Μαθητές... ενός κατώτερου θεού

Με νέα προοδευτική απόφαση μας εξέπληξε χθες το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, σύμφωνα με την οποία οι μαθητές που δεν επιθυμούν να παρακολουθούν το μάθημα των θρησκευτικών, λόγω του ότι πιστεύουν σε διαφορετικό του ορθόδοξου χριστιανισμού δόγματος, θα απαλλάσσονται υπογράφοντας μια απλή δήλωση.

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, το υπουργείο έσπευσε να τονίσει ότι αυτό δε σημαίνει πως το μάθημα των θρησκευτικών γίνεται προαιρετικό: η απαλλαγή ισχύει για τους μη ορθόδοξους χριστιανούς μαθητές, και μόνο για αυτούς.

Θα αποφύγω έντεχνα τον πειρασμό να ανοίξω για εκατομμυριοστή φορά τη συζήτηση περί αναγραφής προσωπικών δεδομένων σε επίσημα κρατικά… κιτάπια –γιατί δεν είναι κανείς τόσο αφελής να πιστέψει ότι την «απλή δήλωση» θα την κρατά ο διευθυντής του σχολείου επτασφράγιστο μυστικό σε κάποιο σκοτεινό ντουλάπι του γραφείου του. Κρίμα τόση διαμάχη για τις ταυτότητες.

Δεν μπορώ, όμως, να μην αναρωτηθώ: σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία, όπως αρεσκόμαστε να περιγράφουμε εαυτούς εκεί που μας συμφέρει, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της ελεύθερης μετακίνησης πληθυσμών, δε θα έπρεπε εξ ορισμού το μάθημα των θρησκευτικών να πραγματεύεται αυτό ακριβώς που περιγράφει η ονομασία του –θρησκείες– από το να αφιερώνεται στην ατέρμονη ανάλυση του –ορθόδοξου πάντα– χριστιανισμού και της ιστορίας του;

Και αν το Υπουργείο (Παιδείας και) Θρησκευμάτων δεν κρίνει απαραίτητο να ενημερώσει τους μαθητές αυτής της χώρας ότι υπάρχουν και άλλες θρησκείες σε αυτόν τον κόσμο –κατά τον ίδιο τρόπο που οι υπήκοοι ολοκληρωτικών καθεστώτων ανά την ιστορία δεν μπορούν, παρά μόνο με ειδική άδεια, να περάσουν τα σύνορα της χώρας τους– δε θα έπρεπε, τουλάχιστον, να αναγνωρίζει το δικαίωμα στους μη χριστιανούς ορθόδοξους μαθητές να διδαχθούν τη θρησκεία τους;

Τόσο Μεσαίωνας πια;