Ο Εγγαστρίμυθος φεύγει, η Ολυμπιάδα έρχεται
Αν και βαθιά μπασκετικός, πρέπει να ομολογήσω ότι έχω πετάξει αρκετές ώρες απ' τη ζωή μου σε πιο ασήμαντα σπορ, αυτά που θυμόμαστε συνήθως στις Ολυμπιάδες.
Αν και βαθιά μπασκετικός, πρέπει να ομολογήσω ότι έχω πετάξει αρκετές ώρες απ' τη ζωή μου σε πιο ασήμαντα σπορ, αυτά που θυμόμαστε συνήθως στις Ολυμπιάδες. Λόγω ηλικίας, πρόλαβα και τις ανατολικογερμανίδες που θριάμβευαν στο στίβο με ύποπτα αντρικές επιδόσεις... υπέροχες στιγμές για το φεμινιστικό κίνημα. Αν και δε μπορώ να γνωρίζω αν ο Σπύρος Λούης έκοψε δρόμο ή ήταν απλά μια κακόβουλη φήμη σκαλισμένη σε μια “κίτρινη” πέτρα, δε νομίζω ότι θα μ' ενοχλούσε ιδιαίτερα. Μάλλον, εκεί στο καφενείο με τα παιδιά, θα έλεγα “βρε, τον μπαγάσα τον Πίπη” και θα εκθείαζα την ευρηματικότητα και την οδύσσεια πονηριά του.
Πριν από λίγες μέρες, ο βρετανός σπρίντερ Ντουέιν Τσέιμπερς έτρεξε βολίδα στο δικαστήριο, για να χάσει στο νήμα απ' την Ολυμπιακή Επιτροπή της χώρας του, η οποία απαγορεύει σε αθλητή που έχει τιμωρηθεί για χρήση αναβολικών να συμμετάσχει σε Ολυμπιάδα, ακόμα και μετά το τέλος της ποινής του. Ο Τσέιμπερς έτρεξε στους αγώνες κατάταξης και προκρίθηκε, με την απόφαση όμως του δικαστηρίου να εκκρεμεί. Εντάξει λοιπόν, η μόστρα του βρετανικού αθλητισμού έμεινε άθικτη, αμόλυντη από διπρόσωπους, πρεζάκηδες όπως ο Τσέιμπερς. Για λόγους προστασίας των ηθικών αξιών του αθλητισμού, ο αμαρτωλός παύεται στην ουσία από αθλητής, την ώρα που ξεμένει κι από σπόνσορες... για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Τη μόστρα των εταιρειών που δουλεύουν για το αθλητικό ιδεώδες. Ενδιαφέρουσα ταύτιση!
Στην Ελλάδα πάλι, οι ομάδες μπάσκετ μπορούν να ξεφορτώνονται αμερικανούς παίκτες που, είτε δεν τους κάνουν είτε δεν μπορούν να τους πληρώσουν, πιάνοντάς τους ντοπέ. Το θέμα είναι ηθικό και η κοινή γνώμη δεν μπορεί παρά να χειροκροτήσει την αποπομπή. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι όλοι αυτοί οι μαύροι αμερικάνοι καπνίζουν μόνο αντισυμβατικά τσιγάρα και κρατάνε ούζι στο χέρι απ' τα γεννοφάσκια τους.
Προσωπικά, δε βλέπω πώς ο Τσέιμπερς μπορεί να έβλαψε κανέναν άλλον, πέρα απ' τον εαυτό του, κάτι που λέγεται δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και την αυτοκαταστροφή. Εδώ που τα λέμε, ποτέ δεν ενοχλήθηκα που οι παραφουσκωμένοι αθληταράδες πήγανε τα όρια των επιδόσεων σε επίπεδα ημίθεων, το ίδιο και τον μεταξύ τους ανταγωνισμό. Αν ήταν μάλιστα στο χέρι μου, θα παραγέμιζα όλους τους αθλητές με χάπια, ενέσεις και πολτούς πρωτεϊνών ώστε να κάνουν τα 100 μέτρα σε 1 δευτερόλεπτο και να σηκώνουν με το ένα χέρι 10 φορές το βάρος τους. Αλλά, επειδή είμαι πονηρός, δε θα το έκανα έτσι ευθέως (το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση που έλεγα πριν). Θα τους έταζα δόξα, χρήμα και μισθό μόνιμου υπαξιωματικού των ενόπλων δυνάμεων (ίσως και μελλοντική καριέρα πολιτικού), για να έχουν ένα κίνητρο και μετά η απόφαση (αλλά κι η ευθύνη) θα ήταν καθαρά δική τους. Πω, πω, πάλι χαλασμένη στανοζολόλη πρέπει να χτύπησα στο κυλικείο του γυμναστηρίου και παραληρώ. Αυτά γίνονται μόνο στα παραμύθια...
Πάω να κάνω κάνα χιλιόμετρο πεταλούδα να ξενερώσω!
