Το αρνάκι που έγινε στρίγγλα

 Το 2010 ένας στους δύο γάμους θα οδηγηθεί σε διαζύγιο, λέει σχετική μελέτη του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας.

Μεγαλωμένος σε μια εποχή που αμφισβήτησε την αξία της οικογένειας ως τέτοια και πανυγήρισε την αναστήλωση του κοινοβουλευτισμού, ο Ιοβόλος τείνει να νιώθει χαρούμενος για την χρεοκοπία μετά του δεύτερου, και του τρίτου συνθετικού του εθνεγερτικού... τριπόλου πατρίς- θρησκεία- οικογένεια.

Επειδή όμως ο γάμος είναι απλώς ο τρόπος να καθίστανται μετρήσιμα τα στοιχεία που υφίστανται ούτως ή άλλως, ο Ιοβόλος- που ουδέποτε υπήρξε οπαδός της μονήρους σεξουαλικότητας- ανησυχεί.

Ψάχνοντας λίγο παραπάνω, βρήκα ένα ακόμη- ίσως πιο ενδιαφέρον εύρημα στην έρευνα το 70% των διαζυγίων ζητείται πλέον από γυναίκες!

Μπορούμε δηλαδή να υποθέσουμε ότι κατά 70% υπεύθυνες για την ραγδαία αύξηση των διαζυγίων είναι οι γυναίκες. Όπερ θα πρέπει προφανώς να συνδεθεί με την ευρεία πλέον πρόσβαση των γυναικών στην παραγωγή και την τάση τους να ανέχονται λιγότερα από τον σύντροφό τους, μια που η επιβίωσή τους δεν εξαρτάτια τόσο πολύ από εκείνον.

Το σημαντικό σε αυτήν την ερμηνεία δεν είναι ότι μας αποκάλυψε κάτι που ούτε υποψιαζόμασταν. Αλλά ότι μας το επιβεβαιώνει. Υπονοεί επίσης κάτι ακόμα πιο σημαντικό: Ότι πιθανότατα και τις προηγούμενες δεκαετίες αρκετές γυναίκες θα χώριζαν αν μπορούσαν, αλλά δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα.

Τι θα γίνει άραγε στη συνέχεια; Όσο οι απολαυές και η κοινωνική ανέλιξη των γυναικών θα αυξάνει τόσο περισσότερα διαζύγια θα ζητούν; Επί της αρχής βεβαίως και το κίνημα του φεμινισμού είχε δίκιο. Αυτό έπρεπε να συμβεί: να έχουν όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες πρακτικές επιλογές για το αν θα παραμείνουν σε μια σχέση ή όχι.

Επί της διαδικασίας όμως; Υποψιάζομαι ότι όσο αυτή η τάση θα κερδίζει έδαφος, τόσο περισσότερες συντρόφισσες θα διαμαρτύρονται ότι «δεν υπάρχουν πια άνδρες».

Και έχω βαρεθεί να ακούω γκρίνιες.