Τα ράσα και ο παπάς

Μεσούντος του θέρους, ο Ιοβόλος έλαβε μια επιστολή από φίλη. Πρόκειται προφανώς για μια δόκιμη ηθοποιό που θέλησε να μοιραστεί με τον Ιοβόλο τη δοκιμασία της ψυχής της και την οδυνηρή της επαφή με την πραγματικότητα. 

Ο Ιοβόλος, ακόμα και αν δεν ασπάζεται την αλήθεια των γεγονότων- τα οποία δεν μπορεί να ελέγξει- προσφέρει καταφύγιο στην οργή και φιλοξενία στην απογοήτευσή της. Ταυτόχρονα, παρά τη θέλησή της, την προστατεύει δια της ανωνυμίας της.      

" Μπήκε ο Αύγουστος και σαν ήρθε το πρώτο του Σαββάτο, μιας κι όλοι οι φίλοι κι οι γνωστοί μας οργιάζανε σε κάποιες μακρινές παραλίες εκτός Αθηνών, αποφασίσαμε να τιμήσουμε με την παρουσία μας το φεστιβάλ του Αττικού Άλσους. Απολαύσαμε (κατά τ` άλλα) τον Έμπορο της Βενετίας, από το «Μοντέρνο Θέατρο» του Γιώργου Μεσσάλα.

Ο κόσμος είχε γεμίσει το θέατρο από νωρίς, σε σημείο που πληθώρα ατόμων κρατήθηκε εκτός, από τα άτομα της ασφαλείας. Αρχίζει, το λοιπόν, η παράσταση, κι ενώ οι ηθοποιοί παλεύουν να θυμηθούν τα λόγια τους, να παίξουν καλά, να ακουστούν… οι αποκλεισμένοι, και συνάμα ανάγωγοι, επισκέπτες, ωρύονται «αίσχος-αίσχος». (Απαράδεκτη και καταδικαστέα πράξη, φυσικά). Σύντομα, κάποιος έχει την έμπνευση να τους αφήσει όλους να μπουν κι αυτό το γελοίο σκηνικό τελειώνει. Το ανοιχτό θέατρο του Άλσους γεμίζει και η παράσταση συνεχίζεται κανονικά.

Όλοι αντιλαμβάνονται, από την αρχή, πως ο κεντρικός γυναικείος ρόλος έχει δοθεί στη σύζυγο του σκηνοθέτη, ως δώρο επετείου. Υπήρχαν- κοινή ομολογία- άλλες ηθοποιοί που παίζανε μακράν πολύ καλύτερα, αλλά δε φάνηκε κανείς από το cast να ενοχλείται, ή να τολμά να το εκφράσει. Κι αναρωτιέμαι, αν παντρευόμουν κανένα διοικητικό στέλεχος της NASA, θα με έκανε αστροναύτ; Ο γάμος με το κατάλληλο άτομο λειτουργεί ως μεταπτυχιακός τίτλος; Δεν είν` κακό!!! Αλλά ας το αφήσουμε αυτό στην άκρη, άλλωστε παντού με το σωστό βύσμα: ο λάθος άνθρωπος μπαίνει στη λάθος θέση. Γιατί η τέχνη να διαφέρει;

Και η παράσταση τελειώνει, το κοινό καταχειροκροτεί, και ο Μεσσάλας, μας ζητά να μη φύγουμε. Ευχαριστεί όλους τους ηθοποιούς έναν-έναν. Ευχαριστεί τους παρευρισκόμενους, τύπου: «Θέλω να ευχαριστήσω το Θεό, τους γονείς μου…» κλπ. Συγκίνηση… Δέος… Οι θεατές χειροκροτούν non stop. Ένταση. Τι ενάρετος, τι ταπεινός, τι άνθρωπος! Ναι, καλλιτέχνης! Ναι. (Πόσο αγαπώ το θέατρο!) Δικαίωση! Και 500 ανθρώπινες ψυχές φεύγουν χαμογελώντας, με τις καλύτερες εντυπώσεις. Γαλήνιοι, έτοιμοι να παραδοθούν στον ύπνο του δικαίου. Όλα είναι σωστά.

