No is the new yes!
Ωραίο πράγμα οι διακοπές... Όταν είσαι έτοιμος να δεχτείς ότι τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα είχες σχεδιάσει στο μυαλό σου.
Ωραίο πράγμα οι διακοπές... Όταν είσαι έτοιμος να δεχτείς ότι τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα είχες σχεδιάσει στο μυαλό σου. Αλλιώς, μάλλον κουράζεσαι παρά γεμίζεις μπαταρίες κι έρχεσαι έτσι πίσω στην καθημερινότητά σου με ακόμα περισσότερη ιερή οργή απ' ό,τι πριν, έτοιμος να εκδικηθείς τον κόσμο που το καλοκαίρι δεν σου 'κατσε όπως ήθελες.
Γνώρισα κάποτε κάποιον, που ακολούθησε στις διακοπές του τη μέθοδο του βιβλίου του Ντάνι Γουάλας, “Yes man”. Έλεγε απλά “ναι” σε ό,τι πρόταση κι αν του έκαναν, ακόμα κι αν είχε ήδη πει “ναι” σε κάτι άλλο, λίγο πριν. Έτσι, ακολουθούσε τον τελευταίο που θα του πρότεινε κάτι άμεσο κι έριχνε τους υπόλοιπους, με απρόβλεπτα αποτελέσματα για την αξιοπιστία του και τη συνέχεια των διακοπών του. Κατάφερε έτσι να ξεφορτωθεί από τις αποσκευές του το νούμερο 1 εχθρό της χαλάρωσης, την ανάγκη λήψης πετυχημένων αποφάσεων κι άφησε την ατζέντα του τελείως ανοιχτή σε οτιδήποτε του καθόταν. Κατά τον ίδιο, αυτές ήταν οι καλύτερες διακοπές της ζωής του και σίγουρα οι πιο αγχολυτικές.
Ως βαθιά αντιδραστικός άνθρωπος κι αμετανόητος εραστής του “όχι”, πρέπει να παραδεχτώ ότι με γοήτευσε η προοπτική ενός μικρού, έστω, διαστήματος απαλλαγμένου από το ρίσκο της εκάστοτε απόφασης, ακόμα και της απλής επιλογής ενός καφέ. Αλλά όπως είπε σε κάποιο παλιό γουέστερν ο Τζίμι Στιούαρτ, το καλό με τα γραμματόσημα είναι ότι κολλάν σε κάτι μέχρι αυτό να φτάσει στον προορισμό του κι εγώ μάλλον ταιριάζω στην κατηγορία των κολλημένων. Όχι, μέχρι τέλους κι ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, υπάρχει μια εκδοχή της περιπέτειας του Γουάλας και για μένα. Αρκεί να κάνω πάντα το αντίθετο απ' ό,τι μου λένε και θα ζήσω κι εγώ το απρόβλεπτο παρά την απόλυτα αρνητική μου διάθεση απέναντι σ' όλα. Πως σου φαίνεται αυτό Ντάνι; Δεν περνιέσαι για τόσο έξυπνος πια... Ουααααχααχααχαχαααααααααααα! Όσο για τα “ναι”, τ' αφήνω στο Τζιμ Κάρι, που επιστρέφει φέτος στην κωμωδία (επιτέλους) με το ρόλο του “Yes man”,στην ομώνυμη ταινία του Πέιτον Ριντ.
Γνώρισα κάποτε κάποιον, που ακολούθησε στις διακοπές του τη μέθοδο του βιβλίου του Ντάνι Γουάλας, “Yes man”. Έλεγε απλά “ναι” σε ό,τι πρόταση κι αν του έκαναν, ακόμα κι αν είχε ήδη πει “ναι” σε κάτι άλλο, λίγο πριν. Έτσι, ακολουθούσε τον τελευταίο που θα του πρότεινε κάτι άμεσο κι έριχνε τους υπόλοιπους, με απρόβλεπτα αποτελέσματα για την αξιοπιστία του και τη συνέχεια των διακοπών του. Κατάφερε έτσι να ξεφορτωθεί από τις αποσκευές του το νούμερο 1 εχθρό της χαλάρωσης, την ανάγκη λήψης πετυχημένων αποφάσεων κι άφησε την ατζέντα του τελείως ανοιχτή σε οτιδήποτε του καθόταν. Κατά τον ίδιο, αυτές ήταν οι καλύτερες διακοπές της ζωής του και σίγουρα οι πιο αγχολυτικές.
Ως βαθιά αντιδραστικός άνθρωπος κι αμετανόητος εραστής του “όχι”, πρέπει να παραδεχτώ ότι με γοήτευσε η προοπτική ενός μικρού, έστω, διαστήματος απαλλαγμένου από το ρίσκο της εκάστοτε απόφασης, ακόμα και της απλής επιλογής ενός καφέ. Αλλά όπως είπε σε κάποιο παλιό γουέστερν ο Τζίμι Στιούαρτ, το καλό με τα γραμματόσημα είναι ότι κολλάν σε κάτι μέχρι αυτό να φτάσει στον προορισμό του κι εγώ μάλλον ταιριάζω στην κατηγορία των κολλημένων. Όχι, μέχρι τέλους κι ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, υπάρχει μια εκδοχή της περιπέτειας του Γουάλας και για μένα. Αρκεί να κάνω πάντα το αντίθετο απ' ό,τι μου λένε και θα ζήσω κι εγώ το απρόβλεπτο παρά την απόλυτα αρνητική μου διάθεση απέναντι σ' όλα. Πως σου φαίνεται αυτό Ντάνι; Δεν περνιέσαι για τόσο έξυπνος πια... Ουααααχααχααχαχαααααααααααα! Όσο για τα “ναι”, τ' αφήνω στο Τζιμ Κάρι, που επιστρέφει φέτος στην κωμωδία (επιτέλους) με το ρόλο του “Yes man”,στην ομώνυμη ταινία του Πέιτον Ριντ.
