Θεό-δωρος;

Πολιτικές ειδήσεις ο Θεόδωρος Ρουσσόπουλος δεν «έβγαλε». Είπε αυτά που είχε αποφασίσει- μια και δεν ήταν δύσκολο να προβλέψει τις ερωτήσεις- χωρίς να αφήσει καμία σημαντική αιχμή για φίλα (;) προσκείμενους βουλευτές.

Δεν γνωρίζω αν έπεισε κανένα για την αθωότητά του. Εμένα πάντως όχι και οφείλω να ομολογήσω ότι δεν ξαφνιάστηκα από κάτι τέτοιο. Ομολογώ πως είδα τη συνέντευξη στον Γιάννη Πρετεντέρη για έναν λόγο λιγότερο καλοπροαίρετο από το να αφήσω τον πρώην υπουργό να με πείσει για οτιδήποτε: Μου προκαλεί πάντα περιέργεια πως αντιδρούν τα δημόσια πρόσωπα όταν βρίσκονται σε θέση που προϋποθέτει στρίμωγμα, αμηχανία και αναξιοπρέπεια. Με δυό λόγια, με τραβάει το «αίμα».

Όμως, όπως- αν θυμάμαι καλά- στην πρώτη του αναμέτρηση ως εκπροσώπου της Αξιωματικής τότε Αντιπολίτευσης κόντρα στο φόβητρο έως τότε των δεξιών, Κώστα Λαλιώτη, έτσι και τη Δευτέρα, ο Θεόδωρος Ρουσσόπουλος απέδειξε ότι ανήκει στην κατηγορία του «πολιτικού ζώου» που περιλαμβάνει τον Μητσοτάκη, τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Ευάγγελο Βενιζέλο και γενικώς όλους αυτούς που ακόμα και αν τους ψεκάσεις με «φλιτ» μπορείς να είσαι βέβαιος πως θα επιβιώσουν.

Ούτε κλάφτηκε, ούτε κάρφωσε.

Είπε το παραμύθι του όμορφα και μετρημένα, ασχέτως με το τι σκεφτόταν για την πορεία του από τα ψηλά στα χαμηλά και τους ανόητους που δεν καταλαβαίνουν το μεγαλείο της πολιτικής του σκέψης.

Φυσικά και δε μου έγινε συμπαθής εν μία νυκτί. Φυσικά έχω και εγώ τη γνώμη του 70% του ελληνικού (δημοσκοπούμενου) λαού περί ανάμιξής του στα τρέχοντα σκάνδαλα και σε άλλα που ίσως μάθουμε αργότερα.

Έχοντας όμως πάρει απόφαση ότι η πολιτική δεν πρόκειται να είναι ποτέ αυτή που θέλει να παρουσιάζει η βιτρίνα της, διασκεδάζω με τη «Real Politik» και τον κυνισμό, με την κατινιά, τις ειρωνείες και τους τσακωμούς τις σοφιστείες, τις ραδιουργίες και τα υπονοούμενα. Και από αυτή την άποψη, ο Ρουσσόπουλος ήρθε για να μείνει. Στο προσκήνιο ή το παρασκήνιο.

Υ.Γ.  Δυσκολεύομαι να μην σχολιάσω άλλο ένα διασκεδαστικό απόσπασμα της συνέντευξης κατά το οποίο ο πρώην υπουργός αναφέρθηκε στους υψηλούς μισθούς των δημοσιογράφων της τηλεόρασης. « Η δήλωσή μου την τελευταία χρονιά που εργάστηκα ως δημοσιογράφος ήταν 288.000 ευρώ. Περίπου 100.000 δραχμές» είπε με… διπλό νόημα.

Αφενός δικαιολογώντας το έσχες των ακινήτων του, και αφετέρου "καρφώνοντας" τον τηλεοπτικό δημοσιογράφο που είχε απέναντί του και την ειλικρινή απορία του τελευταίου για τη γνώμη του μέσου πολίτη περί τις τυχόν υψηλές απολαυές των πολιτικών.

Και αυτό δεν ήταν ανώδυνο, γιατί όπως και των πολιτικών, έτσι και το παντεσπάνι των τηλεοπτικών δημοσιογράφων εξαρτάται από το πόσο συμπαθείς είναι στο κοινό.