Ρατατούλης ΙΙ

Γιατί να είμαι τόσο δύσπιστος; Γιατί να μη μπορώ απλώς να χαρώ με τις τάσεις ανεξαρτησίας που επιδεικνύει ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας και πρώην υφυπουργός πολιτισμού κ. Πέτρος Τατούλης;

Κατά τις δηλώσεις του, ο κ. Τατούλης δεν κάνει τίποτα περισσότερο από ό,τι επιτάσσει το Σύνταγμα για την ανεξαρτησία της σκέψης των βουλευτών και το αυτόνομο των πεποιθήσεών τους.

Χθες μόλις, σε συγκέντρωση χρηστών της ιστοσελίδας του, ο κ. Τατούλης χαρακτήρισε την κομματική πειθαρχία ως «μέγγενη» του πολιτικού συστήματος (σ.σ. αναλαμπή!) και τόνισε πως θα ψηφίζει πλέον τα νομοσχέδια ανάλογα με τη συνείδησή του (σ.σ. «πλέον;»). Προέβλεψε πως ο δικομματισμός είναι στο τέλος του, ενώ διείδε συνεργασίες και συμφωνίες προσωπικοτήτων από όλο το πολιτικό φάσμα.

Ό,τι βοηθά στη διαμόρφωση μιας ηθικότερης στάσης είναι πάντα θεμιτό, έλεγαν οι Γερμανοί φιλόσοφοι. Μόνο που προκειμένου για πολιτικούς έχει ίσως σημασία να ασχοληθεί κανείς με τους παράγοντες που επηρεάζουν τη σκέψη τους (προς το ηθικότερον, βεβαίως βεβαίως).

Κατά την ταπεινή άποψη του Ιοβόλου λοιπόν αν η Κυβέρνηση στηριζόταν σε περισσότερους από 152 βουλευτές ή αν ο κ. Τατούλης κατείχε υπουργική θέση η ηθική του θα ήταν λιγότερο ελαστική.

Όπως τότε που δεν δημοσιοποίησε τα τεκτενόμενα με Ζαχόπουλο στο υπουργείο Πολιτισμού στο κοινό, αλλά «με επιστολή στον Πρωθυπουργό»- λειτουργώντας προφανώς κατά συνείδηση…