Κάτσε εκεί που σε παίρνει

Ήμουνα σε κάποιο σταθμό του μετρό χτες το πρωί και περίμενα τον επόμενο συρμό καθιστός με μια θέση άδεια δίπλα μου. Στη θέση αυτή δεν καθόταν κανείς από τους δεκάδες όρθιους ανθρώπους, επειδή πίσω-πίσω κάποιος είχε αφήσει δυο χαρτοπετσέτες με ίχνη τυρόπιτας. Πολλούς απ' αυτούς που τη σνόμπαραν, τους είδα να έρχονται από μακριά για να την προλάβουν κι ύστερα να ξινίζουν απογοητευμένοι και να κάνουν τη γνωστή γκριμάτσα απέχθειας για την κατάντια του ανθρώπινου είδους.

Εντάξει, μπορώ να καταλάβω ότι η χαρά σου μετριάζεται όταν ανακαλύπτεις το λόγο που τουλάχιστον 30 συνάνθρωποί σου είναι όρθιοι παρ' ότι υπάρχει άδεια καρέκλα. Μια χαρά, εξαρχής αδικαιολόγητη βέβαια, αφού σύμφωνα με τη λογική κάποιο λάκκο θα είχε η φάβα. Και μπορώ να καταλάβω και τη γκριμάτσα, αφού η γενικότερη εικόνα του μετρό δε δικαιολογεί τέτοιου είδους καφρίλες κι έτσι όταν γίνονται, ξεχωρίζουν αρνητικά. Όμως τα ακριβή δεδομένα σ' αυτή την περίπτωση δείχνουν ότι δεν είναι όλα κατά του κάφρου και υπέρ του καθαρού πολίτη, αλλά υπάρχει και μια άλλη οπτική. Εξηγούμαι.

Για να τρέχει κάποιος να προλάβει το κάθισμα, προφανώς είναι απόλυτη προτεραιότητά του να καθίσει για όσο θα περιμένει. Το κάθισμα στη ράμπα του μετρό είναι περίπου 40x40 cm. Εν προκειμένω, οι χαρτοπετσέτες καθιστούσαν ακατάλληλο ένα χώρο περίπου 40x10 cm από την πίσω πλευρά. Που σημαίνει ότι υπήρχαν στο κάθισμα γύρω στα 40x30 cm ελεύθερα να τοποθετήσει ένας κανονικού μεγέθους άνθρωπος τον κώλο του και να καθίσει. Χωρίς ν' ακουμπάει την πλάτη του βέβαια, αλλά και χωρίς να κινδυνεύει να λερωθεί απ' τη λαδερή χαρτοπετσέτα. Αν λοιπόν το να καθίσει κάποιος είναι ο αντικειμενικός σκοπός του, βάζει το μυαλό του να δουλέψει και αντί να το παίξει υπεράνω ξινίζοντας για το πού πάει ο κόσμος μας, στρώνεται όπως μπορεί και περιμένει ξεκούραστος το τραίνο ενώ οι άλλοι βγάζουν φλεβίτη.

Καράτε λέγεται και είναι απλό, όπως είπε κι ο Ζανίνο πριν ξαπλώσει αναίσθητο τον φαλακρό πράκτωρα και με το να σταθείς όρθιος δεν πρόκειται να εξιλεωθείς για εκείνη τη φορά που είχες πετάξει τη γόπα απ' το παράθυρο του αυτοκινήτου σου στο παμπρίζ του από πίσω.

Τα λέω όλ' αυτά, ενώ στην πραγματικότητα θέλω να εκφράσω το θαυμασμό μου για ένα πραγματικό μνημείο της ελληνικής πραγματικότητας, το εκπληκτικό website του ΕΣΡ, όπου μπορεί κανείς να βρει όλες τις αποφάσεις και τα ξεκαρδιστικά αιτιολογικά τους. Μη χάνετε χρόνο, αξίζει πολλά...