Τι έχουν τα έρμα;

Ορμώμενος από τη νέα δημοσκόπηση του In2life δε μπόρεσα να μην απορήσω: Δεν είναι πολύ περίεργο που δεν πάμε καλά σε αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες; Ακολουθήσαμε ως χώρα μια ξέφρενη ανοδική πορεία από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 και οδηγηθήκαμε σε αρκετά ομαδικά και ατομικά αθλήματα στις πρώτες θέσεις του ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου στερεώματος.

Η αλήθεια είναι πως όντας αργασμένος από τους οπαδούς του σοσιαλισμού πίστευα ανέκαθεν πως για να φτάσει μια χώρα στις αθλητικές επιτυχίες χρειάζεται παράδοση και δουλειά ετών, αθλητική παιδεία, χώρους εκγύμνασης και αντίστοιχη προβολή του αθλητισμού στους πολίτες της. Προσπαθώντας εκείνη την εποχή να θυμηθώ τα αμέσως προηγούμενα χρόνια, το μυαλό μου πήγαινε μόνο στο χρυσό και μπασκετικό 1987. Και εκεί σταματούσα.

Δεν έδινα τότε πολύ βάση σε κάποιες θεωρίες που ισχυρίζονταν πως η άνοδος του ελληνικού αθλητισμού δεν συνέπεσε τυχαία με την πτώση του ανατολικού μπλοκ. Ελεγαν τότε, πως οι Βούλγαροι- το κατ’ εξοχήν εργαστήριο ουσιών που τονώνουν τις επιδόσεις για λογαριασμό του παραπετάσματος, βγήκαν στην ελεύθερη αγορά, αφού έμειναν χωρίς εργοδότη.

Οι αποκαλύψεις στους προηγούμενους Ολυμπιακούς (τους δικούς μας, ντε!) για Κεντέρη- Θάνου, αλλά και προσφάτως για την dream team της Άρσης Βαρών, επιβεβαιώνουν αν όχι το συγκεκριμένο σενάριο, ένα παρόμοιο.

Σε κάθε περίπτωση, λένε πλέον οι γνωρίζοντες, μόνο οι εθελοτυφλούντες δεν είναι πρόθυμοι να γνωρίζουν πως δεν είναι δυνατόν να καταρρίπτονται κάθε χρόνο τα παγκόσμια ρεκόρ, όπως και ότι δεν είναι δυνατόν οι αθλητές να λαμβάνουν απί μια δεκαετία ουσίες που δεν ανιχνεύονται.

Και έτσι, εν μία νυκτί- τουλάχιστον στην Ελλάδα- αναγνωρίσαμε ως κοινό τόπο ότι όλοι οι αθλητές αυτού του επιπέδου «ντοπάρονται». Είτε με νόμιμες (που έχουν ανιχνευτεί και απαγορεύονται) είτε με παράνομες (δεν έχουν ανιχνευτεί και δεν απαγορεύοντασι) ουσίες.

Μόλις πρόσφατα μάλιστα συζητήθηκε ανοικτά μια υπόθεση που αρκετοί απλοί θεατές από εμάς, υποπτεύονταν.

Ο αγώνας δρόμου ανάμεσα στους κατασκευαστές σκευασμάτων και στους ανιχνευτές τους είναι διαρκής. Από το ένα αθλητικό γεγονός στο άλλο, η ουσία που μπορεί να βελτιώνει την επίδοση ενός αθλητή μπορεί να κηρυχθεί παράνομη και να πρέπει να αντικατασταθεί από μια νέα.

Συμπαθάτε με κιόλας, αλλά υποψιάζομαι ότι σε αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες, οι Έλληνες αθλητές εμφανίστηκαν άτολμοι ως προς τη χρήση βοηθητικών ουσιών- νόμιμων ή λιγότερο νόμιμων.

Για αυτό και ως λαός μάλλον θα πρέπει να αρκεστούμε σε πολύ λιγότερες διακρίσεις, αλλά κατά πάσα πιθανότητα, αρκετά πιο ειλικρινείς.