Κα…ΙΚΑ

Η εμπειρία του δημοσίου γενικότερα (και του ΙΚΑ ειδικότερα) είναι πάντοτε ιδιαίτερα διδακτική και σε προσγειώνει στη στυγνή πραγματικότητα.

Εκεί καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι παρά ένα μικρό ανθρωπάκι ανάμεσα σε δισεκατομμύρια άλλα και ότι δεν αξίζεις κάτι παραπάνω. Με άλλα λόγια, σου δίνουν μάθημα ταπεινότητας.

Φίλος είχε πληρώσει 150 ευρώ για υποχρεωτικές εξετάσεις της εγκύου γυναίκας του σε ιδιωτική κλινική, καθώς, όπως του είπαν, δεν μπορούσε να κάνει τις εν λόγω εξετάσεις σε κάποιο δημόσιο ίδρυμα.

Σημειωτέον ότι η σύζυγος, ούσα εργαζόμενη, καταβάλλει μηνιαίως στο ΙΚΑ περί τα 400 ευρώ για την περίφημη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Αφού ακολούθησε την πορεία Τμήμα Παροχών, Γραμματεία, Ελεγκτής, Τμήμα Παροχών, Προϊσταμένη, Ταμείο- τμήματα τα οποία φυσικά βρίσκονται σε διαφορετικούς ορόφους του παραρτήματος στο Γαλάτσι- συνειδητοποίησε ότι από τα 150 ευρώ, το ΙΚΑ του δίνει μόλις τα 15,96. Και αυτό, διότι όπως του εξήγησαν, το κράτος έχει διατίμηση στις τιμές των εξετάσεων (Α΄ αυχενική και PAPP-A, για την ιστορία), στα 8 και 7 ευρώ αντίστοιχα.

Το βράδι, ανέφερε στον Ιοβόλο, ονειρεύτηκε ότι ερχόταν το κράτος για να μου ζητήσει τις εισφορές μου…

Χρωστούσε, λέει, 1.000 ευρώ και κρατούσε τα παραστατικά στο μακρύ χέρι του. Αφού το έστειλε σε δαιδαλώδεις διαδρόμους και σε ατελείωτες ουρές, πήρε 48 υπογραφές και 14 σφραγίδες, του εξήγησε, με ύφος χιλίων καρδιναλίων, ότι δυστυχώς, υπάρχει διατίμηση και δικαιούται 50 ευρώ.