Την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές ο Εγγαστρίμυθος έχει ξεκινήσει τη θερινή του περιοδεία στην ελληνική επαρχία και τα νησιά, γιατί Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα, αλλά και οι χωριάτες. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν δικαίωμα να μάθουν τα νέα του κόσμου και να δοκιμάσουν το φάρμακο για τη φαλάκρα που ανακάλυψα κατά λάθος στην κουζίνα μου. Μαζί με την ομιλούσα κούκλα μου, θα εμφανίζομαι σε πανηγύρια, γιορτές σαρδέλλας, ομαδικούς εξορκισμούς κλπ, λίγο μετά τους νάνους μπασκετμπολίστες και λίγο πριν τον έλληνα Daniel Chesterfield, το μάγο Σανκάρα. Τελευταία μου συμβουλή: το καθολικότερο μαύρισμα γίνεται παίζοντας ρακέτες και το φρέσκο ψάρι σε κοιτάζει πάντα στα μάτια απ' όπου κι αν το αντικρύσεις...
Πριν από λίγες μέρες, ο βρετανός σπρίντερ Ντουέιν Τσέιμπερς έτρεξε βολίδα στο δικαστήριο, για να χάσει στο νήμα απ' την Ολυμπιακή Επιτροπή της χώρας του, η οποία απαγορεύει σε αθλητή που έχει τιμωρηθεί για χρήση αναβολικών να συμμετάσχει σε Ολυμπιάδα, ακόμα και μετά το τέλος της ποινής του. Ο Τσέιμπερς έτρεξε στους αγώνες κατάταξης και προκρίθηκε, με την απόφαση όμως του δικαστηρίου να εκκρεμεί. Εντάξει λοιπόν, η μόστρα του βρετανικού αθλητισμού έμεινε άθικτη, αμόλυντη από διπρόσωπους, πρεζάκηδες όπως ο Τσέιμπερς. Για λόγους προστασίας των ηθικών αξιών του αθλητισμού, ο αμαρτωλός παύεται στην ουσία από αθλητής, την ώρα που ξεμένει κι από σπόνσορες... για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Τη μόστρα των εταιρειών που δουλεύουν για το αθλητικό ιδεώδες. Ενδιαφέρουσα ταύτιση!
Στην Ελλάδα πάλι, οι ομάδες μπάσκετ μπορούν να ξεφορτώνονται αμερικανούς παίκτες που, είτε δεν τους κάνουν είτε δεν μπορούν να τους πληρώσουν, πιάνοντάς τους ντοπέ. Το θέμα είναι ηθικό και η κοινή γνώμη δεν μπορεί παρά να χειροκροτήσει την αποπομπή. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι όλοι αυτοί οι μαύροι αμερικάνοι καπνίζουν μόνο αντισυμβατικά τσιγάρα και κρατάνε ούζι στο χέρι απ' τα γεννοφάσκια τους.
Προσωπικά, δε βλέπω πώς ο Τσέιμπερς μπορεί να έβλαψε κανέναν άλλον, πέρα απ' τον εαυτό του, κάτι που λέγεται δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και την αυτοκαταστροφή. Εδώ που τα λέμε, ποτέ δεν ενοχλήθηκα που οι παραφουσκωμένοι αθληταράδες πήγανε τα όρια των επιδόσεων σε επίπεδα ημίθεων, το ίδιο και τον μεταξύ τους ανταγωνισμό. Αν ήταν μάλιστα στο χέρι μου, θα παραγέμιζα όλους τους αθλητές με χάπια, ενέσεις και πολτούς πρωτεϊνών ώστε να κάνουν τα 100 μέτρα σε 1 δευτερόλεπτο και να σηκώνουν με το ένα χέρι 10 φορές το βάρος τους. Αλλά, επειδή είμαι πονηρός, δε θα το έκανα έτσι ευθέως (το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση που έλεγα πριν). Θα τους έταζα δόξα, χρήμα και μισθό μόνιμου υπαξιωματικού των ενόπλων δυνάμεων (ίσως και μελλοντική καριέρα πολιτικού), για να έχουν ένα κίνητρο και μετά η απόφαση (αλλά κι η ευθύνη) θα ήταν καθαρά δική τους. Πω, πω, πάλι χαλασμένη στανοζολόλη πρέπει να χτύπησα στο κυλικείο του γυμναστηρίου και παραληρώ. Αυτά γίνονται μόνο στα παραμύθια...
Πάω να κάνω κάνα χιλιόμετρο πεταλούδα να ξενερώσω!
Την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές ο Εγγαστρίμυθος έχει ξεκινήσει τη θερινή του περιοδεία στην ελληνική επαρχία και τα νησιά, γιατί Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα, αλλά και οι χωριάτες. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν δικαίωμα να μάθουν τα νέα του κόσμου και να δοκιμάσουν το φάρμακο για τη φαλάκρα που ανακάλυψα κατά λάθος στην κουζίνα μου. Μαζί με την ομιλούσα κούκλα μου, θα εμφανίζομαι σε πανηγύρια, γιορτές σαρδέλλας, ομαδικούς εξορκισμούς κλπ, λίγο μετά τους νάνους μπασκετμπολίστες και λίγο πριν τον έλληνα Daniel Chesterfield, το μάγο Σανκάρα. Τελευταία μου συμβουλή: το καθολικότερο μαύρισμα γίνεται παίζοντας ρακέτες και το φρέσκο ψάρι σε κοιτάζει πάντα στα μάτια απ' όπου κι αν το αντικρύσεις...
