Fair play

Μετά τον αγώνα ποδοσφαίρου που έδωσε η εθνική ομάδα το Σάββατο ενάντια- αν πρόσεξα καλά στη Μολδαβία- άκουσα παράπονα από διεθνείς παίκτες για το πόσοι φίλαθλοι ΔΕΝ έρχονται να δουν αυτούς τους «μικρής σημασίας» αγώνες της Εθνικής.

Ίσως δεν θα έπρεπε, αλλά δε μπόρεσα να μην παραβάλω την είδηση αυτή με μια άλλη που περιέπεσε στην αντίληψή μου προ περίπου μιας εβδομάδας. Η είδηση τιτλοφορούνταν «Σε καλό δρόμο οι διαπραγματεύσεις της ομοσπονδίας με τους διεθνείς ποδοσφαιριστές για το πριμ πρόκρισης στο Μουντιάλ».

Δεν σας κρύβω ότι κάθε φορά που ακούω κάποια οικονομική διαφορά να παρεισφρύει σε θέματα που έχουν να κάνουν με εθνικές ομάδες, νιώθω λίγο δυσάρεστα και προτιμώ να το ξεχνάω. Ρομαντική βλακεία προφανώς, αφού και με την Εθνική ομάδα οι άνθρωποι κάνουν δουλειά- γιατί έτσι πρέπει να γίνεται αντιληπτό το θέαμα που προσφέρει το επαγγελματικό ποδόσφαιρο- και εκεί διακινδυνεύουν έναν τραυματισμό που θα πλήξει τα μελλοντικά τους έσοδα κ.ο.κ.

Εχω όμως ψαρώσει με αυτό που λέγεται «φανέλα» και περισσότερο με το φιλότιμο που, ίσως στρεβλά, θεωρώ ότι καλό θα ήταν να διαπνέει αυτούς που είναι τόσο κακομοίρηδες ώστε να τρέφουν "by default" μια συμπάθεια για τους άλλους κακομοίρηδες.

Τούτων των σκέψεων δοθέντων, επιστρέφω στους συνειρμούς αναφορικά με τα «παράπονα» των διεθνών. Γιατί άραγε ψέγουν όσους προτίμησαν να μην έρθουν στο γήπεδο και γιατί θα ψέξουν αυτούς που αύριο θα προτιμήσουν τον καναπέ τους; Για έλλειψη αγάπης προς την ομάδα ή για... ασυνεχή εθνική συνείδηση;

Αλλωστε, όπως σωστά επισημαίνει και ο φίλος και συνάδελφος Θανάσης, πότε πήγαν οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές να παρακολουθήσουν αγώνες εθνικών ομάδων από άλλα αθλήματα;