Ο Ξένιος Δίας σας καλωσορίζει

Με αφορμή τα όσα χαριτωμένα συνέβησαν και συμβαίνουν στη Μύκονο, σκεφτόμουν ότι μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που θα πρέπει να μας απασχολούν ως χώρα, αφορά το συμβιβασμό με τη σύνθετη έννοια του «φιλόξενου τσαμπουκά».

Αυτού που αρέσκεται και να θεωρείται ανοιχτόκαρδος, αλλά και να μην σηκώνει κανενός είδους αμφισβήτηση της προαιώνιας αξίας του.

Μπορώ να καταλάβω πως οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν κατά τι κατώτερες τις δουλειές που σχετίζονται με την παροχή υπηρεσιών όπως κατ΄εξοχήν είναι το τουριστικό επάγγελμα.

Εικάζω λοιπόν πως οι ενασχολούμενοι με τις τουριστικές επιχειρήσεις αρκετές φορές κατά τον απαιτητικό επαγγελματικό τους βίο, δυσκολεύονται έτι περισσότερο να συμβιβαστούν με το ότι υπηρετούν «κουτόφραγκους» που –ως γνωστόν- «όταν εμείς είχαμε δημοκρατία, αυτοί μάζευαν βελανίδια», για να θυμηθούμε και την αγαπημένη ρήση των εθνικός-τσαμπουκάς-και-στη-δουλειά-κορόιδο συμπολιτών μας.

Ακόμα φαντάζομαι ότι δυσκολεύονται να σεβαστούν το είδος του τουρίστα που ακούει στο χαρακτηριστικό ομαδικό όνομα «βραχιολάκιας». Πρόκειται για τους πελάτες των μεγάλων τουριστικών γραφείων του εξωτερικού που τους παρκάρουν σε ένα resort φορώντας τους ειδικά βραχιολάκια στο χέρι- εκδεικτικό ότι όλες οι παροχές είναι προπληρωμένες.

Ας αποφασίσουμε λοιπόν ότι μας είναι πιο δύσκολο να είμαστε τουριστικός προορισμός από το να χαλιναγωγήσουμε το απαύγασμα αυτό της εθνικής συνείδησης που συχνά συνοψίζεται στο κομψά διεθνιστικό ερώτημα «ξέρεις σε ποιον μιλάς, ρε;».

Είναι κρίμα να αφήνουμε τα γυμνασμένα επί έναν ολόκληρο χειμώνα, ανεγκέφαλα νιάτα μας να σακατεύουν τις κλειδώσεις τους στο ξεροκέφαλο κάθε ξεσαλωμένου νιάνιαρου. Αν δεν δεν τους νοιαστούμε εμείς, ποιος θα τους νοιαστεί;