Ακριβοί στα πίτουρα

Πραγματικά αδυνατώ να καταλάβω αυτή την αήθη συμπόνοια μέσω της οποίας η κοινή γνώμη σταματά να ασχολείται με τα πεπραγμένα ενός υπουργού όταν αυτός παραιτηθεί από τον θώκο του.

Λες και η παρατυπία την οποία αυτός ή οι προϊστάμενοί του αναγνώρισαν και η οποία κατέληξε στο τέλος της υπουργικής θητείας αίρεται, και στη συνέχεια ο συγκεκριμένος πολιτικός δικαιούται να υπηρετεί το Κοινοβούλιο ή να νομοθετεί. Λες και αν κάνεις ηθικό ή νομικό παράπτωμα δικαιούσαι να είσαι βουλευτής, αλλά όχι υπουργός.

Πρέπει να πρόκειται για την προέκταση του «ο νεκρός δεδικαίωται» στην πολιτική. Αφού του «πήραν το κεφάλι», εξιλεώθηκε λέει η κοινή γνώμη. Και για τους ηθικούς λόγους της απομάκρυνσής του, ούτε λόγος.

Βέβαια, προφανώς δεν είναι εύκολο να στείλεις εντελώς στο σπίτι του κάποιον που «ήταν μέσα στα κόλπα» τόσο πολύ, όσο ένας υπουργός, γιατί μπορεί να ανοίξει το στόμα του και να πάει πολύς κόσμος στο σπίτι του. Και ποιος το θέλει αυτό;  

Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να τού ζητήσεις «να διευκολύνει τώρα την κατάσταση» και να τού υποσχεθείς μια καλή θεσούλα σε έναν επόμενο ανασχηματισμό.

Λέμε τώρα...