Μνημεία αποφασιστικότητας και αποτελεσματικότητας

Διαβάζω στον σημερινό τύπο περί νέας αναβολής (επισήμως αναφέρεται ως «παράταση της προθεσμίας για την έκδοση προκήρυξης με αντικείμενο την χορήγηση τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών αδειών») των αποφάσεων για τις άδειες των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών.

Θυμίζω ότι οι σταθμοί- κυρίως οι τηλεοπτικοί- λειτουργούν όλα αυτά τα χρόνια παράνομα, καθώς εκκρεμεί η περίφημη απόφαση που θα υποτίθεται ότι θα ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι.

Αμάν πια αυτή η ιστορία! Ήμουν νιος και γέρασα περιμένοντας αυτές τις άδειες.

Το σε ποια ακριβώς φάση βρίσκεται η διαδικασία δεν το ξέρω και άρα δε μπορώ να το μοιραστώ μαζί σας. Ασχετα όμως από τις λεπτομέρειες, αν υπήρχε βούληση δεν θα έπρεπε τώρα τόσα χρόνια (κοντεύουν 20!) που υπάρχουν ιδιωτικοί σταθμοί ενημέρωσης να είχε αποκρυσταλλωθεί κάποιο πλαίσιο στο οποίο λειτουργούν αυτοί;

Σκέφτομαι τα δεδομένα και λέω: Δυο τινά μπορούν να δικαιολογήσουν αυτή την πολυετή καθυστέρηση. Το πρώτο αφορά την ανικανότητα όλων όσων διετέλεσαν σε αρμόδιες για την οριστική εισήγηση θέσεις.

Το άλλο είναι πως κανένας πολιτικός και καμιά κυβέρνηση δεν θέλει να βρει απέναντί της τους σταθμούς που δεν είναι τυπικώς εντάξει, ώστε να πάρουν τις άδειες και στη συνέχεια εκείνους που δεν θα τις πάρουν. Αντιθέτως, συντηρώντας τη σημερινή κατάσταση αποφεύγουν το «κρίμα» και κρατούν δέσμιους (όσο τους παίρνει) τους σταθμούς που προσδοκούν ευνοϊκή μεταχείριση.

Και επειδή είμαι καλοπροαίρετος, θα ταχθώ υπέρ της πρώτης περίπτωσης…