Ιωσήφ is not dead?

Τελικά δεν υπάρχει συντήρηση για την οποία να μην είναι ικανός ένας παλαιοκομμουνιστής. Θεωρητικά το ξέρω. Πρακτικά, όλο το ξεχνάω.

Έτσι όταν την προηγούμενη Κυριακή διάβαζα το ρεπορτάζ του Βήματος για τη θέση του κόμματος σχετικά με το όσα πρόκειται να συζητηθούν στο 18ο συνέδριο του ΚΚΕ τον προσεχή Φεβρουάριο, δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, κατά το ΚΚΕ, ο υπαρκτός σοσιαλισμός κατέρρευσε όταν, το 1956 (σαν τώρα δηλαδή) ο Στάλιν παρέδωσε την εξουσία και τον διαδέχτηκαν ο δεξιός Χρουτσόφ και οι υπόλοιποι.

Διάβασα λαίμαργα σχεδόν ολόκληρο το κείμενο χωρίς να μπορώ ούτε ένα χαμόγελο να σκάσω.

Δε μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι όσα διάβαζα είναι στα αλήθεια οι θέσεις ενός κοινοβουλευτικού κόμματος στην Ελλάδα της ελεύθερης αγοράς του 2008. Μπορεί να φανεί υπερβολικό, αλλά μέχρι τη μέση του κειμένου νόμιζα ότι είναι μια κυνική πλάκα του συντάκτη ή μια ιστορική αναδρομή σε ένα μυστικό συνέδριο του 1960.

Ποια καζούρα να χωρέσει αυτή την ανοησία; Πρώτον πρέπει να περάσουν 20 χρόνια για να τολμήσουν να συζητήσουν κάτι τέτοιο χωρίς να ακολουθήσει σωρεία διαγραφών και διασπάσεων και δεύτερον που καταλήγουν σε αυτό για το οποίο όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα σε όλο τον πλανήτη με ενοχή έχουν ήδη αποκηρύξει: την αγιοποίηση του Στάλιν!

"Ποιοι να έχουν αυτές τις απόψεις;", αναρρωτήθηκα. Κάποιοι θερμόαιμοι πιτσιρικάδες που με το πάθος του νεοφώτιστου έλκονται από τις απολυτότερες εκφάνσεις της εξουσίας ή κάποιοι υπέργηροι που φοβούνται ακόμη τις προγραφές και τα γκούλαγκ;

Ψάχνοντας στο site της ΚΝΕ για περισσότερα στοιχεία έπεσα πάνω στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ νομίζω για τη Θεσσαλονίκη. Και εκεί είδα (ω, του θαύματος!) την εξής αναγγελία για συναυλία : «Παράσταση λαϊκού punk από τα “Τοξικά Απόβλητα”».

Ρίγη συγκίνησης με διαπέρασαν. Αυτή είναι η ιστορική συμφιλίωση! Αναφώνησα. Μετά από τόσες δεκαετίες και αφού η ηγεσία του περισσού πέρασε από το πείραμα της νεορθοδοξίας και του πατριωτισμού (βλέπε Κανέλες και Ζουράρηδες) βρέθηκε στην ανάγκη να ανιχνεύσει ιδεολογικά και τα φρικιά, ανατρέποντας το δόγμα του Τζίμη Πανούση ότι «στη στεριά δε ζει το ψάρι- ούτε ο Κνίτης με φρικιό».

Βέβαια, του προσέθεσαν τον επιθετικό προσδιορισμό «λαϊκό», αλλά θεωρώ ότι για τη γνώμη ενός γνήσιου κομμουνιστή, αυτό δεν αρκεί για να γλιτώσει τους ιθύνοντες από τα καζάνια της σοσιαλιστικής κόλασης- που δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν αν όχι όπως η Αλβανία του ‘70.

Αραγε, ρε αφιλότιμοι, αν ήταν ακόμη μαζί μας ο «πατερούλης» θα κάνατε punk συναυλία;

Και μετά αναρωτιέστε τι έφταιξε...