Την προσοχή σας...
Εντάξει, το να κράζει κάποιος τις παγκόσμιες ημέρες είναι πια κλισέ. Ίσως και άκαιρο ακόμα, αν γίνεται τη μοναδική απ' αυτές τις ημέρες που μας δίνουν δωρεάν κάτι ουσιαστικό...
Εντάξει, το να κράζει κάποιος τις παγκόσμιες ημέρες είναι πια κλισέ. Ίσως και άκαιρο ακόμα, αν γίνεται τη μοναδική απ' αυτές τις ημέρες που μας δίνουν δωρεάν κάτι ουσιαστικό (εν προκειμένω τα μέσα μαζικής μεταφοράς). Παρ' όλ' αυτά θα συνεχίσω ανερυθρίαστα τη γκρίνια, γιατί η κατάθλιψη μας αφορά όλους και θέλω να το βγάλω από μέσα μου.
Για κάποιους μια παγκόσμια ημέρα είναι ένας τρόπος να τραβήξουν την προσοχή σ' ένα σημαντικό πρόβλημα και ίσως να έχουν δίκιο. Όμως ο χρόνος έχει μόνο 365 ημέρες και τα προβλήματα ξεπερνούν κατά πολύ τον αριθμό αυτό. Ποιος αποφασίζει τελικά για την ιεράρχησή τους;
Είναι δεδομένο, ότι κανείς δε θέλει να βλέπει ένα δάχτυλο να κουνιέται μπροστά στη μούρη του κάθε μέρα και να του θυμίζουν ένα νέο πρόβλημα. Οι επαναλαμβανόμενες κραυγές αγωνίας δεν αργούν να γίνουν αδιάφορος θόρυβος. Κι ύστερα έρχεται η δωροδοκία, οι τσάμπα συναυλίες, οι γιορτές και τα πανηγύρια. Είναι δυνατόν να πάει κάποιος σε μια γιορτή για να θυμηθεί κάποιο πρόβλημα κι όχι για να ξεχάσει; Ο θεσμικός ακτιβισμός έχει μετατραπεί σε μια ατελείωτη καμπάνια απόσπασης προσοχής, ένα τεράστιο παιχνίδι επικοινωνίας. Σύμφωνα με την κοινή λογική όμως, το πανηγύρι δικαιολογείται αφότου έχει βρεθεί λύση σ' ένα πρόβλημα κι όχι πριν, όχι απλά για να τραβήξουμε την προσοχή.
Όποιος παρακολουθεί ποδόσφαιρο ξέρει ότι η εικόνα κάποιου που πανηγυρίζει πριν η μπάλα βρει πλεχτό συχνά ακολουθείται απ' την εικόνα του ίδιου να τραβάει τα μαλλιά του. Κόντρα όμως, σε τόσο μεγάλους αντιπάλους, όπως αυτοί που καλούμαστε να προσέξουμε εμείς οι αδιάφοροι θεατές, μετά βίας δικαιολογείται να πανηγυρίζει ακόμα και ο σκόρερ. Πρέπει να μαζέψει τη μπάλα απ' τα δίχτυα και την βάλει στη βούλα της σέντρας γιατί ένα γκολ δεν αρκεί. Κι αν δεν το ξέρουν οι οπαδοί, εκείνος υποχρεούται να το ξέρει.
Υποτίθεται ότι σήμερα οι άνθρωποι καλούνται ν' απολαύσουν τη χαρά του να κινείσαι χωρίς αυτοκίνητο στην πόλη. Όμως μεταξύ εκείνων που θ' ανέβουν στο λεωφορείο επειδή είναι τσάμπα κι εκείνων που θ' αγνοήσουν το πρόσταγμα μαζικής ευφορίας και θα κολλήσουν για άλλη μια φορά στο κέντρο με τ' αυτοκίνητό τους, οι υπόλοιποι θα μαρτυρήσουν επειδή απλά η λύση στο πρόβλημα δεν εξαρτάται μόνο από εμάς. Και στην τελική, το σύστημα που μας πουλά φτηνά αυτοκίνητα δε δικαιούται να μας ζητά να μην τα χρησιμοποιούμε και γι' αυτό δε σεβόμαστε τις προτροπές του. Δεν έχουν καμία αξιοπιστία και στο μάνιουαλ δεν έγραφε πουθενά “συνιστάται περιορισμένη χρήση” παρά μόνο “πάρτο και δώστου να καταλάβει καταναλωτάρα μου”.
