Ετεροχρονισμένη δομική αντιπαλότητα

Τι κρύβει τελικά η "ρώσικη ψυχή"; Εχοντας τραβήξει τα πάνδεινα από το σοσιαλιστικό καθεστώς στερούμενοι βασικές αρχές ελευθερίας, οι Ρώσοι πανηγύρισαν στα τέλη της δεκαετίας του 1980 την πτώση του σιδηρού παραπετάσματος. 

Λίγα μολις χρόναι αργότερα και εν μέσω της... μεθυστικης προεδρίας Γιέλτσιν ένα σημαντικό μέρος του ρωσικού λαού δεν έκρυβε τη νοσταλγία του για επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση, ώσπου ήρθε η προσωπικότητα του Πούτιν για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και τη Ρωσία ξανά στον παγκόσμιο πολιτικό χάρτη. 

Εδώ και λίγες εβδομάδες, η πρωτοβουλία που ξεκίνησε από το BBC για την σημαντικότερη ιστορική προσωπικότητα κάθε χώρας έφθασε και στη Ρωσία, όπου η δημοσκόπηση διενεργείται σε συνεργασία με τη Ρωσική Ακαδημία Επιστημών και το τηλεοπτικό δίκτυο με το ευφάνταστο όνομα "Ρωσία". 

Από τα 500 ονόματα που αρχικώς τέθηκαν στη διάθεση των Ρώσων ώστε να διαλέξουν,  έχουν ήδη προκριθεί 50. Και κάπου εκεί αρχίζει το μπάχαλο, αφού τα 2,2 εκατ. Ρώσων που έχουν ψηφίσει "βγάζουν" μέχρι στιογμής πρώτο τον Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Στάλιν με 247.000 ψήφους! 

Και το παράλογο συνεχίζεται, αφού στη δεύτερη θέση βρίσκεται ο τσάρος Νικόλαος ο Β΄ με 205.000 ψήφους (ναι, ναι αυτός που εκτελέστηκε από τους μπολσεβίκους προ 90 ετών!) ενώ στην τρίτη, ο ηθικός αυτουργός της πτώσης του Νο2, Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν. 

Οι πόλοι της εξουσίας στην άλλοτε "αρκούδα" έχουν ξεσηκωθεί με τους παλαιοκομμουνιστές να μετέχουν συγκροτημένα και πειθήνια (πως αλλιώς;) στο δημοψίσμα προωθώντας "τα δικά τους παιδιά", ενώ από την άλλη η εκκλησία καλλιεργεί την εικόνα του "Αγίου" Τσάρου Νικόλαου.

Μπορεί να φανώ "κουλτουριάρης" ή αιθεροβάμων αλλά θα περίμενα να δω στις πρώτες θέσεις αν όχι τον Ντοστογιέφσκι, τουλάχιστον τον Πούσκιν, τον οποίο οι Ρώσοι αποκαλούν "εθνικό ποιητή".

Αντ΄αυτού, βλέπω ένα λαό μπερδεμένο με το τι θα ήθελε να είναι και με το τι λυπάται που δεν είναι, και δε μπορώ να μη αναρωτηθώ τι είναι αυτό που κάνει τελικά τους ανθρώπους  υπερήφανους για το παρελθόν τους. 

Μάλλον, τελικά, αντίθετα με τις "επιθυμίες" των ιστορικών, δεν είναι αντικειμενικά η εποχή κατά την οποία αυτός ο λαός συνέβαλε περισσότερο στην πρόοδο του ανθρώπινου γένους, αλλά η εποχή κατά την οποία ένιωθε ισχυρότερος και μπορούσε να καμαρώνει περισσότερο για την ιδέα του "κράτους" (του).

Όπως και να έχει, στο ΚΚΕ φαντάζομαι θα χαίρονται. Γιατί φανταστείτε να έπερναν "γραμμή" ακόμη από τη μητέρα Ρωσία πόσα συνέδρια θα χρειάζονταν για να αποφασίσουν τι κατευθυντήριες γραμμές θα έδιναν στα εδώ στελέχη του κόμματος που ακόμα προσπαθούν να ξεχάσουν τις παλινωδίες με την αποθέωση του Γκορμπατσόφ και- μετ' ου πολύ- τις αποδοκιμασίες για τον "προδότη".
 
Αλλά (και) ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό είναι στρωμμένος με καλές προθέσεις.