Εθνος ανά- Δελφων

Το περασμένο Σαββατοκύριακο, ο Ιοβόλος φιλοξενούσε φίλο «εκ του εξωτερικού», ο οποίος μεταξύ των άλλων αξιοθεάτων εξέφρασε την επιθυμία να επισκεφθεί και τους Δελφούς.

Ο Ιοβόλος ενέδωσε χάριν των αρχών της φιλοξενίας, σκεπτόμενος συνάμα ότι ούτως ή άλλως δεν είχε βρεθεί στο χώρο των Δελφών για αρκετά χρόνια. Φιλομαθής και οργανωμένος γαρ, ο ξένος μας είχε φροντίσει εκτός από τον οδηγό Visit Greece- ή εν πάση περιπτώσει κάτι παρεμφερές- να προμηθευτεί και ειδικό ξενόγλωσσο βοήθημα για την περιήγηση στον συγκεκριμένο αρχαιολογικό χώρο.

Δεν δίστασα κατά τη διάρκεια της διαδρομής να χλευάσω την «προνοήτικότητά» του αποδίδοντάς της διαστάσεις υστερίας. Βλέπετε, μετά τους Ολυμπιακούς, ήμουν σίγουρος ότι η «αυτόματη ξενάγηση» για τους ξένους επισκέπτες θα ήταν «τριζάτη». Με επεξηγήσεις, με αναλυτικούς χάρτες για το που είναι το κάθε εύρημα, με σχεδιαγράμματα για το ποιον ρόλο έπαιζε στην αρχαιότητα και με πληροφορίες για την αλλοτινή χρήση του χώρου.

Ετσι, δεν είχα φροντίσει να κάνω κάποια επανάληψη σε πράγματα που (ας πούμε ότι) έμαθα από τα σχολικά και είχα φρεσκάρει κατά την επίσκεψή μου εκεί κατά τα φοιτητικά μου χρόνια.

Ο φίλος επείσθη και άφησε τους οδηγούς του στο αυτοκίνητο. Το μετάνιωσε ο δόλιος.

Μάταια ψάχναμε για μια οποιαδήποτε πινακίδα που θα μας πληροφορούσε για κάτι που να είχε σχέση με την σημασία του μέρους, με το γιατί αξίζει να το επισκεφθεί κανείς ή με το τι ακριβώς συνέβαινε εκεί. Απολύτως τίποτα.

Α! Όχι απολύτως, αφού την ανυπαρξία οποιασδήποτε κρατικής παρέμβασης διασπούσαν οι (πραγματικά περίτεχνες!) μαρμάρινες ταμπέλες που απαγόρευαν να αγγίζουμε, ή να ανεβαίνουμε πάνω στα αρχαία.

Με λυπημένο βλέμμα, ο φίλος με ρώτησε αν κατά τη γνώμη μου θα ήταν καλύτερο να πεταχτεί μέχρι το αυτοκίνητο να φέρει τους ταξιδιωτικούς του οδηγούς.

Ένευσα «ναι» και χαμογέλασα απολογητικά.