική δεν είναι και εγώ είμαι υπερβολικός. Δε συντελεί στην αναξιοπιστία του μέσου για την επόμενη είδηση ή κρίση που θα δημοσιεύσει;

Υ.Γ. Εδώ που τα λέμε όχι πως σε άλλους χώρους της δημοσιογραφίας η σταθερότητα είναι υψηλότερα αναγνωρισμένη αρετή. Απλώς στα αθλητικά οι απολύσεις, οι προσλήψεις, οι αποτυχίες και οι επιτυχίες ανακύπτουν διαρκώς ενώ επί παραδείγματι στην πολιτική, έχει κανείς το χρόνο να κάνει την κωλοτούμπα του περισσότερο... τεχνηέντως.