Η γενναιότης του αμερικανικού στρατού

Καμμιά φορά αισθάνομαι ρομαντικός και γραφικός που εκνευρίζομαι με θέματα της επικαιρότητας τα οποία αφορούν τα ζώα και την κακομεταχείρισή τους, με την ένοια- αν μη τι άλλο- ότι είναι τόσο προφανές του ποιος έχει δίκιο, που το να το σχολιάζεις μοιάζει με τις σύγχρονες φεμινίστριες που με την υστερία τους δημιουργούν θέμα (και) εκεί που δεν θα έπρεπε να υπάρχει και χάνουν το δίκιο και των υπολοίπων.

Σερφάροντας, έπεσα πάνω στην είδηση που θέλει τον αμερικανικό στρατό να πυροβολεί γουρούνια για να εκπαιδεύσει τους στρατιώτες που θα στείλει στο Ιράκ, στις πρώτες βοήθειες.

Εκριναν, λέει, ότι οι πρώτες βοήθειες στο πεδίο της μάχης είναι πολύ σημαντικές και ότι άρα οι αμερικανοί επίλεκτοι πρέπει να μάθουν να τις παρέχουν. Και ποιος καλύτερος τρόπος από το να πυροβολούν ζώα τα οποία μετά θα προσπαθούν να διασώσουν;

Ίσως επειδή ανέκαθεν συμπαθούσα τα γουρούνια ως ευφυέστατα και προσαρμοστηκά ζώα, στην κρίση του ρομαντισμού μου, σκέφτηκα ότι- δε μπορεί ρε γαμώτο!- κάποια Νέμεση θα υπάρχει στο σύμπαν για όσους σκέφτονται έτσι.

Στα καθ’ ημάς, βρίσκω επί της αρχής εξίσου εξοργιστική, αν και λιγότερο ηθικά επιλήψιμη, τη συμπεριφορά όσων παίρνουν ένα κουτάβι ή ένα χαριτωμένο γατάκι το χειμώνα, και όταν πρόκειται να φύγουν για διακοπές το εγκαταλείπουν καθώς δεν χωρά στο πρόγραμμά τους.

Δεν είναι συγκρίσιμες οι περιπτώσεις, θα πει κάποιος. Συμφωνώ. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε κάνουμε με εγκληματίες, ενώ στη δεύτερη με ανεύθυνους ηλίθιους.