Είσαι ό,τι πουλάς ή πουλάς αυτό που είσαι;
Όλα είναι ένα επικοινωνιακό τρικ. Όποιος δεν το ήξερε, τώρα το ξέρει και μπορεί να θεωρεί εαυτόν προειδοποιημένο...
Όλα είναι ένα επικοινωνιακό τρικ. Όποιος δεν το ήξερε, τώρα το ξέρει και μπορεί να θεωρεί εαυτόν προειδοποιημένο. Απ' ό,τι φαίνεται, οι αμερικάνοι το ξέρουν πολύ καλά και δεν κάνουν προσπάθειες να το κρύψουν κι ας πληγώσουν τον μέσο ρομαντικό ψηφοφόρο που πιστεύει ακόμα σε μεγάλες προσωπικότητες. Οι πολιτικοί φτιάχνονται πολύ πιο συχνά πλέον από επικοινωνιολόγους. Έχουν γύρω τους διαφόρων ειδών κόουτς, που αποφασίζουν τρόπον τινά πριν απ' αυτούς, γι' αυτούς. Και μεγάλο ρόλο, όπως ακριβώς σε μια διαφήμιση, παίζει το «σενάριο», το παραμύθι δηλαδή, που θα διαρρεύσει στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εκστρατείας με σκοπό να ορίσει την ουσία του υποψήφιου (ή καλύτερα της υποψηφιότητας η οποία παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις απ' το πρόσωπο).
Σ' αυτό εδώ το άρθρο των NY Times, δεν αποκαλύπτεται απλώς η τροπή που πήρε το image-making του Τζον Μακέιν τους τελευταίους μήνες, αλλά κι ο τρόπος με τον οποίο εκείνος αντέδρασε, αν πάτησε ή όχι πόδι δηλαδή, στις αντιφάσκουσες συχνά προσταγές των επικοινωνιολόγων του, οι οποίοι αποδεικνύονται πιο κυνικοί κι από ιατροδικαστή όσον αφορά το ανθρώπινο-project τους. Λίγες ημέρες μόνο πριν απ' τις εκλογές, η απροκάλυπτη προσπάθεια χειραγώγησης της κοινής γνώμης από έναν υποψήφιο, θεμιτή φυσικά σύμφωνα με τους κανόνες του παιχνιδιού, βγαίνει φόρα παρτίδα σε μια εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας.
Θα ήθελα να δω κάτι αντίστοιχο κι εδώ, μιας κι είναι εξώφθαλμη η εξωτερική παρέμβαση σε κάποιους πολιτικούς, που άλλαξαν κούρεμα π.χ. για ν' αγγίξουν το τάργκετ γκρουπ τους. Δεν είναι κακό ούτε αθέμιτο, αλλά μοιάζει γελοίο να κρύβεις κάτι που όλοι ξέρουν και συζητούν στα καφενεία. Απ' την άλλη βέβαια, ίσως αυτός ο δισταγμός και η παρηγορητική δόση υποκρισίας να είναι ένα υγιές σημάδι αναγνώρισης της γελοιότητας του να πουλάς έναν πολιτικό στους ψηφοφόρους-πελάτες σα να ήταν κάποιο καινούργιο (ή έστω κλασικό) ουίσκι. Πόσοι όμως απ' αυτούς έχουν την προσωπικότητα και την πυγμή να υπερβούν την κατασκευασμένη εικόνα και να την προσαρμόσουν στις ιδιαιτερότητές τους, να μη θυσιάσουν τελικά την ιδιοσυγκρασία τους;
Όλο και λιγότεροι νομίζω, αφού ξεχνούν κάτι πολύ σημαντικό για τους πατεράδες τους. Εκείνοι δεν χρησιμοποιούσαν κρέμες ενυδάτωσης και σίγουρα -σαν αγκωνιά του Μπιλ Καρτράιτ σίγουρα- δεν έκαναν πιλάτες...
Σ' αυτό εδώ το άρθρο των NY Times, δεν αποκαλύπτεται απλώς η τροπή που πήρε το image-making του Τζον Μακέιν τους τελευταίους μήνες, αλλά κι ο τρόπος με τον οποίο εκείνος αντέδρασε, αν πάτησε ή όχι πόδι δηλαδή, στις αντιφάσκουσες συχνά προσταγές των επικοινωνιολόγων του, οι οποίοι αποδεικνύονται πιο κυνικοί κι από ιατροδικαστή όσον αφορά το ανθρώπινο-project τους. Λίγες ημέρες μόνο πριν απ' τις εκλογές, η απροκάλυπτη προσπάθεια χειραγώγησης της κοινής γνώμης από έναν υποψήφιο, θεμιτή φυσικά σύμφωνα με τους κανόνες του παιχνιδιού, βγαίνει φόρα παρτίδα σε μια εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας.
Θα ήθελα να δω κάτι αντίστοιχο κι εδώ, μιας κι είναι εξώφθαλμη η εξωτερική παρέμβαση σε κάποιους πολιτικούς, που άλλαξαν κούρεμα π.χ. για ν' αγγίξουν το τάργκετ γκρουπ τους. Δεν είναι κακό ούτε αθέμιτο, αλλά μοιάζει γελοίο να κρύβεις κάτι που όλοι ξέρουν και συζητούν στα καφενεία. Απ' την άλλη βέβαια, ίσως αυτός ο δισταγμός και η παρηγορητική δόση υποκρισίας να είναι ένα υγιές σημάδι αναγνώρισης της γελοιότητας του να πουλάς έναν πολιτικό στους ψηφοφόρους-πελάτες σα να ήταν κάποιο καινούργιο (ή έστω κλασικό) ουίσκι. Πόσοι όμως απ' αυτούς έχουν την προσωπικότητα και την πυγμή να υπερβούν την κατασκευασμένη εικόνα και να την προσαρμόσουν στις ιδιαιτερότητές τους, να μη θυσιάσουν τελικά την ιδιοσυγκρασία τους;
Όλο και λιγότεροι νομίζω, αφού ξεχνούν κάτι πολύ σημαντικό για τους πατεράδες τους. Εκείνοι δεν χρησιμοποιούσαν κρέμες ενυδάτωσης και σίγουρα -σαν αγκωνιά του Μπιλ Καρτράιτ σίγουρα- δεν έκαναν πιλάτες...
