Εδώ ο κόσμος καίγεται...
...Τα λεφτά τρώγονται, η μόστρα γίνεται, οι άνθρωποι μένουν αβοήθητοι και οι μη κυβερνητικές οργανώσεις νίπτουν τας χείρας τους.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Πολύς –καχύποπτος, θα μπορούσε κανείς να πει– κόσμος αναρωτιέται συχνά πού ακριβώς πάνε τα λεφτά που συγκεντρώνουν ανθρωπιστικές, οικολογικές και λοιπές οργανώσεις. Πολύς δρόμος, πολλοί μεσάζοντες, πολλές αδιαφανείς διαδικασίες… Πολύ θέλει η ανθρώπινη φαντασία για να εξαφτεί;
Στην περίπτωση των πυρόπληκτων της Ηλείας πολλοί ήταν εκείνοι που σκέφτηκαν ότι την οικονομική βοήθεια –κυρίως εκείνη που ήρθε από το εξωτερικό– θα τη «φάνε» οι αρχικοί αποδέκτες της, εκείνοι που είναι αρμόδιοι για να την διανέμουν. Τς, τς, τς… Οποία καχυποψία!
Τα τρία εκατομμύρια δολάρια Αυστραλίας –όπερ μεθερμηνευόμενο, περί το 1.800.000 ευρώ– που έστειλε η ελληνική ομογένεια για τους πυρόπληκτους φυσικά και δεν υπήρχε περίπτωση να τα βάλλει κανείς στην τσέπη. Θα χρησιμοποιούνταν για το καλό του τόπου, για την αναστήλωση όσων κατέστρεψε η φωτιά, θα κάλυπταν τις βασικές ανάγκες της τοπικής κοινωνίας.
Και ποια είναι η βασικότερη ανάγκη ενός τόπου που έχει υποστεί τεράστιες ζημιές από μία πυρκαγιά; Μα φυσικά, ένα δημαρχείο!
Την παραπάνω σκέψη τη βρήκαν λογική αρκετοί άνθρωποι: ανάμεσά τους, ο Δήμαρχος Ζαχάρως και τα μέλη του δημοτικού συμβουλίου, ο Αυστραλιανός πρέσβης και ο Πρόεδρος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, Ανδρέας Μαρτίνης, ο οποίος αφού έλαβε τα έγγραφα μέσω των οποίων το ΔΣ ομόφωνα του ζητούσε να διαθέσει τα χρήματα για την ανέγερση δημαρχείου θεώρησε ότι δεν ήταν αρμοδιότητά του να κρίνει τη νομιμότητα της απόφασης και προχώρησε κανονικά στην εκτέλεση της απόφασης.
Το πού και πώς (και αν) έγινε διαγωνισμός για την ανάθεση του έργου, το αν το έργο είναι νόμιμο ή όχι και το αν και κατά πόσο ένα δημαρχείο αποτελεί βασική προτεραιότητα ενός τόπου πολλά σπίτια των κατοίκων του οποίου κάηκαν, τα αφήνω στην κρίση σας και τα θεωρώ απαντημένα.
Αυτό που δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ είναι πώς το «μεγαλύτερο ανθρωπιστικό δίκτυο στον κόσμο», μία πλήρως ανεξάρτητη οργάνωση χωρίς καμία ανάμειξη σε τοπικά και υπερτοπικά συμφέροντα μπορεί να δεχτεί και να αιτιολογήσει την ανέγερση δημαρχείου ως «δράση για τη βελτίωση της ζωής των ευάλωτων πληθυσμιακών ομάδων, έμπρακτη προσπάθεια για την υλοποίηση του οράματος ενός κόσμου που πορεύεται με ελπίδα, σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και προοδεύει συνολικά μέσω του ανθρωπισμού» –αρχές τις οποίες περιγράφει στο site του ότι πρεσβεύει.
Και άντε να καταλάβω ότι δεν ήταν στις αρμοδιότητες του Προέδρου να κρίνει τη νομιμότητα της απόφασης. Όταν, όμως, προεδρεύεις του ελληνικού παραρτήματος της μεγαλύτερης διεθνούς μη κυβερνητικής οργάνωσης, της οποίας τις αρχές πρεσβεύεις, δεν μπορεί, κάτι θα υπάρχει να κάνεις. Να στείλεις το θέμα στα headquarters της Γενεύης, ας πούμε.
