Η Γουαϊνόνα θέλει ξύλο

Η φετινή μου περιοδεία στα χωριά δε στέφθηκε μ' επιτυχία. Οι άνθρωποι δεν είναι ακόμα έτοιμοι για μια εριστική κούκλα που τα λέει χοντροκομμένα. Όχι ότι δεν είναι έξυπνοι. Άλλωστε αντιλήφθηκαν γρήγορα πως η κούκλα ήμουν στην πραγματικότητα εγώ και χρειάστηκε να επέμβουν ο μασίστας και οι νάνοι μπασκετμπολίστες για να γλιτώσω το ξύλο. Απλά, δεν ανέχονται κηρύγματα από ένα ξύλινο ανδρείκελο με κοστούμι. Τουλάχιστον, όχι, αν δεν το έχουν ψηφίσει εκείνοι πρώτα.

Η κούκλα μου λοιπόν, δεν κατάφερε ν' αγγίξει τις αναίσθητες ορδές του λαού -που έλεγε κι ο Διγενής Αντύπας- κι έτσι κόντεψα να την πληρώσω εγώ, ο καλλιτέχνης, ο κατεξοχήν εκφραστής του λαϊκού πόνου. Ας είναι. Περισσότερο με πονά που ενώ εγώ κρυβόμουν απ' τους χωριάτες με τα δικράνια και τους πυρσούς στη ντουλάπα της γυναίκας με τα μούσια, ο ξύλινος το γλεντούσε με τη Γουαϊνόνα Ράιντερ, το δικό μου χολιγουντιανό απωθημένο.


Τον πετάς στο τζάκι, για δεν τον πετάς κύριε πρόεδρε;