Διαμονή «πολυτελείας» στο… σπιτάκι του κηπουρού

Ότι το ελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο κορυφώνεται κάθε θερινή high season, δεν είναι κάτι καινούργιο. Παμπόνηροι ξενοδόχοι και εστιάτορες λιμάρουν τα μακριά τους νύχια κάθε δεκαπενταύγουστο και καραδοκούν για τα «θηράματα» της χρονιάς, που θα έχουν την ατυχία (από ανάγκη παρά από συνειδητή επιλογή) να βρεθούν στο δρόμο τους.

Μία τέτοια περίπτωση ξενοδόχου έτυχε και σε εμάς την εβδομάδα του δεκαπενταύγουστου, στην περιοχή της Κουρούτας Αμαλιάδας (νομός Ηλείας – υπέροχη παραλία για όσους σκοπεύουν να βρεθούν εκεί) και πιο συγκεκριμένα σε συγκρότημα ενοικιαζόμενων διαμερισμάτων που διαθέτει και πισίνα, στο δρόμο προς Μαραθιά (όποιος γνωρίζει τα της περιοχής θα κατάλαβε) όπου βρεθήκαμε αναζητώντας απελπισμένα προσωρινό κατάλυμα για ένα ή δύο βράδια (μέχρι τουλάχιστον να άδειαζε θέση σε κάποιο από τα camping της περιοχής).

Το λάθος μας, θα μπορούσε να σχολιάσει κανείς, ήταν ότι αποκαλύψαμε εξ’αρχής την απόγνωσή μας στον ξενοδόχο καθώς του ζητούσαμε κάποιο δωμάτιο ή μια σύσταση για κάποιο άλλο ξενοδοχείο της περιοχής –κάπου τέλος πάντων να μας βολέψει. Εκείνος, χαμογελαστός και χαλαρός (κλασικός «ωχαδερφιστής») μας βρήκε αμέσως τη λύση: Το σπιτάκι του κηπουρού! Στο σπιτάκι του κηπουρού (αποθήκη στην ουσία), λίγο παράμερα από τα κανονικά διαμερίσματα, θα μπορούσε να το ετοιμάσει και να βολέψει δύο από τους τέσσερίς μας. Οι άλλοι δύο; Κανένα πρόβλημα! Στην σκηνή (που έτσι κι αλλιώς κουβαλούσαμε) έξω από το σπιτάκι! Αλληλοκοιταχτήκαμε, σηκώσαμε τους ώμους και ρωτήσαμε το εύλογο: Πόσο; Η ακριβής απάντηση του ξενοδόχου ήταν η εξής:

«Κοιτάξτε, εγώ αυτό το νοικιάζω καταχρηστικά στα 45-50 ευρώ. Αλλά αφού μου είπατε ότι δεν βρίσκετε να μείνετε πουθενά αλλού, θα σας το δώσω 75.» (Σας αφήνω μερικά δευτερόλεπτα να σοκαριστείτε με την ησυχία σας).

Τι κάναμε; Αλληλοκοιταχτήκαμε, αναφωνήσαμε «σε καμία περίπτωση!», μαζέψαμε τα μπαγκάζια μας και φύγαμε. Τι θα έπρεπε να κάνουμε; Να καλέσουμε την αστυνομία, τον ΕΟΤ, την εφορία, τον εισαγγελέα, τον Ευαγγελάτο, τον Μάκη και τις κάμερες. Έχε χάρη που ήταν άγιες μέρες και εμείς, μετά από 6 ώρες δρόμου (είχαμε ξεκινήσει από Βόλο) το μόνο που θέλαμε ήταν μια βουτιά στα κρυστάλλινα νερά της Κουρούτας και κάπου την κεφαλήν κλίνειν. Ας ανάβει κανένα κεράκι στην Παναγία ο συγκεκριμένος «επιχειρηματίας» γιατί με τέτοιες πρακτικές, είναι θαύμα που ακόμα υπάρχει…