Όχι τίποτα άλλο, αλλά η σκέψη ότι αν δε νοιάζονται εκείνοι των οποίων η δουλειά είναι να νοιάζονται δεν υπάρχει κανείς για να νοιαστεί είναι πολύ βαριά για να την αντέξεις. Ακόμα κι εσύ.
Στην περίπτωση των πυρόπληκτων της Ηλείας πολλοί ήταν εκείνοι που σκέφτηκαν ότι την οικονομική βοήθεια –κυρίως εκείνη που ήρθε από το εξωτερικό– θα τη «φάνε» οι αρχικοί αποδέκτες της, εκείνοι που είναι αρμόδιοι για να την διανέμουν. Τς, τς, τς… Οποία καχυποψία!
Τα τρία εκατομμύρια δολάρια Αυστραλίας –όπερ μεθερμηνευόμενο, περί το 1.800.000 ευρώ– που έστειλε η ελληνική ομογένεια για τους πυρόπληκτους φυσικά και δεν υπήρχε περίπτωση να τα βάλλει κανείς στην τσέπη. Θα χρησιμοποιούνταν για το καλό του τόπου, για την αναστήλωση όσων κατέστρεψε η φωτιά, θα κάλυπταν τις βασικές ανάγκες της τοπικής κοινωνίας.
Και ποια είναι η βασικότερη ανάγκη ενός τόπου που έχει υποστεί τεράστιες ζημιές από μία πυρκαγιά; Μα φυσικά, ένα δημαρχείο!
Την παραπάνω σκέψη τη βρήκαν λογική αρκετοί άνθρωποι: ανάμεσά τους, ο Δήμαρχος Ζαχάρως και τα μέλη του δημοτικού συμβουλίου, ο Αυστραλιανός πρέσβης και ο Πρόεδρος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, Ανδρέας Μαρτίνης, ο οποίος αφού έλαβε τα έγγραφα μέσω των οποίων το ΔΣ ομόφωνα του ζητούσε να διαθέσει τα χρήματα για την ανέγερση δημαρχείου θεώρησε ότι δεν ήταν αρμοδιότητά του να κρίνει τη νομιμότητα της απόφασης και προχώρησε κανονικά στην εκτέλεση της απόφασης.
Το πού και πώς (και αν) έγινε διαγωνισμός για την ανάθεση του έργου, το αν το έργο είναι νόμιμο ή όχι και το αν και κατά πόσο ένα δημαρχείο αποτελεί βασική προτεραιότητα ενός τόπου πολλά σπίτια των κατοίκων του οποίου κάηκαν, τα αφήνω στην κρίση σας και τα θεωρώ απαντημένα.
Αυτό που δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ είναι πώς το «μεγαλύτερο ανθρωπιστικό δίκτυο στον κόσμο», μία πλήρως ανεξάρτητη οργάνωση χωρίς καμία ανάμειξη σε τοπικά και υπερτοπικά συμφέροντα μπορεί να δεχτεί και να αιτιολογήσει την ανέγερση δημαρχείου ως «δράση για τη βελτίωση της ζωής των ευάλωτων πληθυσμιακών ομάδων, έμπρακτη προσπάθεια για την υλοποίηση του οράματος ενός κόσμου που πορεύεται με ελπίδα, σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και προοδεύει συνολικά μέσω του ανθρωπισμού» –αρχές τις οποίες περιγράφει στο site του ότι πρεσβεύει.
Και άντε να καταλάβω ότι δεν ήταν στις αρμοδιότητες του Προέδρου να κρίνει τη νομιμότητα της απόφασης. Όταν, όμως, προεδρεύεις του ελληνικού παραρτήματος της μεγαλύτερης διεθνούς μη κυβερνητικής οργάνωσης, της οποίας τις αρχές πρεσβεύεις, δεν μπορεί, κάτι θα υπάρχει να κάνεις. Να στείλεις το θέμα στα headquarters της Γενεύης, ας πούμε.
Όχι τίποτα άλλο, αλλά η σκέψη ότι αν δε νοιάζονται εκείνοι των οποίων η δουλειά είναι να νοιάζονται δεν υπάρχει κανείς για να νοιαστεί είναι πολύ βαριά για να την αντέξεις. Ακόμα κι εσύ.