Μα όταν η αυλαία έπεσε, και σβήσανε τα φώτα τις σκηνής, δεν έφυγαν όλοι. Κάποιοι μείνανε τυχαία εκεί για διαφόρους λόγους, και συμπτωματικά καταλάβανε πως η «παράσταση» άργησε πολύ να τελειώσει. Εκεί ήμαστε κι εμείς.

Ο «συνεσταλμένος» Γιώργος Μεσσάλας, αρχίζει να φωνάζει ξέφρενα στους παράγοντες της ομάδας επειδή σαν άνθρωποι επιχείρησαν να ζήσουν τη στιγμή τους και να τραβήξουν φωτογραφίες με τους συναδέλφους τους στα παρασκήνια, φορώντας τις στολές τους.

Και ο Σκηνοθέτης δε σταμάτησε εκεί. Άρχισε να οδύρεται, να βρίζει, να απειλεί, επειδή κάποιοι συγγενείς και φίλοι των ηθοποιών, μέσα στην άγρια νύχτα, περίμεναν τους ανθρώπους τους, να μαζέψουν τα πράγματα, για να αποχωρήσουν παρέα. Το μπινελίκι της χρονιάς! Κι όλα αυτά αφού κατά τη διάρκεια του έργου έχει «σημαιοστολίσει» με τα πιο χαριτωμένα, και κοινά στην πιάτσα, κοσμητικά επίθετα, τους θεατές που είχαν μαζευτεί εκεί πάνω. Τουλάχιστον, το θέμα δεν ήταν προσωπικό!! Ο κος. Μεσσάλας τα είχε βάλει με Θεούς και Δαίμονες.

Μια λέξη μόνο στην ατμόσφαιρα: Σοκ. Κι αργότερα… Απογοήτευση. Γιατί ως μικρή κι αθώα που τώρα γνωρίζω τον σκληρό κόσμο, είχα εκθειάσει τον όποιον καλλιτέχνη! Ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι και καλός άνθρωπος. Να είναι άτομο με ευαισθησίες. Όταν εξέφρασα τη θλίψη μου, μετά από μια βραδιά κατά την οποία δεν κοιμήθηκα διότι με έπνιγε το άδικο καθώς ξύπνησα βίαια από τον ροζ εικαστικό κόσμο στον οποίο ζούσα, πολλοί μου είπαν πως οι περισσότεροι μεγάλοι καλλιτέχνες, που έχουν περάσει από την ιστορία, ήταν κακότροποι και δύσκολοι άνθρωποι.

Να το δεχτώ. Δικαίωμα σου είναι να είσαι κακόψυχος, και άλλωστε ο χαρακτήρας είναι ένα θέμα που θέλει πολύ συζήτηση. Αλλά αυτό που πονάει είναι η υποκρισία. Είναι ο κόσμος που έφυγε μαγεμένος. Είναι η βεβαιότητα πως αν είχα φύγει νωρίτερα θα θεωρούσα το Γιώργο Μεσσάλα πρότυπο.

Δεν είμαι ιδιότροπη, δέχομαι τους άλλους όπως είναι. Μα ας έβγαινες στη σκηνή να καταδικάσεις εκείνους που δε σεβάστηκαν την προσπάθεια που γινόταν επί σκηνής, ας έλεγες αυτό που σε πείραξε. Στην προκείμενη θα είχες και δίκιο, και θα έπαιρνες ως απάντηση το χειροκρότημα όλων. Η αλήθεια είναι γερό χαρτί, ακόμα κι όταν κόβει! Και η ομάδα σου; (Η ομάδα σου που από φόβο δε μιλούσε; Διότι είναι μεγάλο πράγμα, φαντάζομαι, να είναι κανείς στην ομάδα σου. Οι ευκαιρίες στο χώρο αυτό δίδονται μια φορά!) Γιατί φέρεσαι έτσι στα άτομα που απαρτίζουν το θίασο σου; Τι απανθρωπιά…

Μα εκείνο που με προσγείωσε στην πραγματικότητα των συμφερόντων, όπως και να `χει, είναι ότι η υποκριτική δε σταμάτησε μαζί με το τέλος του έργου. Όχι, δε μπορεί ο Θεός να δίνει τα ταλέντα για να εξυπηρετούν προσωπικά οφέλη. Για να εξαπατάς τους άλλους. Δεν είναι τίμιο. Γιατί είσαι καλλιτέχνης.

Κρίμα… "