Αντίλογος υπέρ του (συνειδητοποιημένου) καπνιστή

Ετεροχρονισμένα ορμώμενος από τον λόγο υπέρ του (α)δυνατού καπνιστή, που δημοσιεύθηκε πριν από λίγο καιρό στο in2life, και επηρεασμένος από επίσημες και ανεπίσημες συζητήσεις που ακούει διαρκώς να πληθαίνουν –ελλείψει επικαιρότητας; ένεκα ανησυχίας;– ο Ιοβόλος νιώθει την παρόρμηση να συνηγορήσει υπέρ των δικαιωμάτων του (συνειδητοποιημένου) καπνιστή.

Εκείνου δηλαδή που γνωρίζει καλά ότι το τσιγάρο βλάπτει σοβαρά την υγεία του και ότι το κάπνισμα μπορεί να σκοτώσει, να προκαλέσει αργό κι επώδυνο θάνατο κλπ κλπ, ακριβώς όπως γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν το κόβει όχι γιατί δεν μπορεί αλλά γιατί δεν θέλει.

Και ακριβώς επειδή το γνωρίζει, εξοργίζεται με την παγκόσμια αντικαπνική υστερία που επιχειρεί να του προσφέρει μια «σωτηρία» που ποτέ δε ζήτησε.

Καταλαβαίνω απόλυτα τους μη καπνιστές που χαίρονται για τον καθαρό αέρα που θα αναπνέουν σε εστιατόρια και μπαρ από πρώτης πρώτου του δέκα. Τώρα το πόσο καθαρός θα είναι ο αέρας αυτός και το κατά πόσο έχουν λόγο να χαίρονται είναι ένα άλλο θέμα. Τους καταλαβαίνω όμως. Αν έχεις εκατό προβλήματα στην καθημερινότητά σου και μια μέρα σου ανακοινώσουν ότι σε δύο χρόνια θα έχεις ενενήντα εννιά, νιώθεις ότι έχει γίνει μια αρχή.

Αυτοί που δεν καταλαβαίνω καθόλου είναι οι καπνιστές που δηλώνουν ευχαριστημένοι με το εξαγγελθέν μέτρο, διατυμπανίζοντας περιχαρείς ότι «τώρα επιτέλους θα καταφέρουν να το κόψουν». Κι αν κανείς τους ρωτήσει το προφανές, αφού θέλουν να το κόψουν γιατί δεν το κάνουν, απαντούν ότι δεν έχουν κίνητρο. Δεν έχουν «τιμωρία». Δεν έχουν τον μπαμπούλα της απαγόρευσης πάνω από το κεφάλι τους.

Σε κάνουν να αναρωτιέσαι τι απέγινε η ελεύθερη βούληση. Πώς είναι δυνατό το δικαίωμα της ελευθερίας επιλογών να καταπατάται τόσο βάναυσα από ανθρώπους που πιθανότατα υπό άλλες συνθήκες, σε άλλη κοινωνία, σε άλλη εποχή θα το υπερασπίζονταν –αν όχι για τους άλλους, για το κοινωνικό καλό, σίγουρα για τους εαυτούς τους. Αν καταλαβαίνουν πόσο υποβιβάζουν εαυτούς δηλώνοντας απερίφραστα ότι έχουν ανάγκη έναν «πατερούλη» να τους επιβάλλει απαγορεύσεις, γιατί αν και ξέρουν ποιο είναι το «σωστό» μόνοι τους νιώθουν αδύναμοι να το πράξουν. Ειλικρινά απορώ…

Το μόνο που με παρηγορεί είναι το πόσο αστεία μοιάζει πλέον η ποτοαπαγόρευση στις αμερικανικές ταινίες της εποχής και το πόσο γρήγορα το μέτρο άρθηκε και ξεχάστηκε, καθότι τα λεφτά από τους φόρους του αλκοόλ ήταν πολλά για να χάνονται και μπροστά σε τέτοιο έλλειμμα ποιος νοιάζεται για τη δημόσια υγεία; Κάπως έτσι, σας διαβεβαιώ, θα αρθεί και η απαγόρευση του τσιγάρου μετά από λίγα χρόνια.

Και όλοι αυτοί που θα το έχουν κόψει γιατί «απαγορεύεται», θα το ξαναρχίσουν γιατί «σταμάτησε να απαγορεύεται». Ποιος ο λόγος, άλλωστε, να υποστηρίξεις μια επιλογή που δεν ήταν συνειδητή τώρα που δεν υπάρχει «μπαμπούλας»;