Για κάποιους μια παγκόσμια ημέρα είναι ένας τρόπος να τραβήξουν την προσοχή σ' ένα σημαντικό πρόβλημα και ίσως να έχουν δίκιο. Όμως ο χρόνος έχει μόνο 365 ημέρες και τα προβλήματα ξεπερνούν κατά πολύ τον αριθμό αυτό. Ποιος αποφασίζει τελικά για την ιεράρχησή τους;
Είναι δεδομένο, ότι κανείς δε θέλει να βλέπει ένα δάχτυλο να κουνιέται μπροστά στη μούρη του κάθε μέρα και να του θυμίζουν ένα νέο πρόβλημα. Οι επαναλαμβανόμενες κραυγές αγωνίας δεν αργούν να γίνουν αδιάφορος θόρυβος. Κι ύστερα έρχεται η δωροδοκία, οι τσάμπα συναυλίες, οι γιορτές και τα πανηγύρια. Είναι δυνατόν να πάει κάποιος σε μια γιορτή για να θυμηθεί κάποιο πρόβλημα κι όχι για να ξεχάσει; Ο θεσμικός ακτιβισμός έχει μετατραπεί σε μια ατελείωτη καμπάνια απόσπασης προσοχής, ένα τεράστιο παιχνίδι επικοινωνίας. Σύμφωνα με την κοινή λογική όμως, το πανηγύρι δικαιολογείται αφότου έχει βρεθεί λύση σ' ένα πρόβλημα κι όχι πριν, όχι απλά για να τραβήξουμε την προσοχή.
Όποιος παρακολουθεί ποδόσφαιρο ξέρει ότι η εικόνα κάποιου που πανηγυρίζει πριν η μπάλα βρει πλεχτό συχνά ακολουθείται απ' την εικόνα του ίδιου να τραβάει τα μαλλιά του. Κόντρα όμως, σε τόσο μεγάλους αντιπάλους, όπως αυτοί που καλούμαστε να προσέξουμε εμείς οι αδιάφοροι θεατές, μετά βίας δικαιολογείται να πανηγυρίζει ακόμα και ο σκόρερ. Πρέπει να μαζέψει τη μπάλα απ' τα δίχτυα και την βάλει στη βούλα της σέντρας γιατί ένα γκολ δεν αρκεί. Κι αν δεν το ξέρουν οι οπαδοί, εκείνος υποχρεούται να το ξέρει.
Υποτίθεται ότι σήμερα οι άνθρωποι καλούνται ν' απολαύσουν τη χαρά του να κινείσαι χωρίς αυτοκίνητο στην πόλη. Όμως μεταξύ εκείνων που θ' ανέβουν στο λεωφορείο επειδή είναι τσάμπα κι εκείνων που θ' αγνοήσουν το πρόσταγμα μαζικής ευφορίας και θα κολλήσουν για άλλη μια φορά στο κέντρο με τ' αυτοκίνητό τους, οι υπόλοιποι θα μαρτυρήσουν επειδή απλά η λύση στο πρόβλημα δεν εξαρτάται μόνο από εμάς. Και στην τελική, το σύστημα που μας πουλά φτηνά αυτοκίνητα δε δικαιούται να μας ζητά να μην τα χρησιμοποιούμε και γι' αυτό δε σεβόμαστε τις προτροπές του. Δεν έχουν καμία αξιοπιστία και στο μάνιουαλ δεν έγραφε πουθενά “συνιστάται περιορισμένη χρήση” παρά μόνο “πάρτο και δώστου να καταλάβει καταναλωτάρα μου”.
