Ο Τατούλης της καρδιάς μας

Δε μπορεί να φύγει από το μυαλό μου η σιδηρά εικόνα του Κώστα (κάποιοι κακόβουλοι εξακολουθούν να τον λένε «Κωστάκη») Καραμανλή στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας.

Τότε που ο Πρωθυπουργός είχε χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι (κυριολεκτικά και μεταφορικά) και είχε αυστηρά προειδοποιήσει ότι δεν θα ανεχτεί συμπεριφορές που πριονίζουν την κυβέρνηση. «Δε δέχομαι εκβιασμούς», είχε πει χαρακτηριστικά προκαλώντας τα θορυβώδη χειροκροτήματα της αίθουσας και αποδεικνύοντας ότι είναι παρόν.

Προς επίρρωσην μάλιστα των εξαγγελιών του, ο κ. Καραμανλής διέγραψε με στόμφο και αποφασιστικότητα τον βουλευτή Δαϊλάκη- ο δόλιος, αν δεν είχε την υποστήριξη της κ. Μπεζεντάκου, θα ήταν τώρα ένας απλός ανεξάρτητος βουλευτής- ο οποίος λίγες ημέρες μετά τόλμησε να υπονοήσει ότι «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας» και ότι ο κ. Ρουσόπουλος το ξέρει καλά.

Ο Ιοβόλος αναρωτιέται: Οι χθεσινές δηλώσεις Τατούλη στον Λάκη Λαζόπουλο περί ανάγκης αποχώρησης του κ. Ρουσόπουλου από την Κυβέρνηση, δεν θεωρούνται «πριόνισμα»; Άλλαξε αυτό;



Φαίνεται σαν αντί να «μάθουν» οι βουλευτές από το παράδειγμα Δαϊλάκη να στέκονται σούζα, «έμαθε»... η Κυβέρνηση.

Ας είναι όμως.

Ο λαός ξέρει να αναγνωρίζει πως η γνώση, από όπου και αν προέρχεται, είναι πολύτιμη...