Δυσφορία sine nobilitas

Την περασμένη Παρασκευή, ο ιοβόλος πετάχτηκε μέχρι την Επίδαυρο για να κουλτουριαστεί και να παρακολουθήσει τους δύο Οιδίποδες που σκηνοθέτησε η Ρούλα Πατεράκη.

Βρήκα την παράσταση εξαιρετική και τη σκηνοθεσία υποδειγματική, αν και υποψιάζομαι ότι θα διχάσει τους κριτικούς, αφού οι μεν χοροί ήταν αρκετά «αιρετικοί» τα δε υπόλοιπα μέρη των παραστάσεων μάλλον συντηρητικά και προβλέψιμα, ενώ η διάρκεια (συνολικά πάνω από 3 ώρες) μάλλον «τσιμπημένη» και ελαφρώς κουραστική.

Δεν θα μείνω στα λοιπά της παράστασης, όπως τα εύστοχα υπαινικτικά σκηνικά, τα «μετρημένα» κουστούμια ή την λιτή και ταυτόχρονα «πλούσια» μουσική επένδυση.

Θα σας πω για την αντίδραση των θεατών όταν μετά το πέρας ολόκληρης της πρώτης παράστασης εμφανίστηκε στο ρόλο του Θεράποντα (πρώτα είδαμε τον Επί Κολωνώ και μετά τον Τύραννο), ο Δημήτρης Πιατάς.

Τηλεοπτικός ως επί το πλείστον, αλλά και χαρακτηριστική φιγούρα, ο δημοφιλής ηθοποιός χαιρετίστηκε με χειροκροτήματα από αρκετούς θεατές, οπως συμβαίνει στις επιθεωρήσεις. Ούτε ακριβώς όμως σε αυτό θα μείνω. Αυτοί που χειροκρότησαν, χάρηκαν που είδαν κάποιο οικείο τους πρόσωπο ανάμεσα σε όλον αυτόν τον εσμό θεατρικών και λιγότερο αναγνωρίσιμων ηθοποιών. Έτσι έκριναν ότι έπρεπε να δείξουν τη χαρά τους, και έτσι έκαναν.

Αυτό που μου κίνησε την όρεξη για πλάκα είναι αυτοί που αντέδρασαν στην κίνηση των πρώτων.

Αυτοί που άδραξαν την ευκαιρία να δείξουν, μουρμουρίζοντας επικριτικά σχόλια για τους «βλάχους» («τσ, τσ, τσ»), πόσο μπας- κλας είναι αυτή η συμπεριφορά αυτή. Και που επέτρεψαν έτσι σε κάποιους άλλους να μαντέψουν πόσο κοντύτερα βρέθηκαν οι ίδιοι οι επικριτές στο να έχουν την ίδια αντιδραση με τα αντικείμενα της κρίσης τους.

Ο σνομπισμός είναι δύσκολο σπορ που παρεμπιπτόντως έχει αρκετά κοινά στοιχεία με την ειρωνεία: όσο «υψηλότερα» είσαι από αυτό που σνομπάρεις, τόσο πιο ανεπαίσθητα πρέπει να επισημαίνεις αυτή την απόσταση.

Αλλά αυτό δεν διδάσκεται, αγαπητοί μου wanna-be-αστοί.