Κρίνε... Mute!

Βλέπω τις τελευταίες μέρες τα παιχνίδια της εθνικής ομάδας του μπάσκετ κι εντυπωσιάζομαι διαρκώς με τον πλούτο της ελληνικής γλώσσης. Δεν πίστευα ποτέ ότι λέξεις, όπως “παγκοίνως” και “υπερώο”, θα μπορούσαν να στριμωχτούν στην περιγραφή ενός αγώνα καλαθόσφαιρας. Και όμως, οι νέοι εθνικοί μας ποιητές, οι σύγχρονοι ραψωδοί που περιγράφουν τα κατορθώματα των ηρώων μας απ' άκρη σ' άκρη δε σταματούν να με εκπλήσσουν. Και κάθε φορά μου είναι και πιο ενοχλητικό.

Ήμουν κάποτε (όπως όλοι οι μπασκετικοί) φανατικός αναγνώστης του “Τριπόντου” κι ομολογώ ότι (λόγω ηλικίας υποθέτω) ψάρωνα με τους λογοτεχνισμούς και την ποζεράδικη ευγλωττία των μπασκετικών αθλητικογράφων. Οι άνθρωποι ονόμασαν τον Τάκη Κορωναίο “Ντόριαν Γκρέι”, στην πρώτη ίσως αναφορά στον Όσκαρ Γουάιλντ στα χρονικά της αθλητικογραφίας. Δεν ξέρω αν οι ίδιοι περνιόταν για πιο εκλεπτυσμένοι απ' τους ποδοσφαιρικούς, εμένα όμως έτσι μου φαίνονταν. Κι επειδή “σκοτώνουν τα είδωλα όταν γεράσουν” (οι ειδωλολάτρες, όχι τα είδωλα), η πόζα πλέον μου μοιάζει παρωχημένη κι εκπέμπει έναν επαρχιωτισμό, όμοιο μ' εκείνον του “μπάτσου” στο “Μάθε Παιδί μου Γράμματα” που αποκάλεσε το τμήμα “τιμήμα” σε μια προσπάθεια ν' αποφύγει, μπροστά στο δάσκαλο, τη χωριάτικη συνήθεια να κόβονται τα φωνήεντα.

Σ' ένα παλιό παιχνίδι των Σέλτικς, όταν ο Τζον Χάβλιτσεκ έκλεψε τη μπάλα στα τελευταία λεπτά δίνοντας τη νίκη στην ομάδα του, αυτό που έμεινε σε όλους ήταν η κραυγή του σπίκερ-σύμβολο της Βοστώνης, Τζόνι Μοστ: “Havlicek stole the ball!”. Αυτή τη σκηνή, τη μνημονεύει εδώ και χρόνια ο εθνικός μας μπασκετικός σπορτκάστερ με σαφή θαυμασμό για τον παλιό, συγχωρεμένο πλέον, αμερικάνο συνάδελφό του. Αναρωτιέμαι όμως (γιατί είναι αργά και δεν έχω διάθεση να ψάξω), αν εκείνος θα χρησιμοποιούσε ποτέ την εμβληματική του φράση για να μας πουλήσει φτηνά sms... Δε νομίζω!